De strijd om gelijkheid en gerechtigheid is nog lang niet gestreden. De huidige Black Lives Matter-protesten vinden niet altijd op de straten plaats, maar steeds vaker in ruimtes waar de oneerlijke verdeling niet eerder aan bod is gekomen. Jennifer Epperson van ELLE US heeft zich gemengd in de discussie rondom racisme en vrouw-zijn in combinatie met werkplek-ideologieën, en heeft hier het een en ander over te zeggen.
Op 25 mei werd George Floyd vermoord. De video van zijn moord, opgenomen door de heldhaftige 17-jarige Darnella Frazier, eisten gerechtigheid ver voorbij de straten van Minneapolis. Rond 30 mei protesteerden Amerikanen in elke staat tegen police brutality en de systemische ongelijkheid. Helaas is er een constante stroming van ongewapende zwarte mensen die vermoord worden door witte mensen, maar dit moment in het bijzonder - dankzij de standvastige protesteerders - verdween niet stilletjes uit het publieke oog.
Dat weekend liep mijn Gmail-inbox over van de verklaringen door bedrijven als Twitter en Netflix over raciale ongelijkheid. Omdat bedrijven er doorgaans een politiek-neutraal beleid op na houden - om geen gebruikers buiten te sluiten - was ik verrast door de steun voor Black Lives. Mijn vermoeden dat dit echt een bijzonder moment was, werd bevestigd toen de bedrijven van mijn vrienden begonnen met het faciliteren van rassendiscussies, een onderwerp dat onbesproken bleef op de werkvloer voor de dood van George Floyd.
Ik heb deelgenomen aan dergelijk fragiele conversaties. Ik wist dat racisme niet opgelost zou worden met deze discussies, maar ik had niet kunnen bevroeden dat de muur van white privilege zo hoog was dat een hoop witte mensen nu pas bekend werden met de systematische ongelijkheden die dit land [de Verenigde Staten] de afgelopen honderden jaren heeft gevormd tot wat het is. Naïef genoeg waren mijn zwarte vrienden en ik ook niet voorbereid op de onwetendheid rondom intersectionality. Tijdens een gedenkwaardige discussie probeerde een witte vrouw te benadrukken dat ze hedendaagse onderdrukking begreep, door te zeggen: 'Ik ben een vrouw op de werkvloer, dus ik begrijp hoe het voelt!' Als zwarte vrouw was ik blij dat de camera van mijn laptop op dat moment uitgeschakeld was.
Toen ik de reactie van deze witte vrouw met televisie- en filmschrijver Meredith Dawson deelde, zei ze: 'Het woord "intersectionality" comes to mind.'
'Als zwarte vrouw moet ik vechten voor mijn plek als vrouw en mijn plek als iemand die zwart is, en daarná moet ik nog eens vechten voor mijn plek om een zwarte vrouw te zijn,' vult Dawson aan. 'Die verschillende lagen begrijpen witte vrouwen naar mijn idee niet. Het is zo van: jep, we delen jouw probleem, en dan daar bovenop nóg een probleem.'
Als zwarte vrouwen op de werkvloer zijn we vaak voortdurend bezig onszelf opnieuw te verpakken tot iets wat als minder problematisch wordt beschouwd, beginnend met ons uiterlijk. Sinds jaar en dag worden zwarte vrouwen gezien als hyperseksueel, en onderzoek wijst uit dat zwarte vrouwen, in vergelijking met witte vrouwe, vaker seksueel worden geobjectificeerd en ontmenselijkt.
Health en fitness coach, en tevens eigenaar van Gym Hooky, Ariel Belgave vertelde ELLE.com dat zij zich jarenlang druk heeft gemaakt over hoe ze zichzelf presenteerde aan haar witte collega's. Voor ze een van de prominentste zwarte fitness-instructeurs werd, werkte Belgrave in de financiële sector en de tech-wereld.
'Ik ging door een crisis waarin ik mijn zwarte voorkomen probeerde te verdunnen. Wat ik droeg deed er toe,' zegt ze. 'Ik heb een gezonde bilpartij, dus daar ben ik me bewust van. Ik zag witte vrouwen kledingstukken dragen, waarvan ik dacht: daar zou ik nooit mee kunnen wegkomen. Als ik dat zou dragen, zou ik een hyper-geseksualiseerd wezen zijn, een gegeven waar witte vrouwen zich niet druk over hoeven te maken.'
Het maakt niet uit in welke industrie je je bevindt of welk inkomen je genereert, zwarte vrouwen moeten altijd in de gaten houden hoe hun gedrag wordt ontvangen.
'Ik ben me zeer bewust van hoe tegen anderen praat, de woorden die ik daarvoor gebruik, hoe ik sommige dingen articuleer,' zegt Vivianne Castillo, een user experience onderzoeker met een achtergrond in human services en begeleiding. 'Ik ben me bewust van het feit dat ik mezelf moet opstellen op een benaderbare manier, zodat de witte mensen in de ruimte denken dat ik vriendelijk ben, makkelijk om mee te praten en iemand om je mee te identificeren.'
In het tech-werkveld, dat zichzelf graag als progressief ziet, vertellen werkgevers hun werknemers vaak om hun echte zelf naar de werkvloer te brengen, wat de zaken slechts complexer maakt voor zwarte vrouwen. We hebben onszelf al gewrongen in een behapbare, corporate Amerikaanse versie van wie we zijn: dus welke "echte zelf" moeten we nu laten zien? Ik weet dat mijn echte zelf ook mijn zwarte zelf inhoudt, niet slechts het professionele masker dat ik opzet tijdens mijn werkuren.
'Het hele "breng je echte zelf naar werk"-ding is niet van toepassing op jou als je opereert in een werkcultuur die gebouwd is op witheid en white supremacy,' zegt Castillo. Gezien het feit dat de meeste bedrijven onder leiding van witte mensen staat, is het voor zwarte vrouwen van belang om te blijven overwegen hoeveel zij van hun "echte zelf" zonder angst op de werkvloer kunnen tonen, if any.
Het dwingen van zwarte vrouwen om zich te conformeren aan grotendeels witte werkplekken eist z'n collectieve tol op ons allen. En terwijl de standaarden langzaamaan veranderen, wordt er van zwarte vrouwen nog altijd verwacht dat zij zich op bepaalde manieren aanpassen, door bijvoorbeeld het haar te stijlen, overdreven vriendelijk te zijn, en niet "te zwart" te praten.
'Het is vermoeiend. Het is triest dat dit de standaard van onze samenleving aan het worden is,' zegt Belgrave. 'Het is een soort van grooming, zo voelt het.' Witte vrouwen hoeven geen creatieve manieren te bedenken om hun witheid aantrekkelijker te maken voor minimale acceptatie op het werk, en ze hoeven niet de fysieke en emotionele lasten te dragen van dit gedrag.
Terwijl zwarte vrouwen op dagelijkse basis navigeren door werkplekculturen met duizelingwekkende white supremacist-standaarden, genieten witte vrouwen rijkelijk van de huidige structuren. 'Wij moeten twee keer zo hard werken om de helft te verdienen,' was niet slechts een memorabele scène uit Scandal - het is de herhaaldelijke ervaring van zwarte mensen, in het bijzonder zwarte vrouwen. Dawsons witte collega's hebben meermaals opgemerkt hoeveel meer zij schrijft in vergelijking met hen. 'Ik ben constant aan het schrijven. Mensen zeggen: 'She's always writing.' Maar ik moet wel,' zegt Dawson. 'Ik ben aan de lopende band aan het jongleren en van alles aan het ontwikkelen, met het doel de bal in beweging te houden. Persoonlijk wil ik een imperium bouwen, en dat gebeurt niet door slechts één pilot per twee jaar te schrijven.' Aanstormende witte schrijvers hebben de luxe om op een normaal tempo te creëren.
Castillo beaamt dit. 'Ik moet het niet alleen maar crushen - ik moet ook sterke banden ontwikkelen met invloedrijke mensen en ze charmeren', zegt ze. 'En iemand vinden die het goede werk dat ik verricht kan valideren.' Maar de pijnlijke subtiliteit is dat zwarte vrouwen vaak niet de kans krijgen deze sterke relaties met invloedrijke mensen op te bouwen, ons werk kan ongezien blijven, wat ze nog verder van leiderschapsposities en een eerlijke, goede beloning weghoudt.'
En dat niet alleen: terwijl het al een hele taak is voor zwarte vrouwen om zich door dit landschap te navigeren, moeten ze tegelijkertijd ook nog dealen met het gevoel dat hun succes of falen afstraalt op 'alle' zwarte vrouwen.
'Het is de norm geworden dat ik de enige ben,' vertelt Belgrave over het feit dat ze vaak de enige zwarte persoon in witte ruimtes is. 'De enige in het team, de enige in de meeting. Het is bijna alsof ik de representatie van alle zwarte vrouwen ben.' Er worden zo weinig zwarte mensen aangenomen in het zakelijke leven in Amerika dat al onze acties onder een vergrootglas liggen. Van startersposities tot de enkele leidinggevende functies die door zwarte vrouwen worden ingevuld; we vertegenwoordigen bijna altijd onze hele bevolkingsgroep in elke professionele beslissing.
En nog steeds willen zwarte vrouwen floreren.
Eén van de manieren waarop we ons eigen narratief veranderen is door kansen te creëren voor de volgende generatie zwarte vrouwen. 'Je hebt mensen als [ELLE US collega's] Ava [DuVernay], Lena [Waithe], en Issa [Rae] die banen creëren en meer gekleurde mensen aandragen in belangrijke mediaposities, zodat zij hun ding kunnen doen', vertelt Dawson.
Ons vermogen om de ongelofelijke kansen te tarten komt gedeeltelijk doordat we onze eigen positieve plekken creëren. 'Wat de reis makkelijker maakt, en wat ik graag zelf ook eerder in mijn carrière had willen hebben, is een gemeenschap van andere zwarte zakelijke professionals, waarin je kunt leren van elkaars pieken en dalen,' zegt Castillo. 'Eerlijk gezegd had ik het liefst een anker gehad, dat me zowel mentale als emotionele ondersteuning bood.'
Ik heb gigantisch veel gehad aan de gemeenschap in mijn vakgebied. En hoewel ik ons vermogen ons te verenigen vindt spreken voor de kracht en empathie die we voor elkaar hebben, had ik liever een wereld gezien waarin we die communities niet nodig hadden. Mijn grootste wens is dat de systemen gaan werken voor alle mensen - wit én zwart.
