Vanuit de socialemediabubbel lijkt het alsof de coronathuisisolatie voor veel mensen toch ook iets positiefs met zich meebrengt; een gezin of koppel had nooit eerder zoveel tijd voor elkaar, de dag wordt begonnen met een yogasessie, er wordt meer gekookt dan ooit en ook meer dan ooit aan seks gedaan. In de media wordt er bovendien gespeculeerd dat deze crisis nog meer positieve gevolgen heeft; mensen leren wat voor privileges ze voorheen hadden, er is groeiende saamhorigheid, de aarde krijgt ademruimte.
Het is mooi om te zien dat men een negatieve gebeurtenis weet om te buigen naar iets positiefs. Dat voor hen de isolatie nut heeft. Maar er is ook een groep die zich hier helemaal niet in kan vinden. Een groep voor wie de thuisisolatie een grote ramp is en die zich ergert aan alle positivo's. Drie vrouwen leggen uit.
3 vrouwen over: quarantaine middenin een ongunstige thuissituatie
Jolanda (29 jaar), woont alleen
'Vanochtend moest ik huilen, ik voelde me zo eenzaam. De nieuwe coronamaatregelen komen zo rauw op mijn dak. Nog twee maanden leven zoals ik nu doe, ik weet niet hoe? Mijn wereld is zo klein geworden. Mijn moeder is chronisch ziek. Vorig jaar onderging zij een stamceltransplantatie waardoor haar immuunsysteem laag is. Er werd haar voorheen al aangeraden om zo min mogelijk naar buiten te gaan en zoveel mogelijk het contact met anderen te beperken. Zij behoort tot de risicogroep. Mijn vriend woont in een andere stad en werkt op dit moment zes dagen per week als pakketbezorger; een ondergewaardeerd beroep maar op dit moment hard nodig. Hij heeft veel klantcontact per dag en woont samen met twee andere personen die ook nog eens allebei een vitaal beroep hebben. Als ik mijn moeder wil blijven zien, kan ik hem voorlopig niet zien. Ik word nu voor een onmogelijke keuze gesteld.
Daar komt ook nog eens bij dat ik in het verleden ben behandeld voor een angststoornis en ik nog steeds medicijnen slik om hiermee om te gaan. Het werkt voor mij als ik afleiding zoek in mijn beroep. Ik ben fotograaf en had voorheen genoeg projecten. Deze zijn door de maatregelen van de overheid afgeblazen. Er komen ook geen nieuwe opdrachten binnen. Daar maak ik mij zorgen over. Mijn studio heb ik door de financiële druk al moeten opzeggen. Ik merk dat de paniekaanvallen langzaam terugkomen. Goed voor mijn mentale gezondheid is deze isolatie niet.'
Lilly (25), woont samen met haar dochter
'Nee, ik kan mij helemaal niet vinden in die coronapositiviteit. Ik geloof ook helemaal niet wat ik voorbij zie komen op sociale media. Dat kan toch niet, dat al die mensen zich maar goed voelen? Ik studeer communicatiewetenschappen en heb een strak dagelijks ritme. Overdag breng ik Elfie naar school, daarna ga ik aan de studie en sport ik. In de avond, als zij slaapt, studeer ik verder. Nu ben ik de hele dag met haar bezig en knutsel en thuisonderwijs ik me suf. In de avond ben ik dan zo moe dat ik niet meer aan de studie toekom. Ik heb PTSS, in isolement gaan is totaal niet goed voor mij. Hardlopen, buiten en met anderen zijn, reduceert mijn klachten. Ik had er zelfs geen last meer van. Er is nu de angst dat mijn oude gevoel weer terugkomt, kan ik straks weer zes jaar in therapie.
Ik ben laatst met Elfie naar een vriendinnetje gegaan aan de andere kant van de stad. We gingen met de tram en ik voelde mij daar zo schuldig over. Ik voel een grote verantwoordelijkheid om binnen te blijven voor anderen, tegelijkertijd ben ik ook 25, heb ik een uitlaatklep nodig en wil ik niet alleen maar moeder zijn.'
Pippa (32), woont met ex-partner en kind
'Ongeveer twee weken voordat de coronacrisis in Nederland begon, hadden mijn partner ik besloten uit elkaar te gaan. Het koophuis, de hond en het kind verdelen, dat is niet in een dag geregeld, daar hadden we rekening mee gehouden. Niet met het idee dat we 24/7 met elkaar in een huis moesten blijven. Hoe strenger de maatregelen, hoe meer ruzie er in huis kwam. "Ja nu kan ik niet weg!", "Nee ik ook niet!" Mijn ex is een vrije vogel en graag van huis. Nu is hij altijd thuis, "gevangen". Met al die coronastress om mij heen, heb ik juist behoefte aan rust in huis, terwijl hij bozig is, snauwt en knort. We gingen niet voor niets uit elkaar, de komende weken met elkaar doorbrengen is echt een slecht idee.
We hebben daarom een vriend gevraagd om als mediator te fungeren. Hij stelde een afspraak voor: doordeweeks zijn we hier samen met ons kind, de weekenden verdelen we. Het ene weekend gaat hij bij een vriend op de bank slapen, het andere weekend ik bij mijn moeder of bij een vriendin. Zo mag het denk ik nog net van Rutte.'
Alle namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.
