Chrissy Teigen deelt alles op social media. Dus ook het meest vreselijke moment uit haar en haar man John Legends leven. Twee weken geleden plaatste ze een reeks zwart-witfoto's die werden genomen vlak nadat haar derde baby, Jack, dood werd geboren. Al kwam het jongetje zo vroeg ter wereld, dat het absurd genoeg officieel nog een miskraam heet.
Voor verrassend veel mensen waren de foto's, waarvan één waarop Chrissy met haar handen voor haar borst gevouwen hartverscheurend huilde, te intiem. Die ongelooflijke pijn, de shock, het ongeloof, de wanhoop en leegte - dat was niet iets dat ze met de wereld hoefde te delen vonden zij. Maar voor veel andere mensen, was de foto akelig herkenbaar.
Vier weken geleden trok ik hetzelfde gezicht. Op de terugweg in de auto van wat een eerste echo had moeten zijn van ons tweede kind. Ondanks dat ik weken vreselijk moe en hartstikke misselijk was, iets wat ik zag als een goed teken, bleef de verloskundige met een ernstig gezicht zoeken naar een hartslag tot ze zei: 'Het spijt me, het is niet goed'.
Ik heb zwijgend naar de grond gekeken terwijl de opties met ons werden doorgenomen. Ik ben zonder iets te zeggen voorbij het hoogzwangere stel in de wachtkamer dat vriendelijk gedag zei, gelopen en het gebouw uitgerend. In de auto kwamen de tranen. De ongecontroleerde snikken. Het gejammer. En dat gezicht.
Hetzelfde gezicht dat ik in 2015 (toen tijdelijk wonend in New York) begroef in de winterjas van mijn vriend terwijl de gure februariwind over het Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir in Central Park joeg. Een half uur eerder had de vrouw die de echo’s uitvoerde bij onze gynaecoloog aan de Upper West Side bot gevraagd of ik wel zeker wist dat ik zwanger was. ‘Ik zie niks,’ zei ze daarna. De iets aardigere gynaecoloog had vervolgens voorzichtig uitgelegd dat het niet hoopvol was. Een week later bevestigde een leeg vruchtzakje zijn diagnose. Ik werd huilend wakker uit de narcose toen het lege zakje twee weken later in het ziekenhuis was weggehaald. Waarschijnlijk met dat gezicht.
Eerder dit jaar was er ook een leeg zakje. Maar dat kwam vanzelf. Na lange tijd proberen zonder resultaat, een aantal onderzoeken die weinig hoop gaven dat mijn inmiddels 'oude' eitjes het nog zouden doen, was er toch een positieve test geweest. Een echt plusje. Maar omdat de symptomen mild waren, vreesde ik eigenlijk vanaf dag één dat het niet goed zat. De eerste spatjes bloed rond zeven weken leken dit te bevestigen.
Twee dagen later zette mijn lichaam er zelf een streep door. Het was de makkelijkste miskraam van de drie miskramen die ik nu heb gehad. Toch trok ik ook die keer dat gezicht.
Ondanks dat ik het al drie keer moest meemaken, prijs ik mezelf gelukkig. Niet alleen met mijn geweldige zoon van vier jaar die me al vanaf die eerste goede echo op acht weken intens gelukkig maakt. Maar ook dat die drie keren dat het helaas misging, relatief makkelijk waren. We hadden nog geen hartje gehoord. Ik had nog geen beweging gevoeld. We waren nog lang niet op een plek dat we hoop durfden te hebben, of zelfs durfden te dromen over een toekomst, laat staan een naam.
Onder Chrissy Teigens hartverscheurende bericht las ik dat iemand zei ‘en daarom werd ons vroeger altijd op het hart gedrukt je zwangerschap pas te delen als je op het punt staat te bevallen’. Een belachelijke opmerking en het slechtste advies ooit. Zelfs als Teigen haar groeiende buik verborgen had kunnen houden, dan had dit het drama op geen enkele manier makkelijker gemaakt.
Mijn laatste zwangerschap hadden we ook voor onszelf gehouden, wat redelijk makkelijk is in deze COVID-tijden. Na de eerdere miskraam in de zomer, leek het ons fijner om direct met echt goed nieuws te kunnen komen. Mijn moeder was drie dagen na de eerste echo jarig en in mijn hoofd had ik de kleine zwart-witte polaroid al ingepakt als extra cadeautje. Maar toen er geen mooie foto was, was zij de eerste die ik belde. Huilend. En mijn vriendinnen kregen direct een app. Zelfs mensen die ik minder vaak spreek en niet eens van de eerste miskraam wisten (omdat het niet iets is dat je zomaar tussendoor in een appje gooit: ‘Hey, alles goed? Hier minder, want net een leeg vruchtzakje door de wc gespoeld. Maar ach. Hoe was de verjaardag?’). Ik wilde het delen. Ons verdriet. Onze pech. Ons ongeloof. Onze leegte.
Zelfs mijn opdrachtgevers die bij de eerste (of tweede eigenlijk, maar de eerste van 2020) hoorden dat ik alleen wat ziekjes was, kregen nu de waarheid. Iets wat ik makkelijker vond bij mijn vrouwelijke opdrachtgevers dan de mannelijke, alsof dit toegeven me zwak maakte in hun mannelijke ogen. Maar ook die twijfel, won het niet van mijn drang om het te delen. Ik wilde dat iedereen wist hoe klote ik me voelde. En zelfs dat was niet genoeg.
Want er is niets zo vreselijk eenzaam als een miskraam. Het is iets waar zelfs de meest betrokken, liefdevolle en zelf ook intens verdrietige partner je bij kan helpen. Want het gebeurt allemaal in jouw lichaam. Daar onder die plek waar je al weken ongemerkt je hand liet rusten. Waarvan je tot die klote echo nog dacht dat er iets groeide. Iets waar je zo naar uitkeek.
En het voelt als een whiplash. Het ene moment ben je zwanger, het volgende moment niet meer. Ook al voel je je niet anders dan een uur eerder. Iedere vlaag van misselijkheid is opeens een herinnering aan wat er niet meer is. Of eigenlijk nooit was geweest. Je pijnlijke borsten zijn een pesterij. Je voelt je sowieso compleet in de maling genomen door je eigen lijf dat je daarnaast opeens ook niet meer vertrouwt. Het heeft je immers gefaald omdat het niet eerder liet weten, of doorhad, dat het fout zat.
En dan moet alles nog wegkomen. Dan moet je afwachten, geopereerd worden, pillen nemen, of in het ergste geval bevallen. En daarna voel je je letterlijk leeg. En zo alleen.
Ik ben nu vier weken verder. Lichamelijk is alles zoals het daarvoor was. Alsof er nooit iets is gebeurd. En zo voelt het eigenlijk ook. De zwangerschap, die vreugde bij het plusje op de test, de voorzichtige hoop, de misselijkheid – zelfs dat vreselijke moment daar op dat bed bij de verloskundige waarop ik direct doorhad dat het niet goed was, het lijkt allemaal een vage droom. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat het echt was.
Dat klinkt misschien alsof ik er redelijk makkelijk doorheen ben gekomen. Maar zelf vrees ik dat het moeilijkste nog moet komen. De beslissing. Durven we dit nog een keer aan te gaan, met de wetenschap dat de kans alleen maar groter is dat het weer misgaat? Dat we onszelf misschien alleen maar weer openstellen voor die pijn, dat ongeloof, die leegte. De whiplash. Het wachten in een wachtkamer vol bolle buiken terwijl je weet dat jij er bent voor iets dat ironisch genoeg de abortuspil heet. Hoe gaat een plusje op de test voelen als ik weet dat dit ook kan betekenen dat het allemaal eindigt met dat gezicht? Voor een vierde keer.
Of kiezen we voor die andere, haast ondenkbare weg en laten we het helemaal los? De droom van een gezin met twee kinderen. Een broertje of zusje voor onze zoon. Nog een kleinkind voor onze ouders. Die wens die zo diep van binnen zit…
Een miskraam is vreselijk. En iedereen mag het weten.
Chrissy Teigen en John Legends derde kindje werd een miskraam
