Een tijdje geleden was ik super retro aan het bellen met mijn bestie Gaya. Opeens zei ze: ‘Ik wil gewoon heel hard schreeuwen, zoals Mia G0th. Zij kan heel goed schreeuwen’. Nu leek dit op dat moment geen opmerkelijke uitspraak. Zo kan Jake Gyllenhaal ‘heel goed schrikken’ (maar echt) en ‘haten we Anne Hathaway allemaal wel een beetje’ (niet echt).
Vrouwen willen gewoon schreeuwen
Ik was op het moment ook nog niet echt bekend met Mia Goth maar kon mij wel vinden in dit statement. Uiteindelijk bleek Gaya een uitspraak te hebben gedaan die het tijdsbeeld in één zin compleet omschrijft: Vrouwen willen gewoon schreeuwen, het liefst nét zoals Mia Goth.
De manier waarop vrouwelijke emoties worden getoond in media is langzaam aan het veranderen. Toen ik tien jaar geleden op Tumblr rondscrolde was mijn dashboard gevuld met vrouwen die in stilte aan het leiden waren. Alle emoties die je voelt, voel je stiekem in je kamer met de deprimerende woorden van Lana del Rey op de achtergrond.
De pijn die voelt is niet voor anderen, behalve dan voor alle mutuals op Tumblr die het lukt om de mysterieuze woorden ‘I’ve got a war in my mind’ te ontcijferen. Daarnaast waren de emoties die we voorheen getoond kregen vaak verdrietig van aard, een geromantiseerde versie van een depressie die tevens voldoet aan een bepaalde esthetiek.
Female rage
Nu lijkt het klaar te zijn met het tijdperk van de beeldschone depressie. Niks geen manic pixie dream girl meer, het is tijd voor female rage. We zien female rage steeds meer voorkomen in de popcultuur: Mia Goth in Pearl, Rosamund Pike in Gone Girl, Viola Davis in Fences, Olivia Colman in The Favourite en Taraji P. Henson in Hidden Figures zijn slechts een paar voorbeelden. Female Rage, oftewel, vrouwelijke woede, kenmerkt zich door een hysterische uitbarsting, die lijkt te komen vanuit een opeenstapeling van frustraties rondom het gedrag van (drie keer raden) mannen! Het biedt antwoord op de vraag: 'Wat als ik het plot gewoon helemaal kwijt zou raken?’
Niet alleen fictieve vrouwen willen schreeuwen, ook in de muziekindustrie klinkt het: vrouwen zijn boos. Beyoncé schreeuwt in Don’t hurt yourself: 'who the fuck do you think i am?', Olivia Rodrigo schreeuwt 15 seconden in haar feministische anthem All American Bitch en Billie Eilish schreeuwt door de laatste minuut van Happier than Ever. Of er een causaal verband is of niet, het ik-wil-gewoon-heel-hard-schreeuwen sentiment is overgewaaid naar social media en steeds meer vrouwen delen hun moment van female rage.
Zo was niet lang geleden het schilderij ‘The Hesitant Fiancée’ van Auguste Toulmouche het boegbeeld van female rage geworden. Onder begeleiding van Verdi’s Requiem Dies Irae delen vrouwen de manieren waarop ze zijn onderschat of gekwetst door, drie keer raden, mannen. Ook delen vrouwen video’s van hun ervaringen met random mannen. Van mannen die je ongemakkelijk maken door te staren tot mannen die je aura betreden: het zijn juist dit soort kleine ervaringen die je doen koken van woede.
Hoewel het een interessante ontwikkeling is, moeten we deze hele trend niet al te serieus nemen. Is het de bedoeling dat we nu allemaal stelletje ongeleide projectielen gaan gillen op het moment dat het even niet meezit? Niet persé. De female rage-trend lijkt eerder een makkelijke manier om te schreeuwen, zonder dat je dat echt hoeft te doen. Maar het zegt wel iets over de tijdgeest. De grote vijand in dit verhaal blijft natuurlijk het patriarchaat, en zonder een beetje vuur zal het nooit echt gaan branden. We zijn klaar met incasseren en eindeloze compassie tonen. Ja, we zijn boos en ja, het is ook jouw probleem.
Het is ook niet gek dat we willen schreeuwen. Er is een wederkomst van onverhuld seksisme, Johan Derksen zit (ondanks dat hij helemaal niks meer mag zeggen) nog steeds allemaal dingen te zeggen, onze mensenrechten zijn opeens weer (of nog steeds) een onderwerp wat ter discussie staat en alsof het dagelijkse patriarchale leed niet genoeg is, worden we ook nog eens geghost door een of andere Pipo zonder baan die we in de eerste instantie niet eens wilde. Er wordt toch niet geluisterd als we het lief vragen dus fuck it: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!
