#DagVanDeAarde: ELLE's Edine's liefdesbrief aan de planeet

Het is vandaag de Dag van de Aarde, voor de vijftigste keer alweer sinds 1970. En hoewel het natuurlijk 365 dagen per jaar aardedag zou moeten zijn, is dit de datum dat we wereldwijd stilstaan bij onze manier van leven en het effect ervan op de natuur. Daarom in ELLE's meinummer (nu in de winkel) en online extra veel 'conscious' content. Met als kleine kers op de taart: een liefdesbrief aan de planeet door ELLE's Editor in Chief Edine Russel.

Lieve P.

Ik vroeg me af hoe het met je gaat. Althans, ik weet hoe het met je gaat. Dat zie ik natuurlijk heel goed, ik ben niet gek. Iedereen ziet hoe het nu gaat, dat maakt het ook zo awkward. Daarom wilde ik je eigenlijk niet schrijven, maar ja, dan komt die date er nooit. Dan kan ik swipen tot ik een ons weeg. Misschien leg ik er veel te veel druk op. Moet ik gewoon deze liefdesbrief aan je schrijven met mooie woorden en complimenten zonder een uitkomst te verwachten. Onvoorwaardelijk heet dat geloof ik. Dus, even opnieuw.

Lieve P, hoe is het nou? Ik heb de indruk dat je het wel prima vindt zo, pa-ri-ma. Even geen polonaise aan je lijf. En dat zie ik niet alleen. Iedereen kan goed zien hoe jij enorm aan het bijkomen bent. Dat begon met die ‘voor en na’ satellietfoto’s waar de luchtvervuiling zo drastisch verminderd was. Met die lege vakantiekiekjes met dat azuurblauwe water en was er nou een dolfijn gespot bij Venetië, of was dat fake? Je lijkt ook jaren jonger, je ogen staan helder, en je adem ruikt zo fris als een klaterend bergbeekje in de Dolomieten. Je straalt.

Maar goed, daarom wilde je ik ook schrijven op deze Earth Day.

Omdat ik je zo mis, óns zo mis. Dat ik me diep schaam over hoe het toch steeds zo fout gaat. Het grootverbruik, de onaflatende stroom meuk, de uitlaatgassen, alles wat steevast jouw atmosfeer ingaat en bodem uit. Dat we, of nou ja ik, zo’n beetje alles vanzelfsprekend heb gevonden. En nu pas, met de wereldeconomie op zijn gat, met duizenden ziek en overleden, nu kom ik dan met mijn gejammer. Met beloftes van beter dit en minder dat, groener zus en bewuster zo. Ik zeg hier dat ik het snap. Dat ik begrijp wat we je aandoen.

Nou ja, ik val in herhaling, dat roepen we al jaren, I know. En ik weet dus dat je gewoon je eigen plan trekt. Dat het je niets kan schelen, jij draait wel door in je schitterend heelal, met of zonder mij. Toch ga ik veel meer mijn best doen. Omdat ik je hoor. En omdat ik hoop dat we binnenkort weer samen ergens kunnen vozen onder zo’n knappe sterrenhemel van je. Gewoon. Jij en ik als twee volwassenen. Zonder critici, zonder dwingende doelen, zonder Greta. Dat hoeft dan niet per se in Tulum of Bali, maar gewoon hier op Ameland of aan de Maarsseveense plassen. Doe jij iets leuks aan, neem ik een biodynamisch wijntje mee uit Limburg. En dan gaan we samen snode groene plannen smeden, ontwaken we zonder kater in elkaars armen, en leven we nog heel lang en gelukkig. Dat lijkt me toch zo fantastisch, jij?

X E