Die eerste weken van de lockdown stond mijn agenda vol. Etentjes, speelafspraken, kindertheater. Het maken van een kappersafspraak prijkte bovenaan de to do-lijst. Een weekendje weg terwijl het kind bij opa en oma zou zijn, was gepland. Een nog niet definitief werktripje naar New York eind maart stond alvast met potlood in de agenda.
Veilige bubbel
En toen viel alles stil. Mijn leven bestond opeens alleen nog maar uit tikken aan mijn tijdelijke bureautje in de slaapkamer, het bezighouden van mijn kind en het obsessief lezen van alle nieuwsberichten over het virus dat buiten ons huis rondwaarde. De enige tripjes naar die buitenwereld die ik maakte, gingen naar een behoorlijk dystopisch aanvoelende supermarkt (waarna ik panisch drie keer mijn handen waste) of de plots bizar lege bossen.
Mijn Google Agenda, die niets in de gaten had, herinnerde me dagelijks vrolijk aan al die eerder gemaakte afspraken. 'Verjaardagsfeestje!' 'Theater!' Ik klikte ze zonder enige spijt weg: de buitenwereld was sowieso geen plek waar ik me lang wilde begeven. En een etentje in een vol restaurant was wel het laatste waar ik zin in had, zelfs al had het gekund.
We zijn nu bijna twee maanden verder en dat laatste is onveranderd. Ik blijf nog steeds het liefst in mijn veilige bubbel en als er in de supermarkt iemand te dicht bij me komt, schrik ik me wezenloos. Maar nu Rutte een versoepeling van de maatregelen heeft aangekondigd en niet alleen de scholen vanaf maandag weer opengaan, maar ook de kappers weer kunnen knippen, de masseurs weer gaan masseren, we weer buiten mogen sporten en naar de bieb kunnen en vanaf 1 juni zelfs naar de film of het terras mogen, bekruipt me een andere angst.
Angst over de versoepelde coronamaatregelen
Want waar 'het land', zo las ik in alle kranten, 'snakte' naar deze lossere regels, naar een open samenleving, naar een biertje op het terras - zelfs al is het op 1,5 meter afstand van elkaar -, word ik nerveus bij dit vooruitzicht. Ik vraag me oprecht af of, en vooral hoé, ik die omschakeling moet maken van mijn veilige thuis naar de 'onveilige' buitenwereld. Want echt veilig is ie niet wanneer, aldus Rutte, de kans aanwezig is dat een versoepeling weer teruggedraaid kan worden wanneer deze toch tot meer besmettingen leidt. Dat lijkt meer op een groot experiment. En een waarvan de regels behoorlijk vaag zijn.
De lockdown was misschien behoorlijk saai, maar wel héél duidelijk. We mochten niet naar de kroeg. We mochten niet afspreken. En als je op straat iemand tegemoet wandelde, liep je er in een grote boog omheen. Iets wat opeens niet lullig maar het fatsoenlijkste was wat je kon doen. Maar als er straks steeds meer dingen mogen, wordt het ook steeds onduidelijker wat er níet mag. Hierdoor kan het zomaar gebeuren dat mensen zelf gaan bepalen wat veilig is of niet. En dat kan nogal afwijken van mijn eigen ideeën daarover.
Weinig vertrouwen
Ik werd vorige week bij de bloemenwinkel in het dorp al gek aangekeken toen ik braaf op anderhalve meter afstand ging staan. Op Koningsdag zag ik al een groep tieners doodleuk met z'n allen in één kofferbak hangen op een achteraf parkeerterreintje. En buurtgenoten bouwden de afgelopen weken een gigantisch nieuw tuinhuis waarbij op het hoogtepunt zeker vijf vrienden meehielpen - niet op anderhalve meter afstand. Dat dit al gebeurde toen de lockdown nog streng was, geeft me weinig vertrouwen in wat er komen gaat.
Want het coronavirus is alles behalve weg. Er raken nog steeds dagelijks mensen besmet, ondanks dat we al bijna twee maanden thuiszitten. Het is nog steeds niet zomaar een griepje en zelfs jonge mensen kunnen er heel erg ziek van worden (ik ken er meerdere). De kans op een tweede golf is wel degelijk aanwezig. En de kans dat deze dan nog veel erger is dan de eerste, is groot. Het voelt met andere woorden niet heel anders dan vlak voor we de lockdown ingingen. Alleen is het devies nu niet meer 'blijf thuis' maar 'neem je eigen verantwoordelijkheid'.
In NRC Handelsblad las ik vandaag overigens wel dat uit onderzoek naar risicogedrag blijkt dat over het algemeen slechts een kleine minderheid zich onveilig gedraagt, wat waarschijnlijk betekent dat ook nu de meeste mensen zich aan de regels zullen houden. Wat geruststellend was, tot de expert er aan toevoegde dat ook een kleine minderheid in het geval van dit virus straks de grote meerderheid wezenlijk in gevaar kan brengen - iets wat niet het geval is wanneer één individu besluit geen gordel of condoom te gebruiken.
Niet de enige met tegenzin
Op Forbes las ik dat ik in ieder geval niet de enige ben die met tegenzin de steeds vrijere wereld zal gaan betreden. 'Tot er een vaccin is, en dat kan tot twee jaar duren, zullen velen van ons zich niet veilig voelen om weer toe te treden tot de maatschappij al zullen we dit wel moeten doen om onszelf en onze families te ondersteunen', zei trauma-expert Elaine Miller-Karas. Zij voegde er weer aan toe dat alle essentiële werkers dit al gedurende de hele lockdown hebben gedaan, veelal met gevaar voor eigen leven. Iets wat mijn eigen 'angst' om straks op gepaste afstand met mijn eigen vrienden af te spreken wel weer in perspectief zet. Ik hóef daarnaast, omdat ik toch al thuis werk, mijn huis niet te verlaten, zelfs als het weer mag. Daarbij is mijn thuis veilig en hartstikke comfortabel, vol eten en twee hele lieve mensen, wat een ongelooflijk geluk én privilege is.
Het neemt niet weg dat deze hele pandemie één grote mindfuck is. Veel mensen gingen helemaal stuk toen hun sociale leven stilviel en ze opeens thuis moesten blijven. Ik hoop dat zij zich de komende weken vol vreugde op hun hernieuwde (beperkte) vrijheid storten. Ik daarentegen heb nog nooit zo opgekeken tegen een volle agenda.
ELLE's gloednieuwe juninummer staat in het teken van 'Take Care'. Je bestelt dit nummer (zonder verzendkosten!) in onze digitale kiosk.
