Als mensen mij vraagt waarom ik er ooit voor koos om journalist te worden, dan antwoord ik eigenlijk altijd dat dat komt doordat ik al van jongs af aan houd van schrijven en het inspireren van anderen met mijn verhalen. Niet vanwege de glamorous lifestyle of die enorme zak met geld, waar de journalistiek volgens veel films en series mee gepaard gaat. Het beeld dat romcoms van de journalistiek schetsen, is namelijk een grote leugen.
How to Lose a Guy in 10 Days. 13 Going On 30. Never Been Kissed. The Devil Wears Prada. Sex And The City. Ik houd van deze films en series uit de jaren negentig en nul. Heerlijke romcoms die draaien om het leven van een schrijfster of journalist, maar of ze kloppen? Niet echt. Ze presenteren de mediawereld door een roze bril, waarbij ze op zijn best suggereren dat de journalistiek een zee van feesten en champagne is *I wish*, en in het slechtste geval je misleidt door je te laten geloven dat er nooit onzekerheden zijn.
De leugens van de romcoms over de journalistiek zijn momenteel trending topic op Twitter, nu de eerder genoemde klassiekers van Kate Hudson (How To Lose a Guy in 10 Days) en Anne Hathaway (The Devil Wears Prada) terugkeren naar Netflix.
Dat leek me eens een mooi moment om alle leugens die ons ooit zijn verteld over mijn vak door enkele van mijn favoriete films te delen. Komen ze:
Je verdient bakken met geld in de journalistiek
Carrie Bradshaw schreef in Sex And The City één column voor een New Yorkse krant. Daarvan betaalde ze op de een of andere manier een prachtig appartement van in Manhattan, kocht ze honderden Manolo's en droeg ze bijna altijd couture. Ik laat alle restaurants, bars, taxi's en shopsessies buiten beschouwen. Neem het aan van een journalist die in New York heeft gewoond en gewerkt: onmogelijk.
Journalistiek verdient niet slecht, maar het maakt de meeste mensen niet rijk.
Als werken in de journalistiek zwaar is, is dat nooit jouw schuld. Andy Sachs uit The Devil Wears Prada krijgt op de een of andere manier een baan als tweede assistent van de redacteur van Runway, een Vogue-achtig tijdschrift. Allereerst: as if. Ten tweede; ze klaagt bijna de hele film over hoe onredelijk zwaar haar baan is en dat haar baas vaak buiten kantooruren belt. Hard werken in de mediawereld lijkt een crime te zijn.
Geloof me; de journalistiek is hard werken. Het komt je niet 'even aanwaaien'. Andy's verhaal geeft kijkers het idee dat het oké is om te klagen en weg te gaan in plaats van je aan te passen en te gedijen. Sorry, maar ze verdiende die baan niet.
Journalisten werken aan één opdracht tegelijk
Andie Anderson werkt in How To Lose a Guy in Ten Days bij een maandelijks vrouwenblad dat iets van een Cosmopolitan-achtig gevoel heeft. De hele film werkt ze aan één opdracht; hoe je een man voor je wint. Een soortgelijke opzet zie je in Confessions Of A Shopaholic.
Dit gebeurt niet. In het echte leven zou Andie dit artikel combineren met vier of vijf andere tijdrovende reportages. Ik geloof dat ik er op dit moment een stuk of tien heb, die zo snel mogelijk af moeten zijn. Alles loopt altijd kris-kras door elkaar heen.
Wil je weten hoe je in het echte leven als een echte journalist écht een man in tien dagen kunt verliezen? Cancel de tweede date omdat je om 20.00 uur een telefonisch interview hebt gepland dat morgenmiddag op het bureau van je redacteur moet liggen.
Positiviteit wint altijd
Jennifer Garner is een en al blijheid in 13 Going On 30. Wanneer haar tienerzelf wakker wordt in het lichaam van haar toekomstige dertiger, ontdekt ze dat ze tijdschriftredacteur is bij een soort gemene versie van Cosmo of Marie Claire). Met haar kinderlijke positieve houding vecht ze om daar verandering in te brengen, door retro-looks te dragen, raar te dansen op een grote lancering van het tijdschrift en aan het eind een nieuwe rebrand te pitchen gericht op 'echte' vrouwen.
Hoofdredacteur zijn van een tijdschrift vereist scherpzinnigheid voor budgetten, commerciële deals, een dikke huid en de bereidheid om moeilijke keuzes te maken. Ze zou de baan in het echt geen dag volhouden.
