Ik ben in de quarantaine fan geworden van wandelen. Daar is niks origineels aan, ik schaar me in goed gezelschap van een heel volk aan wandelliefhebbers dat zich pas onder strenge Rutte-regels realiseerde hoe top wandelen is. Op die groep ga ik me in dit wandELLEmanifest (met die ELLE, ja) dus absoluut niet richten, want die vinden al precies hetzelfde wat ik vind: wandelen rules.
Ik richt me in dit pleidooi tot de wandelhater. De lezer die het aanstellerig vindt, dat wandelgejubel, die er wer-ke-lijk geen klap aan vindt. Ik ga me ongelofelijk in jou verplaatsen in dit betoog, en vanuit jouw grootste bezwaren beredeneren waarom wandelen toch ook totaal iets voor jou kan zijn, wandelgruwelaar.
Het is saai, want het gaat zo langzaam
Een wijs mens (weet even niet wie, sorry) zei eens: je grootste kracht en je grootste zwakte zijn in feite twee kanten van dezelfde medaille. Voilà, dat geldt wat mij betreft ook voor de hobby wandelen. Want dat is juist het ding, dat het langzaam gaat. Zie het als een zwakte, prima, maar laat me je vooral ook de kracht van deze USP laten zien. Voor wie namelijk een grondige hekel heeft aan sporten, maar wel een fit quarantainelijf wil houden, is wandelen een schitterende oplossing: je raakt nergens buiten adem, maar als je elke dag 10.000 stappen zet (van die 10.000-stappen-regel weet ik wel de bedenker, zijn naam is Yoshiro Hatano, en ik vermoed dat hij knettergek is want NIEMAND komt in een pandemievrije wereld OOIT aan dat dagelijkse gemiddelde en sinds de iPhone-gezondheidsapp kunnen we dit target eindelijk ontmaskeren als RIDICUUL) zet dat toch zoden aan de dijk. Het is, kortom, de droom voor sporthaters die paradoxaal genoeg wel gezond willen blijven, juist omdat het langzaam gaat. Niet dat het daarom gaat, verre van - komen we op het volgende punt.
Het is saai, want ik woon in een gewone buurt waar niets te zien is
De dingen die je ontroeren tijdens wandelen, zijn natuurlijk bloedjepersoonlijk en uniek, maar na weken wandelen durf ik te stellen dat er een paar evergreens bestaan waar een wandelaar in de basis altijd door wordt geraakt. Dit zijn ze: eenden die alleen of met partner over een stoep waggelen; vensterbanken waar mensen vreselijk hun best op hebben gedaan; honden die worden uitgelaten en niet te betrappen zijn op enig pessimisme over de shitstorm die 2020 heet; een Party, Privé of Weekend die half uit iemands brievenbus piept waardoor je toch iets meepikt over Brazes en het land opeens heel groot en klein tegelijk voelt; briefjes aan palen, bomen, auto's en fietsen, diep pissig of poeslief van aard; alle soorten vogels; en toch opnieuw weer even die honden, de grootste evergreen van allemaal.
Deze evergreens zijn op elke plek te vinden, of je nu in een woonwijk, binnenstad, buitenwijk of groen gebied woont. (Zeker die Privé's, die zijn o-ve-ral, juist waar je ze niet verwacht). Niet dat het daarom gaat, verre van - komen we op het volgende punt.
Artikel loopt verder onder de shopping.
Shop ELLE's favoriete wandelschoenen:
Ik heb hier toch helemaal geen tijd voor
Heel heftige uitspraak. Ik zou zeggen: je bent rijp voor wandelen. Wandelen is juist aan de uiteinden van de dag het leukst (vóór 8.30 uur, en na 21.30 uur), want alles is dan wat kalmer, en dat is goed nieuws voor jou, want hoeveel ongelofelijk belangrijke afspraken maakt een mens doorgaans op die tijden? Nul! Als je toch ook in die slots nooit tijd hebt, heb je grotere problemen dan bedenken wanneer je wil wandelen en hou ik mijn mond. (Als je in de zorg werkt, of als je moeder of vader bent van jonge kinderen, dan heb ik niks gezegd en wil ik alleen echt respékt geven, en voor wie niet graag op hyperlinks klikt maar wel wil weten waar dit ding naar linkt: Antje van Man Bijt Hond). Afijn; voor de meerderheid geldt dat het eigenlijk helemaal niet om tijdgebrek gaat - door naar het volgende punt.
Ik zou mijn god niet weten waar ik naartóé moet wandelen
Kijk, dit snap ik wel. Iets heeft een A en een B nodig. Zoals Stine Jensen al zei, en die is filosoof, dus die kan het weten: 'De Nederlander heeft het woord "nietsen" uitgevonden, maar bakt er zelf niks van.' Dus je denkt: waar wandel ik naartoe? Dit maakt werkelijk geen klap uit. Als jij denkt: mooie straat - is genoeg, erin. Als je vermoedt ergens veel honden tegen te komen - gáán. Als je dan toch echt een houvast nodig hebt, kies een verre koffiezaak en loop heen en weer. Heb je op de terugweg lekkere koffie. Niet dat het daarom gaat, verre van - komen we op het volgende punt.
Het is saai, want het is zo doelloos
Dit is een voor de hand liggend argument van een wandelhater, maar helaas pertinente onzin. Je kunt langs het postkantoor lopen en dat ene pakketje ophalen of wegbrengen; je kunt naar een vriend lopen en iets in de brievenbus doen; je kunt naar een verre groenteboer lopen en daar je weekboodschappen inslaan. Genoeg doelen om aan je wandelrondje te plakken. Niet dat het daarom gaat, verre van - komen we op het volgende punt.
Het grootste argument vóór wandelen
Dit is juist het ding: wandelen is onnuttig. Er zijn nul beloftes die je tijdens wandelen vervelend blijven influisteren dat je ze moet inlossen. Er komt geen trainingsschema bij kijken, geen roadmap met een 'stip aan de horizon', geen scrumsessie, geen voedingsplan, geen abonnement-met-proefperiode, geen learnings, geen kosten, geen reservering-voor-max-twee-personen, geen 'watch walk next'-button die automatisch voor je wordt geladen, geen apps die gelikte egokaartjes fabriceren voor op de socials. In een wereld vol cijfers om ons aan te spiegelen, zit er geen enkel cijfermatig streven in wandelen. (Behalve in dat RIDICULE target van Yoshiro Hatano, dat je DIRECT moet vergeten.)
Dit is het grootste argument vóór wandelen: het is niet nuttig, niet slim, niet sterk, niet intellectueel, niet efficiënt en niet snel, omdat het dat niet hoeft te zijn. Het enige wat je hoeft te doen, is je schoenen aantrekken, de deur uit lopen, en om je heen kijken. Wat ongelofelijk lekker, hè?
In ELLE's gloednieuwe zomernummer vind je nog veel meer staycation- en doe-tips dichtbij huis. Bestel 'm hier, zonder verzendkosten.
