Jarenlang heb ik een heel deel van mijn kast gewijd aan zilver. Geen sieraden, maar kleding. Tube tops geregen met koord; tanktops verzwaard met diamantjes; haltertops golvend van lovertjes. Ze werden geadverteerd als 'uitgaanstopjes' – slappe dingen waarvan ik vermoed dat ze heel snel in rook zouden opgaan als ze te dicht bij een open vlam werden gehouden – maar voor mij en nog een dozijn van mijn beste schoolvriendinnen maakten ze deel uit van een uniform.
Bands droegen exact hetzelfde
Twee keer per week, soms vaker, kwamen we bij elkaar om te zingen. Pop, country, R&B, wat dan ook, maar zonder ook maar een instrument in zicht. Je zou ons een a capella-groep kunnen noemen, en technisch gezien zou je gelijk hebben, maar in ons hoofd zweerden we dat we de Spice Girls waren. Zelfs met zo'n grote groep, met meer vocalisten dan zitplaatsen in een personenbusje, leken we ons te nestelen in verschillende archetypes. Sportief, Baby, Posh, zeker, maar ook Preppy, Witchy, Sapphic, Mom. Tijdens het winkelen voor zilver, neigden we naar stukken die niet alleen de podiumlichten weerspiegelden, maar ook die grillige, eigenaardige nuances van onze persoonlijkheid.
Er is geen regel dat mensen die samen muziek maken zich hetzelfde moeten kleden, maar als ze dat doen, zijn er meestal twee filosofieën die een rol spelen. In het tijdperk van variétéshows op televisie was exact hetzelfde de dominante aanpak. De Ronettes in triplet wiggle mini's met bouffant-kapsels. De Beach Boys als een muur van Pendleton plaids en broeken. De Supremes, oogverblindend in Bob Mackie. Deze herhaaldelijke kostuums gaven aan dat ze erbij hoorden, professioneel waren en een geruststellende stabiliteit boden in een onzekere wereld. Maar toen de tegencultuur van de jaren zestig de singer-songwriter als een toonbeeld van authenticiteit neerzette, leek het ritmisch kleden in tandem de tegenovergestelde reputatie te ontwikkelen. Alsof het een bewijs was van conformiteit of een onzichtbare, commerciëlere hand. De meeste, nieuwere bands verwierpen deze gewoonte volledig, terwijl anderen manieren zochten om hun outfits te coördineren zonder hun individualiteit op te offeren.
Kleed je hetzelfde, maar toch anders
Met die gedachte maakt Rebecca Grice de looks voor Haim; van slanke Louis Vuitton-jurken tot pastelkleurige Prada-outfits. En die op maat gemaakte Mugler-jurken die Casey Cadwallader en stylist Park Min Hee aantrokken voor Blackpink's historische optreden als Coachella-headliners, allemaal gebeeldhouwd in glinsterend bubblegumroze. De regel: Alle ensembles moeten verbonden zijn door een gemeenschappelijk element – een gedeeld palet, een textuur, een referentie – maar er moeten sprankjes onderscheidend vermogen in doorschemeren. In muzikale termen is dat het verschil tussen eenstemmig zingen en de perfecte harmonie.
Dit artikel gaat verder onder de foto.
Afgelopen zomer maakte Boygenius, het supergroepproject van Julien Baker, Phoebe Bridgers en Lucy Dacus, de cirkel rond van deze geschiedenis. De garderobe voor hun tournee, samengesteld door Thom Browne, draaide om een collectie grijze kleding: vesten en rokken en overhemden met kraag, gecombineerd met dikke loafers en slanke dassen. 'Het dragen van mijn kleding vereist pure individualiteit', zegt Browne over de samenwerking. 'Een vertrouwen van samenzijn als groep en op jezelf.' Zijn jongensachtige kledingstukken doen denken aan de begindagen van de Beatles, toen de moptops en Pierre Cardin-pakken zonder kraag niet van elkaar te onderscheiden waren, maar geven elke muzikant veel ruimte om met silhouetten te spelen. Nooit identiek, zelfs niet tijdens tournees. 'Het was de perfecte combinatie,' voegt de ontwerper eraan toe.
Stylist Lindsey Hartman, die ook samenwerkt met de band Paramore, heeft dit ethos verder doorgevoerd en heeft stukjes doelgerichte rebellie toegevoegd aan de editorials en bepaalde speciale optredens van Boygenius, waarbij ze zich richt op gevestigde stijlfiguren als Brokeback Mountain en de Heilige Drie-eenheid, terwijl ze toch de groep in balans houdt. 'Ik denk dat het belangrijkste is om voor elk lid een eigen signatuur te creëren en te proberen dat elke keer naar voren te brengen', legt ze uit, 'of het nu een vest is bij Julien, handschoenen bij Lucy of een zwarte strik bij Phoebe.'
Doe als Tina Knowles
Het doet denken aan de manier waarop Tina Knowles, Beyoncé's moeder en eerste stylist, praat over het kleden van Destiny's Child. Omdat Knowles aanvankelijk moeite had om designerkleding te vinden voor de optredens van de meiden, creëerde ze die zelf en ontwikkelde ze de algemene stijl van de groep en enkele van hun meest iconische looks met een minimaal budget. Als fan van Motown-meisjesgroepen keek ze naar de Supremes als blauwdruk. Zoals ze in een interview in 2017 zei, probeerde ze wel 'altijd te kijken naar wat elk meisje mooi vond aan haar lichaam'. Tina's ontwerpen waren niet alleen vindingrijk, maar ook innovatief en inspireerden zowel toekomstige groepen als collecties op de catwalk.
In 1974, toen het tot meidengroep omgevormde funktrio Labelle (die als eerste Lady Marmalade populair maakte) een historische show speelde in de Metropolitan Opera, stond er op de affiche van het evenement: 'Draag iets zilvers'. Afgelopen zomer deed Beyoncé een soortgelijke oproep voor haar Renaissance World Tour. In de aanloop naar haar verjaardag vroeg ze fans om het met haar te vieren 'in hun mooiste zilveren kleding'. Het doel was om elk stadion om te toveren in 'een glinsterende menselijke discobal' voor elke avond van Virgo season. Het volgende coördinatieniveau: artiest en publiek. Mijn gedachten gingen naar de zak met uitgaanskleding die stof lag te verzamelen onder mijn bed.
