Ik zal meteen kleur bekennen: ik ben vóór het bevrijden van de borsten uit het seksuele keurslijf. Ik ben voor het dragen van geen beha en ben anti het preutse gedrag omtrent de vrouwelijke tepel. Dat heeft allemaal niets met feminisme of andersoortig activisme van doen, maar met het simpele feit dat ik gezegend ben met de allerkleinste borsten die gewoonweg geen ondersteuning nodig schijnen te hebben. Ik heb nooit een beha gedragen en zal dat ook nimmer gaan doen. Onnodig te zeggen dat er dus wel eens een blote-tepelsituatie voordoet en dat ik daardoor ook mild ben tegenover andermans borst en tepel.
Sterker nog: ik vind vrouwen die net als ik beha-loos door het leven gaan 'mijn soort vrouwen'. Ik kies mijn vriendinnen er niet op uit, maar onbewust vormen wij een genootschap beha-lozen. Zodoende moedig ik ook iedere beha-loze borst aan en ben ik fan van vrouwen zoals Rihanna – en niet vanwege haar muzikale kwaliteiten.
In dat licht zou ik het dus ook moeten aanmoedigen dat vrouwen zoals Kendell Jenner, Bella Hadid en zelfs de normaal zo klassiek geklede Olivia Palermo met blote borst vooruit op de staat kuieren. Ik vind het ook mooi om te zien, namelijk. De vrouwen zijn net zo prachtig als hun borsten. Niets mis mee dit te tonen. Totdat ik me bedacht dat dit publieke figuren zijn die moedwillig over straat in hun naakte torso slenteren, bewust van het fotografenleger dat hen opwacht.
Even een persoonlijke situatieschets:
Mijn vriend kwam me ophalen om te gaan lunchen. Terwijl ik nog het één en ander verzamelde voor in mijn tas, vroeg hij of dit het was dat ik aan zou trekken. Waarop ik 'ja' zei, want ik had het immers aan. 'Maar ik zie je blote borsten door die top!' Hij vervolgde: 'Ik heb er echt geen moeite mee dat je geen beha draagt, maar je hoeft toch niet je blote borsten aan iedereen te laten zien? Ik loop toch ook niet met mijn ballen uit mijn broek over straat?'
Belachelijk vergelijking, zou je denken, en dacht ik ook. Zei het zelfs. Maar ik begreep door die onhandige vergelijking wel ineens waar hij op doelde. Zijn opmerking had niet te maken met vrouwenonderdrukking – ik heb er een handje van het woord onderdrukking voor allerhande zaken in te zetten –, maar dat ik met mijn blote borsten mijn omgeving niet de keus geef niét naar mijn borsten te kijken als ik in een etablissement verschijn. In een doorschijnende top. Met daaronder geen beha. En dus ook op die manier boven mijn broodje humus hang.
En dat is wat er mijns inziens mis is aan die blote borsten van beroemdheden en van mezelf; het dient geen ander doel dan de nadruk op je borsten leggen. Om aandacht te vragen. 'Wat is daar mis mee,' zou je je af kunnen vragen. Helemaal niets. Maar het is een vorm van ongemak dat je er bij anderen mee oproept. Jouw blote borsten zijn de olifant in de kamer, zeg maar.
Maar we hoeven ons toch niet in te houden zodat anderen zich op hun gemak voelen? Mee eens. Maar juist door de geslachtsdelen deels te bedekken, wek je de seksuele suggestie. Want als je naakt echt wilt loskoppelen van seksualiteit, zoals ik bijvoorbeeld pretendeerde te doen, zou je het gewoon in zijn banaliteit kunnen tonen: full frontal naakt. Niets meer, niets minder.
Juist dat kleine laagje doorschijnende stof op de blote huid geeft het naakt een seksuele lading. Een doelbewuste seksuele lading. En als het argument is dat de borsten bevrijd moeten worden uit het seksuele keurslijf, moeten we dus vooral niet met deze blote-borsten-onder-een-doorschijnend-topje-trend meedoen. Vind ik.
