Op acht december word ik vierentwintig. De afgelopen jaren heb ik de dag voor mijn verjaardag als extreem stressvol ervaren. Ik was ervan overtuigd dat om klokslag twaalf uur het noodlot zou toeslaan en ik dan op mysterieuze wijze zou omkomen. Niet dat ik per se om wil komen, maar het idee dat ik een jaar ouder was, vond ik stressvol.
Dat ik überhaupt weer een jaar mee had gemaakt, vond ik bizar. En dat ik voor mijn gevoel niet echt wijzer was geworden, simpelweg deprimerend. Mijn twintigste verjaardag was de laatste waar ik écht zin in had. Mijn generatie lijkt dezelfde verhouding tot hun leeftijd te hebben.
Ik ben geboren in 1999 en ik behoor dus tot generatie Z. Toen de Corona-pandemie begon was ik net twintig. Ik woonde eindelijk op mezelf, was net begonnen aan mijn studie en dacht dat het leven nu dan eindelijk echt zou beginnen*.
Nog geen vijf maanden nadat ik mijn ouderlijk huis verliet, ging het land in lockdown en werd mijn leven en die van mijn generatiegenoten op pauze gezet. De toekomst werd steeds onzekerder en de angst voor de toekomst steeds groter. Tegelijkertijd voelde het alsof ik mijn jonge jaren aan het verspillen was. Telkens als ik mij dan wilde richten op de toekomst had ik zo geen idee wat ik moest verwachten, dat dit de leeftijds paniek alleen maar in de hand speelde. Hoe graag ik ook wil denken dat ik een unieke ervaring heb gehad, lijken velen van mijn generatie hetzelfde leed te hebben ondervonden.
Vooral vrouwen worden al eeuwenlang bang gemaakt voor de dag dat ze niet meer jong zijn. Er worden miljarden verdiend aan skincareproducten die de tijd terugdraaien, haarverf om de grijze haren te verbergen en plastische chirurgie voor de rimpels waar de retinol niet bij kan. Wat nu anders is, is dat de angst voor ouderdom voorheen leefde bij vrouwen die daadwerkelijk ‘oud’ zijn. Nu zie ik influencers die de spieren in hun gezicht niet meer gebruiken om ervoor te zorgen dat ze geen rimpels krijgen, meisjes van twintig die alvast preventieve botox nemen en skincare routines voor meisjes van tien. Ik zie zelfs anti-aging producten gericht op Gen-Z, terwijl het grootste deel van ons nog bezig is met jeugdpuistjes.
Niet alleen is Gen-Z bang voor de fysieke symptomen van ouder worden. Ook zijn we nu al bezig met mentale ouderdom. De generatie na ons, generatie Alfa (2012-2025) heeft namelijk nu hun eigen memes die wij vanwege onze ouderdom niet meer kunnen begrijpen. Gen-Z’ers maken nu al video's over hoe Gen Alfa ons later belachelijk gaat maken zoals wij ooit (nu) bij de millennials deden, terwijl de helft van Gen-A de tafels nog niet eens kent. Naast dat we onszelf niet meer toestaan om ouder te worden, kunnen we niet genieten van het feit dat we jong zijn. In plaats daarvan lijkt Gen-Z te leven in een soort leeftijdsloos vagevuur, waar we te jong zijn om iets te kunnen bereiken maar te oud om nog hip te zijn.
Ik heb te doen met mijn generatie, en (écht typisch Gen-Z) vooral met mijzelf. We zijn de eerste generatie die écht online zijn opgegroeid. In het begin van de puberteit heeft een groot deel van onze sociale ontwikkeling online plaatsgevonden, zonder toezicht. Het einde van onze puberteit en onze eerste stapjes , heeft geforceerd online plaats moeten vinden. Het lijkt soms of er maar twee opties zijn online: cool of cringe, waarbij het streven naar cool leidt naar cringe.
Op dezelfde manier waarop streven naar de eeuwige jeugd, alleen maar aantoont hoe oud je eigenlijk bent. Het ironische aan dit alles is dat niemand meer een huis kan kopen, de wereld aan het vergaan is en als we binnenkort allemaal in Mark Zuckerberg zijn dystopische metaverse leven zal niemand meer kunnen zien hoeveel leven je nou echt hebt geleefd. Omdat de toekomst weinig te bieden heeft, moeten we op zoek gaan naar een radicale acceptatie van het hier en nu.
Nu heb ik het geluk dat ik ben opgevoed door een moeder die, ondanks het feit dat ze al bijna achttien jaar zesendertig is, best wel ‘pro-ageing’ is. Ze vindt haar rimpels chic en de grijze haren aan de zijkant van haar hoofd cute. Soms hebben we het over de sexappeal van Pedro Pascal, de andere keer over de culturele betekenis van Madonna’s Erotica.
En hoe graag ik haar ook een boomer noem als ze me vraagt hoe ze iets moet doen op haar laptop, heb ik mijn moeder nog nooit ‘oud’ gevonden. Om mijzelf verder gerust te stellen, denk ik ook vaak aan mijn oma’s. Ik heb een oma van 77 die zichzelf pas recentelijk een ‘oud wijf’ is gaan noemen. Mijn andere oma (83) vertelde mij trots dat de dokters in het ziekenhuis haar jonger inschatten dan de patiënt naast haar, terwijl die toch echt drie jaar jonger was dan zij. Leeftijd is dus ook echt maar een getal, een getal dat meer waarde krijgt hoe meer tijd je er aan besteedt.
