Het jaar is 2021, we zitten inmiddels twee jaar in ‘de corona’ en Taylor Swift doet iets wat een artiest nog nooit eerder heeft gedaan: ze brengt haar albums Fearless en Red voor een tweede keer uit zodat zij de eigenaar is van de masters. In 2022 volgt Midnights en kondigt ze de Eras-tour aan. In deze tour eert ze alle tijdperken van haar carrière.
Taylor Swift is groter dan ooit, en het is opeens bijna cool om een Swiftie te zijn. Als je mij dat in 2016 had verteld had ik je uitgelachen en verteld dat dat nooit zou gebeuren. Ik had als closeted Swiftie nooit willen toegeven dat ik even basic ben als mijn mede-middenklasse-blondines uit Amsterdam. Anno 2023, is het de bevrijding waar ik al jaren naar verlang.
Lekker basic
Ik heb inmiddels al zo’n 13 (Taylors lievelingsgetal!) jaar een verhouding met Taylor Swift. Het begon allemaal in 2010 met haar nummer Our Song, toen Taylor nog een country-artiest was. Al snel was ik fan en de hele wereld moest het weten. Ik postte vol trots alleen maar content en even later kreeg ik van mijn moeder het album Fearless met daarop Love Story en You Belong with Me. Deze heb ik zo snel mogelijk op mijn paarse IPod Nano gezet zodat deze bangers op een loop konden worden afgespeeld. 10-jarige ik had wel iets beters aan haar hoofd dan een stoer imago hoog te houden voor de buitenwereld.
Haylor
Mijn liefde voor Taylor groeide door, tot in 2012 het noodlot toesloeg: Haylor. Voor degenen wiens brein niet compleet is gefrituurd door de Tumblr-jaren anno 2012-2013, Haylor was de naam voor de relatie tussen Harry Styles en Taylor Swift. Vanaf dat moment moest ik mijn Swiftie-ik aan de kant zetten voor mijn Directioner-ik. Harry Styles, boven alles, altijd. Wie dacht zij wel niet dat ze was dat ze met MIJN man aan het daten was?
Wat volgde waren turbulente jaren voor onze relatie. Het album Red heb ik bijvoorbeeld later pas leren liefhebben omdat de periode waarin deze uitkwam precies de periode was waarin Haylor aan de gang was. Het lukte mij nog net de hits buiten de deur te houden. Tot in 2014 1989, in mijn semi-professionele opinie het beste popalbum van de jaren '10, werd uitgebracht. Ik kon hier niet tegenop, het album was té goed.
Gooi daar bovenop de besties van Taylor (Karlie Kloss, Gigi Hadid, Selena Gomez etc…) die dit tijdperk tekenen, zoals te zien in de Bad Blood-video, en je hebt het perfecte recept voor de smaak van het gemiddelde meisje van 15. Ik kon mijzelf niet weerhouden, ik ben gewoon naar het concert gegaan en heb er zelfs video’s van gepost op Instagram, ook al was het met een gevoel van schaamte.
Niet cool
Zo rond mijn vijftiende begon de puberteit er bij mij ook in te slaan en ik besloot Taylor definitief af te zweren. Ik was nu namelijk cool, en als er iemand niet cool is, is het Taylor Swift. Het was geen kwestie van luisteren en het dan niet goed vinden, maar van abstinentie. Ik wist dat als ik in aanraking met het materiaal zou komen ik een terugval zou hebben. Geen Taylor voor mij, want voor je het weet vind je het goed, en dan ben je niet meer cool. Tot mijn 21ste heb ik in de Swiftie-kast gezeten, af een toe een liedje luisterend. Niet dagelijks, niet en plein publique, alleen in de eenzame uren van de ‘midnights’.
Reputation en Lover zijn mij toen voorbijgegaan. Van Folklore en Evermore heb ik een enkele zin meegekregen, maar het was niet de bedoeling dat deze alom geprezen albums mij terug in mijn verhouding zouden zuigen. Ik was inmiddels afgekickt, ik had mijzelf overtuigd dat ik gewoon niet zo’n Swiftie was als ik ooit dacht te zijn.
All Too Well
De verlossing kwam met de heruitgave van Red in 2021, met daarop de 10 minuten durende versie van All Too Well. All Too Well is het volkslied voor iedereen wiens hart gebroken is door een oudere geliefde. Het geheim van Taylors muziek zit in de bridge, en All Too Well heeft de beste bridge. Ik kon het niet meer tegenhouden. Nadat ik Red (Taylor’s Version) achterstevoren uit mijn hoofd had geleerd, volgde de gemiste albums Reputation, Lover, Folklore en Evermore. Even daarop kwam haar meest recente album Midnights uit. Toen, kon ik eindelijk uit de kast. Het is officieel. Ik ben een Swiftie.
Een witte blonde vrouw van begin twintig wiens lievelingsartiest Taylor Swift is. Meer basic dan dat krijg je het niet. Voor het eerst in mijn volwassen leven boeit het mij geen reet. Ik draag de basic-badge met trots. Tenzij je iemand bent die écht cool is, zoals bijvoorbeeld mijn zusje (overigens ook een Swiftie), levert de ambitie ‘cool zijn’ je uiteindelijk niet zo veel op behalve een hoog stressgehalte gerelateerd aan het feit dat je constant bezig bent met wat andere mensen van je vinden. Het paradoxale eraan is dat dat dan weer heel un-cool is en dus op deze manier echt nooit je doel zal bereiken.
Basic omarmen
Mijn goede voornemen dit jaar is basic te omarmen. Daarnaast vinden mijn leerlingen van tien en elf jaar oud mij nu al cringe, dus veel heb ik niet te verliezen. Het voordeel aan basic zijn is dat er over het algemeen een groter deel van de mensen ook basic is. Je hebt een groot netwerk van basic mensen die jouw basic-struggle begrijpen. En wie zit er op de basic-troon? Miss Dr. Taylor Allison Swift.
Basic zijn is een verlossing, een bevrijding van een bedachte set regels die je moet naleven om cool te zijn. Basic zijn is selfcare; luisteren naar je hart om te doen en je te presenteren waar je je comfortabel bij voelt. Ik ben basic, en ik ben er trots op. Maar misschien maakt dat me dan juist weer heel cool.
