Vakantie in coronatijd, heb jij al plannen? Nadat we ons massaal hebben beziggehouden met de vraag of er genoeg wc-papier was voor iedereen, als gekken gingen hamsteren, mondkapjes insloegen en toch-maar-niet-en-toen-toch-maar-wel naar parken, bossen en stranden gingen en nauwgezet in de gaten hielden of de regering gehoor gaf aan onze oproep de horeca toch eerste Pinksterdag open te gooien (want: terrassenweer), gaan we nu over op een nieuwe belangrijke vraag. Waar en hoe vakantie te vieren. De mens is een hedonist, zelfs (of júíst) tijdens een pandemie, dat blijkt maar weer.
Vakantie?! Het hoeft voor mij niet zo nodig
Driftig wordt er door Nederlanders gegoogeld welke landgrenzen open gaan. Door de coronamaatregelen kun je niet overal terecht (op dit moment nog nergens, behalve in eigen land). Onze favoriete vakantielanden Duitsland, Frankrijk en Spanje - alledrie de landen zijn goed voor ongeveer 2,5 miljoen Nederlandse toeristen per jaar; de mens is dus niet alleen een hedonist, maar ook praktisch - gaan voorlopig alleen open voor eigen volk. Verre favoriete vakantiebestemmingen zullen voorlopig nog even niet geboekt kunnen worden. Als alternatief daarvoor plannen veel mensen een vakantie in eigen land; een staycation. Ik begrijp de fuzz niet zo. Op vakantie gaan: het hoeft voor mij nooit zo nodig.
Vakantie, ik vind het gedoe. Om allerlei redenen. Te beginnen bij mijn kinderen. Sorry not sorry dat ik dit schrijf, maar hoe luxe je vakantie ook is, vakantie met (kleine) kinderen is niet ontspannen. Met als hoofdvraag van de dag: flikkert er niet een zonder diploma in zee of zwembad? En bijvraag: wanneer gaat de baby nou eindelijk eens slapen zodat ik een fles wijn open kan trekken? Waar je je thuis alleen hoeft te bezigen met de vraag of iemand niet stikt in een losliggende knikker of de gametijd van vier uur al is overschreden (mijn zoon is gamer, veroordeel me niet), ben je op vakantie nóg meer bezig iedereen te monitoren. Het gevolg: ik heb 'vakantie' nodig als ik van vakantie kom. Daarnaast is op reis gaan met een gezin ook gewoon: heel duur. Voor dat geld kan ik nuttigere dingen verzinnen. Zoals het balkon opknappen, een nieuwe kledingkast of bank kopen, de auto laten repareren, een cursus volgen, een belastingaanslag terugbetalen - ik noem maar een dwarsstraat. Geef mij een dag slaap, een afspraak bij een schoonheidsspecialist, vrije tijd in het groen, een budget voor de Bijenkorf en ik ben fitter dan een volle vakantie met kinderen in het buitenland me kan laten voelen.
Mijn gebrek aan vakantiemotivatie komt niet alleen door de kinderen - er zijn tal van redenen dat ik mijn reislust niet heb ontwikkeld. Dat ik als ZZP'er jaren niet op vakantie kon, bijvoorbeeld, of dat ik de vervelende eigenschap heb vaak te denken op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn. Tuurlijk fantaseer ik ook weleens over wandelen in Schotland, een safari in Zuid-Afrika, over handen in de lucht gooien op een full moon-feestje ergens. Dat ik als een Liesbeth Rasker of Barts Boekje de wereld over ga, ergens neerstrijk en het precies is zoals het moet zijn. Dat ik ook eens daad bij woord voeg. Maar zo is het niet en ik vind het thuis ook prima vertoeven. Daarnaast: door niet op vakantie te gaan, leer je creatief omgaan met wat je wel hebt. Vrije dagen worden dan ook vakantie.
Staycation en onthaasten
Ik ben niet de enige die hier zo over denkt. Zo gaat de moeder van mijn vriendin, een intellectuele hippie, ook liever niet ver van huis. Ze vindt de teleurstelling van het thuiskomen namelijk te groot, het contrast met het alledaagse te fors, waardoor het alledaagse, 'thuis', zo vreemd aanvoelt. Zij bekijkt het thema spiritueler, en vindt dat je je voor onthaasten niet hoeft te verplaatsen. Zo denkt ook journalist Frans van Deijl over. In een interview over thuisblijvers dat ik vorig jaar in de Volkskrant las, vertelde hij dat mensen die ‘Ik ben echt toe aan vakantie’ zeggen, iets niet goed doen. Dat alle druk tot uitrusten dan op die vakantie komt te liggen. Die ontspanning kun je volgens hem beter zoeken in je dagelijks leven. 'Ga bewegen of mediteren om je hoofd leeg te maken,' is Frans van mening. Ik kan me daar wel in vinden.
'Laten we naar een Grieks eiland gaan.' Vriend zat met fles pils in avondzon en haalde herinneringen op aan vakanties die zijn geweest zonder kinderen; Mykonos, Ibiza, Zuid-Frankrijk, Barcelona. Hij ging door: die ene keer op een boot in Abu Dhabi tijdens de Grand Prix, taco's eten in Mexico - dat ging allemaal al niet meer over mij. In zijn fantasie beleefde hij de ontspannen vakanties zoals hij die gewend is, in mijn hoofd zag ik de baby van een klif vallen, en de andere kinderen doodongelukkig, omdat ze in plaats van naar een waterpark met ons uit eten moeten. Ik oververmoeid.
De realiteit van de vakantie voldoet nooit aan de verwachting. Niet aan die van mij althans. Dus, ja, hier komt een ander geluid: ik ben blij dat ik vorig jaar heb geïnvesteerd in een balkonset. Staycation doen wij dit jaar gewoon rondom huis, nu eens net als de rest van Nederland. Hoeven we het in ieder geval even niet over vliegschaamte te hebben.
