Dat het ouderschap zwaar is, kan een ieder met een kind beamen. Toch kies je ervoor, omdat je van je kind(eren) houdt. Toch? Maar hoe zit het als je eigenlijk geen kids in toekomst zag, maar na ongeplande zwangerschap en moeizame bevalling toch plots 'mama' genoemd wordt? Anoniem vertelt een vrouw haar verhaal aan ELLE UK over hoe haar grootste spijt in het leven het krijgen van haar dochter is. Lees hieronder meer over haar gedachtes, en de keuzes die ze maakte.
De bevalling duurde 18 uur. Het was alsof mijn dochter er niet uit wilde komen. Na een keizersnede vroegen de verloskundigen of ik haar vast wilde houden, maar mijn armen waren gevoelloos van de verdoving, en dus zei ik nee. Ik had een overweldigende angst haar te laten vallen, maar ze stonden erop en strekten mijn armen voor me uit. Ze werd de allereerste baby die ik ooit vasthield.
Ik heb kinderen nooit leuk gevonden. Ik ben enig kind, heb nooit een baantje als babysitter gehad in mijn tienerjaren en toen ik nog werkzaam was als traumachirurg - voordat ik als twintiger een auto-ongeluk kreeg en epilepsie ontwikkelde - wisselde ik regelmatig mijn diensten om zodat ik niet op de pediatrie-afdeling hoefde te werken.
Het is dus een understatement om te zeggen dat mijn kind ongepland was. Als jonge twintiger werd me door de artsen verteld dat ik, fysiek gezien, geen kinderen op de wereld zou kunnen zetten. Mijn reactie was heel simpel: 'Top! Dan kan ik nu stoppen met het slikken van de pil.' Mijn verloofde, die twintig jaar ouder was en in een problematisch co-ouderschap zat met zijn ex-vrouw, was net zo blij. We waren het erover eens dat we geen kinderen wilden - op wat voor manier dan ook.
Maar toen ik een aantal jaren later wonderbaarlijk genoeg zwanger bleek te zijn, veranderde alles.
Ik ontdekte de zwangerschap toen ik me liet opnemen in het ziekenhuis om bizarre woede-uitbarstingen die veel verder gingen dan premenstruele stemmingswisselingen. Dit gebeurde allemaal niet lang na mijn epilepsie-diagnose, dus ik was bang dat dit een complicatie van de aandoening was. Toen de artsen vertelde me dat ik twee maanden zwanger was, was ik verbijsterd. Ik kon het niet bevatten.
's Avonds ging ik uit eten met mijn man en vertelde ik hem het nieuws, waarbij ik er vanuit ging dat we simpelweg een datum zouden kiezen voor de abortus. Tot mijn verbazing overtuigde hij me dat het niet nodig was; we gingen ten slotte trouwen, waren oud genoeg en hadden financiële stabiliteit.
Toen ik mijn bedenkingen op tafel gooide, verzekerde hij me ervan dat ik van het kind zou houden omdat het mijn kind was, en dat hij bereid was om het voortouw in het ouderschap te nemen. Nog altijd gechoqueerd, dacht ik dat als hij dit echt wilde en ik als een 'back up'-ouder kon fungeren, ik bereid was de zwangerschap door te zetten.
De hele zwangerschap voelde alsof ik werd overgehaald om te gaan skydiven: hoe heb ik hier ooit 'ja' tegen gezegd? Ik was doodsbang. Mijn verloofde was geweldig - hij kocht alles om mijn cravings te stillen en zorgde voor me. Aangezien ik aan epilepsie lijd, werd ik aangemoedigd thuis te blijven voor de volle negen maanden uit angst dat een aanval de baby in gevaar zou kunnen brengen.
Na een lange én traumatische bevalling, hield ik mijn dochter vast en ik hield echt van haar. Maar het gevoel waarvan je hoort dat moeders het ervaren, dat 'dit kind is waar ze nu voor leven', kwam maar niet.
Toen ik thuiskwam deed mijn man alles. Ik was onwetend en alles wat met baby's te maken had was me vreemd. Mijn moeder, tantes en andere familieleden kwamen dagelijks langs, en leerden me hoe ik een luier om moest doen. Als een klein team zorgden ze dat het huis helemaal baby proof was. Af en toe hield ik haar vast, als ze van arm naar arm ging. Ze was schattig, als een knappe kleine eskimo.
Ik nam verlof van werk om te dealen met mijn postnatale depressie, iets wat onder andere werd aangewakkerd door het feit dat ik 50 kilo was aangekomen sinds de geboorte. Van nature ben ik een slank persoon, maar het lukte me gewoon niet de kilo's kwijt te raken. Soms huilde ik in de slaapkamer terwijl ik mijn oude kleding uit de kast trok. Dit hield maandenlang aan, en toen ik eindelijk weer klaar was om aan de slag te gaan, ging mijn man juist net met pensioen. Hij nam alles over: het koken en schoonmaken, de was. Hij deed zo veel, dat we op een gegeven moment de schoonmaker hebben ontslagen omdat er niets meer te doen was.
Afgelopen november stortte mijn wereld in toen mijn man kwam te overlijden. De angst dat ik nu de enige ouder voor mijn zevenjarige dochter was voelde benauwend, dus trokken mijn dochter en ik bij mijn moeder in. Na ongeveer een maand besefte ik dat ik toch een eigen plek nodig had. We verhuisden terug naar ons huis, maar dat bleek te traumatiserend voor Arabella*, en dus verhuisden we naar een appartement bij mijn moeder om de hoek, waarna zij de rol als tweede ouder op zich nam. Ik nam een oppas aan om Arabella op te halen van school, en precies toen ik alles weer aardig in de hand kreeg, kwam covid-19.
Mijn grootste angst werd realiteit: ik zat opgesloten in een appartement met mijn kind. We waren beiden nog aan het rouwen, en het klassieke advies bij rouwen - om er tijdens deze periode op uit te gaan, je te omringen met andere mensen, actief te blijven en niet te lang stil te staan bij de gebeurtenissen - konden we juist nu niet opvolgen, omdat het verboden was. We volgen beiden nog telefonische begeleiding voor rouwverwerking, maar ik kan mijn emoties niet écht uitdrukken, uit angst dat zij op elk moment kan uitbarsten. Ik wil uitleggen hoe ze me gek maakt, dat ik geen moeder meer wil zijn, maar ik wil niet dat ze me hoort.
De manier waarop ik met stress omga, is door mezelf op te sluiten in mijn kamer, maar Arabella wilt continu met me spelen. Ze is er de hele tijd, vraagt me van alles, dwingt me te kijken hoe ze rondjes draait - en ik kan het niet aan. Ik kan het niet laten soms te denken: hier heb ik niet voor getekend.
Toen het echt erg werd, en ik suïcidale gevoelens begon te krijgen, zei ik tegen mezelf: ik mag het niet laten gebeuren dat Arabella nog een ouder verliest. Ik blijf maar denken aan de avond waarop ik toegaf en besloot haar te houden, en dan voel ik me bitter en boos. Waarom heb ik ja gezegd? Ik wist dat ik dit niet aankon. Waarom heb ik me laten overhalen?
Toen de lockdown werd opgeheven, is Arabella bij mijn moeder ingetrokken. Ik ga af en toe langs, andersom mocht Arabella tot nu toe twee keer bij mij langskomen om haar honden te zien. Ik weet dat ze hier wat vaker zou willen slapen, maar dat kan ik momenteel niet aan.
Ik moet me neerleggen bij het feit dat ik spijt heb van het krijgen van mijn kind. Ik had dit niet gevoeld als mijn man nog zou leven, maar nu bevind ik me in een situatie waar ik niet uit kan. Het moeilijkste gedeelte is dat ik me zorgen maak over de effecten van dit alles op Arabella. Het kan niet goed voor haar zijn, maar het gevoel van spijt is zo sterk dat ik het niet kan negeren. Ik ben op een breekpunt aangekomen, maar de woorden uitspreken tegenover vrienden en familie maakt het allemaal nog moeilijker. Wat voor nut heeft het toe te geven dat ik met spijt leef? Het is iets dat ik in mijn eentje zal moet dragen.
*De namen in het artikel zijn veranderd.
