Karlijn Brinkman geeft zichzelf iedere week een nieuwe uitdaging, en schrijft daarover voor ELLE.nl. Na deel 1 (een week lang in lange rijen wachten), deel 2 (al je haar afscheren) en deel 3 (je een week lang interesseren voor de Kardashians), deel 4 (hardlopen terwijl je het een strontvervelende sport vindt) is het nu tijd voor deel 5: mediteren.
'Volgens mij denken wij allemaal te veel. Althans, ik doe dat, dus ik ga ervan uit dat de rest van de wereld dat ook doet. Vooral tijdens de minuten dat ik in bed stap en uit alle macht probeer te slapen, wil mijn hoofd erg graag de problemen des werelds oplossen. En soms, als mijn hersenen echt in een baldadige bui zijn, willen ze niet de grote, maar de kleine, nietszeggende levensvragen beantwoorden. Zoals: Zal de buurman het hebben opgemerkt dat ik schrok van zijn grijzende haar toen ik hem vanmiddag tegenkwam in de supermarkt? Of: Hoe ga ik het stekkersnoer van mijn radio zo onopvallend mogelijk wegwerken?
Afgelopen week was een week waarin veel veranderingen in mijn leven plaatsvonden, voor mijn hersenen de ideale reden om op volle toeren te gaan draaien. Na de derde nacht van vier uur slaap vond ik het wel genoeg. Mijn hand trekt mijn telefoon uit de oplader en download een app van het soort dat ik had afgezworen ooit te downloaden: een meditatie-app. Hoewel ik nooit geloofde dat meditatie echt iets voor mij zou zijn, tik ik nu voel goede moed met mijn duim op het oranje pictogram van de app. Met half dichtgeknepen ogen van het onverwacht felle licht dat het beeldscherm uitstraalt, scroll ik snel langs de inleiding. Kom maar op met die meditatie.
Een zwoele, Britse mannenstem heet mij van harte welkom bij de eerste les. Ik mag inademen van hem, en ook weer uitademen. Hij geeft me zelfs toestemming om lekker te gaan liggen. Dus dat doe ik. Om de een of andere vreemde reden stelt het me gerust dat iemand aan mij vertelt wat ik moet doen. Ik volg elke instructie op. Ik voel hoe mijn rug en benen worden aangetrokken door de zwaartekracht, want de stem zegt dat ik dat moet voelen.
De volgende ochtend word ik wakker, de app is nog geopend maar de eerste meditatie-les is afgelopen. Ik vraag me af hoe lang de zwoele mannenstem door is blijven praten terwijl ik lag te slapen. Ik vraag me af of dat mediteren nou echt wat voor mij is. Ik weet niet wat ik ervan moet denken dat ik alleen op deze manier in slaap kon vallen. Ach, ik hoef het ook niet te weten; volgens mij denken we allemaal veel te veel. Ik wil ontbijt.'
