'Slechte moeder, hè? Filmpjes maken, in plaats van troosten'

Ik wist niet dat ik dit zo goed aan zou kunnen. Mijn vriend is het hier niet mee eens overigens.

Fos is in ieder geval niet de chagrijnige van het stel en dat maakt ons beiden al erg gelukkig. Hij lacht gezellig. En houdt van grappen en grollen. Vooral als je hem vraagt wie er een kleine poepie de scheet is, en daarbij scheetjes geluidjes maakt. Tja, ieder zo zijn ding.

We hebben ook al weer veel dingen voor het eerst gedaan, zoals het eerste weekend naar zee en daarbij de eerste nacht in een ander bedje op een andere kamer. In mijn angst voor papegaaien-huiltjes van Fos heb ik een uur mijn best gedaan om het bed zo goed mogelijk op zijn eigen bed te laten lijken.

(Af en toe bekijk ik een filmpje van hem, zo schreeuwend, om weer even te weten hoe goed we het nu hebben. Slechte moeder, hè? Filmpjes maken, in plaats van troosten.)

Maar blijkbaar was deze bed-opmaak-truc gelukt; mijn angst bleek overbodig en hij sliep vrijwel direct. Zelfs toen mijn zus tijdens de verplichte familieweekend-gourmetavond de aangebakken zalmlucht rechtstreeks zijn kamer in werkte, werd hij niet boos wakker. Geslaagd weekend dus. Voor mijn gevoel vond hij ook het strand reuze interessant. Maar wat hij vindt, blijft natuurlijk nog altijd gissen.

De eerste vaccinatie, die ik al twee maanden uitgesteld had, was, zoals ik dus al had verwacht, echt vreselijk. Fos huilen, mama huilen en papa lachen (om mijn 'schattige' tranen, niet om die zielige kleine Fossebaby.) Het uitstellen was niet omdat ík het niet aankon, maar omdat ik twee maanden gewoon erg jong vind voor zo’n klein lichaampje om twee van die spuiten vol te verwerken. Maar dat terzijde, die discussie is voor een andere keer. Of gewoon voor nooit.

Een andere wel leuke eerste ervaring was de eerste keer baby-zwemles! Een half uurtje poedelen en liedjes zingen met andere babies en hun ouder(s). Toen het baby-onder-water-moment eraan kwam, werd ik toch wel erg nerveus. Dit had badjuffrouw Jannie geloof ik goed door, want met medelevende blik kwam ze bij mij aan in de kring om mij mede te delen dat het natuurlijk niet verplicht was. Nadat ik ervan overtuigd was dat het niet schadelijk was en wel ergens goed voor, mocht Jannie Fos dan toch van me overnemen. Eerst blies ze hem in het gezicht en toen werd hij bruut (in mijn overdramatische ogen) onder water gedompeld. Dit resulteerde in een Fos met angst op het gezicht en bij mij uiteraard weer tranen. Ik kon het chloor helaas hier niet de schuld van geven en het was weer lachen, dit maal door papa en ook door badjuffrouw Jannie.

Hopelijk verlaten die extreme zwangerschapshormonen snel een keer mijn lichaam, want zoals je net al hebt gelezen zijn deze nog aardig actief. Emotioneel was ik altijd wel, maar huilen om alle eerdergenoemde situaties en ook nog eens bijvoorbeeld om gnoetjes die achterna worden gezeten in natuurdocumentaires, is wel erg overdreven. Lijkt mij.

Stef van der Laan is model, oa voor ELLE, moeder van zoontje Fos en blogt hier op ELLE.nl over het wel een wee van het moederschap.