Of ik veranderd ben sinds ik kinderen heb, vroeg iemand mij laatst tijdens een borrel. Godallemachtig ja, en óf ik veranderd ben. Op zoveel vlakken, dat ik niet eens wist waar ik moest beginnen met uitleggen. Maar één ding steekt er met kop en schouders bovenuit: ik ben asociaal.

Ik ben zo ver-schrik-ke-lijk asociaal geworden dat ik het zelf bijna niet geloof. Echt niet. Of nou, geworden- ik was het eigenlijk altijd al, een beetje. Vraag het mijn vrienden (ja, ik heb er nog wel een paar, gelukkig), en niemand, maar dan ook helemaal niemand zal dat ontkennen. Nu wil het toeval (of juist niet) dat ik met een happy handshaker getrouwd ben. Een echt, origineel gezelligheidsdier- zo iemand die het liefst vijftien afspraken op een avond maakt, elke dag een rondje belt en op vrijdagavond high five-nd door de stad loopt. Een schril contrast met mijn eigen, licht naar kluizenaarschap neigende karakter, al zeg ik het zelf. En een onuitputtelijke bron van ruzies, vooral in het begin van ons samenzijn. Wonder boven wonder vonden we een consensus waar niemand heel ongelukkig van werd, en deden allebei regelmatig wat water bij de wijn.

Koninginnedag bij ons? Geen probleem. Verjaardagen groots vieren? Tuurlijk! Ik haatte hem erom.

Maar met de komst van onze kinderen is ook mijn allerlaatste restje sociaal-zijn down the drain, weg, op, om zeep geholpen. Bij de eerste nog tot groot verdriet van mijn wederhelft; dapper probeerde hij te redden wat er te redden viel, aan mij, en nodigde volksstammen uit op kraamvisite, organiseerde etentjes en greep elke gelegenheid aan om ons huis open te stellen. Koninginnedag bij ons? Geen probleem. Verjaardagen groots vieren? Tuurlijk! Ik haatte hem erom. Maar probeerde af en toe nog vrolijk mee te doen, want ik was de lulligste niet.

Na twee jaar volgde er nog een baby en nu kan ik volmondig zeggen: ik ben asociaal. Ik vergeet verjaardagen van vrienden. Van écht goede vrienden. Ik zeg feesten en partijen af, omdat ik te moe ben en geen zin heb in gedoe en lawaai. Ik reageer niet op appjes, bel niet terug en laat vriendschappen doodbloeden.

Ik ben een meester in afhaken geworden, vraag dat maar aan mijn restje vrienden, en bied als eerste aan thuis te blijven als we weer eens geen oppas kunnen vinden. En wederom is het een bron van ruzies geworden in ons toch al stormachtige bestaan als geliefden. Het ouderschap, hè…

Maar ook bij C beginnen zich nu de eerste scheurtjes te vertonen. Heel langzaam, maar heel zeker. Ook hij wordt asociaal. Is het soms besmettelijk? De fase van ontkennen is hij inmiddels voorbij, en samen glijden we af naar de verdoemenis, naar de stiltecoupé van ons sociale bestaan, naar de onderkant van onze vriendenmaatschappij. Hij huilend en stribbelend, ik gelaten en stiekem ook opgelucht. Want dan ben ik tenminste niet altijd meer de spelbreker, de party pooper, die saaie vrouw-van.

En terwijl ik dit schrijf, bekruipt me het welbekende gevoel dat ik wéér iets ben vergeten- en dat klopt: sorry, vriendinnen van vroeger. Sorry.

Zie je wel?

Felicia is de winnares van ELLE's schrijfwedstrijd 'Ontaarde ouders' - naar aanleiding van de gelijknamige boeklancering van onze vaste columnisten Willem en Sarah. Felicia heeft oa een columnreeks hier op ELLE.nl gewonnen en zal de komende weken als gastcolumnist haar bijdragen hier delen.