Hoewel het uiteraard een goede ontwikkeling is dat steeds meer vrouwen open durven te zijn over misbruik en grensoverschrijdend gedrag, is het op zijn zachtst gezegd pijnlijk om te zien dat dit vaak niet wordt beloond met gepaste consequenties voor de daders. We zien helaas nog te vaak bekende mannen wegkomen met een geforceerde spijtbetuiging (die er puur uit eigenbelang uit wordt geperst) en krokodillentranen voor de camera of agressieve ontkenningen waarbij de schuld volledig bij het slachtoffer wordt gelegd (hallo gaslighting). Hoe lang moeten we deze trieste vertoning nog aanzien?
Slachtofferrol
Het zijn niet alleen degenen die zich schuldig maken aan wangedrag die zichzelf maar al te graag in een slachtofferrol plaatsen – verbazingwekkend genoeg doen (mede-)celebs én het grote publiek hier maar al te graag aan mee. Hetzelfde geldt in het geval van Chris Brown, die in 2009 zijn toenmalige vriendin Rihanna flink toetakelde. De foto’s van haar verwondingen (die door de lokale politie ‘horrific’ werden genoemd) werden breed uitgemeten in de media, maar dit weerhield Chris er niet van om nog talloze keren de fout in te gaan.
De vele, vele misdragingen van Chris Brown
Sindsdien lijkt het wel alsof Chris een fervent verzamelaar is van aanklachten en beschuldigingen, want tot op de dag van vandaag gaat het maar door. Ook lijkt hij om de meest onbenullige redenen volledig uit zijn vel te springen.
In 2012 riskeerde Chris Brown een celstraf omdat hij werd beschuldigd van het stelen van een telefoon, waarbij hij het slachtoffer ook uitschold. In hetzelfde jaar raakte hij betrokken bij een vechtpartij met Drake en zijn entourage, waarbij er vijf mensen gewond raakten. In 2013 werd hij uit een afkickkliniek gezet nadat hij een steen door het raam van zijn moeder had gegooid (wait what?). Ook moest in dat jaar de politie eraan te pas komen toen Chris een klap uitdeelde aan niemand minder dan Frank Ocean.
De ruzie ging – heus waar – over een parkeerplaats voor de opnamestudio. Volgens Frank Ocean dreigde Chris zelfs met schietgeweld, maar ondanks dat besloot hij geen aangifte te doen. Eveneens in dat jaar werd hij ervan beschuldigd een vrouw fysiek te hebben aangevallen in een nachtclub. Een gelijksoortige beschuldiging kwam er in 2015, toen een vrouw deelde dat ze hardhandig door hem uit een tourbus was gegooid.
In 2016 sloeg hij wederom een vrouw in het gezicht, en ook haar telefoon pikte hij in. In hetzelfde jaar werd hij aangeklaagd door zijn voormalige personal manager Mike G, die aangaf fysiek te zijn aangevallen door Chris en dat hij daardoor zelfs naar het ziekenhuis moest. Vervolgens kwam een tourmanager van Chris, Nancy Ghosh, met een gelijksoortige beschuldiging.
Genoeg drama for a lifetime zou je denken, maar er is meer. In 2016 werd Chris namelijk gearresteerd omdat hij een vrouw zou hebben bedreigd met een dodelijk wapen. In 2017 beschuldigde ex-vriendin Karrueche Tran hem ervan haar fysiek te hebben aangevallen, haar én haar vrienden met de dood te hebben bedreigd en haar van de trap te hebben geduwd. Daarbovenop stuurde hij haar een reeks gewelddadige sms’jes.
De beschuldigingen waren gegrond genoeg om Chris een vijfjarig contactverbod op te leggen. In 2019 werd hij in Parijs door de politie ondervraagd omdat hij werd verdacht van verkrachting. Ook in 2022 werd hij beschuldigd van het drogeren en verkrachten van een vrouw op een jacht – dit zou echter al in 2020 hebben plaatsgevonden. En ook dit jaar gaat Chris vrolijk door – in maart beschuldigde een anonieme vrouw Chris ervan zijn ex Ammika Harris te hebben mishandeld toen ze samen op vakantie waren in Tulum, Mexico.
Als een persoon bij zóveel ongelukkige situaties is betrokken kan je haast niet anders dan concluderen dat iemand zich ook daadwerkelijk niet helemaal netjes heeft gedragen, to say the least. Want dat alle beschuldigers de voorvallen uit hun duim zuigen als onderdeel van een ‘laten we Chris eens goed te grazen nemen’-campagne lijkt ook niet bepaald waarschijnlijk.
Onverminderde support
Hoewel niet alle beschuldigingen hebben geleid tot een veroordeling is er een meer dan duidelijk patroon te zien. Laten we er even vanuit gaan dat alle voorvallen ook daadwerkelijk zijn gebeurd, want in principe heeft niemand baat bij het liegen over zoiets.
Niet alleen word je flink ondervraagd door de politie over een traumatische gebeurtenis, ook krijg je een bak ellende over je heen als de vermeende dader een bekend figuur is – triest genoeg worden slachtoffers vaak niet geloofd. Daarbij heeft bijna geen enkele beschuldiging geleid tot een schadevergoeding, dus een financiële motivatie lijkt ook zeer onwaarschijnlijk.
Waarom is het dan in hemelsnaam nog zo dat Chris Brown de ene na de andere concertzaal vult en zijn faam onverminderd doorgroeit alsof alles koek en ei is? Onlangs gaf hij maar liefst drie concerten in de Amsterdamse Ziggo Dome, die op alle dagen tot de nok toe gevuld was met fans die hem ondanks de waslijst aan beschuldigingen nog steeds adoreren.
Niet alleen fans maar ook – vreemd genoeg vooral vrouwelijke – collega’s houden hem maar al te graag een hand boven het hoofd. Zo kondigde zangeres Chloë Bailey onlangs een samenwerking met Chris aan en ook voor Normani, Tinashe, H.E.R., Cassie, Ella Mai en Brandy bleken de talloze aantijgingen een samenwerking niet in de weg te staan. Andere bekende artiesten zoals Kelly Rowland, Ciara, Jordin Sparks en Lizzo maakten er geen punt van Chris zijn carrière publiekelijk toe te juichen.
Chris zelf trakteert het publiek ondertussen met regelmaat op tirades die hij de wereld in slingert via zijn Instagram Stories zo gauw hij wederom ergens van wordt beschuldigd.
Waarom neemt iedereen het op voor Chris Brown?
Terwijl het aantal beschuldigingen aan het adres van de artiest blijft groeien zit ook zijn carrière nog steeds maximaal in de lift, iets wat in principe onbegrijpelijk zou moeten zijn. En het gaat er absoluut niet om dat carrières kapot moeten en iemand een leven lang gestraft moet worden, maar het signaal dat je – zeker als bekende – man overal mee weg kan komen wordt hierdoor alleen maar versterkt.
Met als onfortuinlijk gevolg dat Chris Brown duidelijk blijft doen waar hij zin in heeft en andere mannen het gevoel hebben dat ze hetzelfde kunnen doen. Wellicht vaart Chris nog steeds op het succes dat hij op jonge leeftijd vergaarde als Hollywood hunk, en het feit dat zijn voornamelijk vrouwelijke fans (ook wel Team Breezy) hem sindsdien onvoorwaardelijk trouw zijn. Omdat deze fans zelf ook tieners waren toen ze in de ban raakten van Chris Brown, hebben ze een bijna onbreekbare band met hem opgebouwd waarin ze de muziek niet meer los kunnen zien van de artiest.
In een artikel voor Refinery29 schrijft Hanna Phifer (naar eigen zeggen gespecialiseerd in popcultuur, blackness, queerness en womanhood) dat het vooral geïnternaliseerde misogynie is die hieraan ten grondslag ligt. Zo zijn er talloze getalenteerde mannelijke R&B artiesten die géén abuser zijn, en veel Chloë Bailey-fans vragen zich dan ook af waarom ze niet voor een samenwerking met een ander heeft gekozen. Ook rapper Doechii koos vreemd genoeg voor een samenwerking met Kodak Black, die in 2016 bekende een tienermeisje seksueel misbruikt te hebben.
Dat we collectief wangedrag té makkelijk onder het tapijt vegen is een feit, en dit soort misstanden zullen we voorlopig helaas maar ongetwijfeld vast blijven zien. Wel is te hopen dat meer mensen dan in elk geval transparant en oprecht berouwvol zijn over hun misstappen, of het nu gaat om daders of mensen om hun heen, zoals Cookiee Kawaii dat deed met betrekking tot haar samenwerking met Tyga. Cookie Kawaii is smart mensen. Be like Cookie Kawaii.
