Toen eerder deze week de eerste beelden verschenen van Timothée Chalamet die Bob Dylan speelt in de komende A Complete Unknown, zette dat het internet in vuur en vlam. Chalamet werd afgebeeld met een gitaar in een baker boy-hoed, wat aanleiding gaf tot een hele reeks 'memeable' vergelijkingen met een eclectische reeks figuren, waaronder het personage van Keira Knightley in Love Actually (he does look quite pretty, actually) en een cartoonmuis genaamd Fievel Mousekewitz.
Gelukkig voor Chalamet was de reactie op zijn transformatie veel luchtiger dan de reactie op de vertolking van Amy Winehouse door acteur Marisa Abela in de komende biopic Back To Black, die memorabel gemengd was. Terwijl sommige fans en critici de gelijkenis van de acteur met de overleden singer-songwriter prezen, waren anderen minder overtuigd; 'Marisa Abela lijkt in niets op Amy Winehouse', las een vernietigende tweet. De Britse acteur heeft deze week echter de sceptici beloond en haalde de krantenkoppen omdat ze zei dat het gevoel 'kwetsbaarder en kleiner' haar hielp de complexe rol volledig te belichamen.
Waarom we geen genoeg kunnen krijgen van biopics over muzikanten
Wat je standpunt ook is, één ding is overduidelijk: we kunnen geen genoeg krijgen van biopics over muzikanten. Alleen al deze maand werd de release van Bob Marley: One Love verwelkomd, en de afgelopen jaren zijn Elvis Presley en Whitney Houston afgebeeld in respectievelijk Baz Luhrmanns' Elvis en I Wanna Dance With Somebody. Daarvoor waren er Rocket Man, Bohemian Rhapsody, Straight Outta Compton, Walk The Line – de lijst gaat maar door.
Naast groot kassucces en muzikaal succes (in 2018 bracht Bohemian Rhapsody bijna 100 miljoen dollar op en bracht het genre-tartende nummer voor het eerst sinds 1992 weer in de hitlijsten), hebben deze dramatiseringen van echte figuren vooral invloed op het collectief bewustzijn. Ze vullen nieuwsfeeds en tijdlijnen op sociale media en lokken altijd lof – en debat – uit. Maar wat zit er achter onze onverzadigbare honger naar dit immer populaire genre?
Misschien wel de meest voor de hand liggende reden is dat ze onze favoriete muzikanten tot leven brengen, wat vooral krachtig is als ze niet meer leven. De gelijkenis tussen acteur en kunstenaar kan vaak griezelig worden, vooral als er elementen van method-acting bij betrokken zijn, zoals Abela besprak in haar beschrijving van zichzelf fysiek inkrimpen om de rol van Winehouse te spelen. Austin Butler heeft onthuld dat er de hulp van een dialectcoach nodig was om hem te helpen niet meer te klinken als Elvis, wiens kenmerkende stem hij naar verluidt drie jaar lang heeft geperfectioneerd voor zijn rol in de biopic uit 2022.
Het genre bevat ook steevast de meest geliefde nummers van de artiest, met vrijwel gegarandeerd een geweldige soundtrack. In een cultureel landschap dat wordt gedomineerd door remakes en reboots, waarin Noughties-muziek terugkeert naar de hitlijsten (kijk maar naar het Saltburn-effect op Sophie Ellis-Bextors 'Murder on the Dancefloor'), kunnen biopics zo hoog worden gewaardeerd, omdat ze inspelen op onze behoefte aan nostalgie en liefde voor het bekende.
Maar ze bieden ook iets nieuws en bieden toegang tot de ongrijpbare wereld van beroemdheden, wat vooral interessant is voor figuren die beroemd waren vóór de alomtegenwoordige, overal toegankelijke invloed van sociale media. 'We weten dat mensen echt geïnteresseerd zijn in de 'star persona' – het idee van de persoon achter de muziek en de uitvoering', zegt professor Nicola Dibben, een expert in de wetenschap en psychologie van muziek.
'De pop-/rockmuziekindustrie is op dit idee gebouwd: de sterpersoon is datgene dat alle verschillende elementen (muziek, merchandise, evenementen enz.) waaruit hun werk bestaat, bij elkaar houdt. Vanuit het perspectief van een fan biedt de biopic een nieuwe mogelijkheid voor een vorm van contact met de kunstenaar, waardoor het begrip van de artistieke output van die persoon wordt verdiept.' In die zin bieden biopics de ruimte voor een uitbreiding van fandom, ook al bevatten ze vaak fictieve elementen evenals een verhaal uit het echte leven.
Maar de films vieren niet alleen het succes van een kunstenaar, maar dienen ook om publieke figuren menselijker te maken en hun kwetsbaarheden en worstelingen te onderzoeken, waarbij vaak de gevaren van roem worden blootgelegd. 'Biopics bieden een kijkje in de levens van meer dan levensgrote mensen en stellen het publiek in staat verbinding te maken met hun verhalen en ze beter te begrijpen', zegt Lawrence Montgomery, Managing Director van de onafhankelijke platenwinkel Rough Trade. 'We krijgen vaak inzicht in de strijd tegen eenzaamheid, verslaving, geestelijke gezondheid en moeilijke relaties.'
Je zou gemakkelijk kunnen beargumenteren dat er te veel biopics zijn, of dat ze te snel plaatsvinden nadat het leven van de kunstenaar eindigt – vooral relevant in het geval van Back To Black (Winehouse overleed in juli 2011) – of terwijl ze nog bezig zijn in leven. Het is geen verrassing dat ze behoorlijk wat scepsis wekken bij zowel die-hard fans als gewone kijkers.
Niettemin benadrukt de biopic het ongelooflijke talent van zowel de kunstenaar die wordt geportretteerd als het team achter de film dat hen portretteert, van de acteur tot de castingdirecteur en het productieteam. Persoonlijk hoop ik gewoon dat ik lang genoeg leef zodat de biopic(s) van Taylor Swift ongetwijfeld onze kant op komen.
