Toen ik op vijf uur rijden van mijn vader opgroeide, kreeg ik meestal een album van hem opgestuurd per post. Op vrijdagmiddag raakten we via de vaste telefoonlijn verwikkeld in discussies over de muziek, de geschiedenis en, wat voor mij het meest betoverend was, de overleveringen – verhalen over gitaarduels, de beatnik-allure van het New York van de jaren 70, seks, drugs en rock-'n-roll (de PG-versie, natuurlijk). Ik was gelukkig en geliefd genoeg om de meeste klassieke pop- en rock-cd's te hebben tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging.
Dat is waar mijn vriendin me tijdens de lunch haar lompe telefoon uit 2007 overhandigde. 'Kijk.' Er werd een video afgespeeld van een zangeres die een paar jaar ouder was dan ik. Ze had onmogelijk weelderig krullend haar en een country-achtergrond die mijlenver afstond van mijn kleine dorpsschool in Australië.
Taylor Swift
In haar bestseller Three Women schreef Lisa Taddeo: 'De eerste keer dat je de VIP van je leven ontmoet, is zelden iets groots.' Ik heb gemerkt dat dat klopt, maar ik zweer dat ik het gewoon wist op het moment dat die vriendin me voorstelde aan Taylor Swift. 'Is ze niet prachtig?' zei mijn vriendin terwijl we naar de videoclip van Teardrops on my Guitar keken. Ik denk dat ik haar waarschijnlijk in verlegenheid heb gebracht met mijn eerlijkheid.
We spoelen 17 jaar vooruit, het tijdperk van de Eras Tour en Swiftmania, ik was 32 en drie jaar bezig met mijn onvruchtbaarheidstraject. Dit begon naïef, met pogingen om op natuurlijke wijze zwanger te worden, voordat ik overging op medicatie en, uiteindelijk, 'ouderwetse' IVF.
Nu ik een echte fan was, luisterde ik naar Taylor Swift op weg naar de meeste van mijn afspraken. AirPods in mijn oren gepropt, verstand op nul, blik op oneindig. De lore was nog steeds mijn favoriete onderdeel, vooral de dubbele betekenissen die verborgen zaten in slimme zinswendingen en motieven. Het was een ontsnapping, een manier om even de realiteit uit de weg te gaan. Net als de legendes voor haar –Bowie, Carol King, Fleetwood Mac – voedt het kunstenaarschap van Swift de emotionele investering van de luisteraar.
De Eras Tour was mijn maanlanding, mijn Woodstock, mijn ultieme Super Bowl – alles in één. Een kostbaar stukje muziekgeschiedenis, net zoals ik er in mijn kindertijd obsessief over had gelezen. Maar ondanks al mijn uren op ticketverkoopwebsites kon ik geen kaartjes krijgen. Hoe harder ik het probeerde, hoe verder weg ze leken. 'Ik weet dat ik die twee dingen door elkaar haal. Dit en dat babygedoe, bedoel ik,' mompelde ik tegen mijn man, alsof mijn zelfbewustzijn mijn verdriet redelijker maakte.
Natuurlijk was ik me ervan bewust dat de wereld, zelfs mijn wereld, niet om deze hachelijke situatie draaide – er waren deadlines op het werk, geldzaken en, je weet wel, de hele planeet die uit elkaar viel op het nieuws. Maar ik kon de overtuiging niet van me afschudden dat dit een kolossale zaak was, alsof mijn hele bestaan was veranderd in een epische saga over iets dat voor een buitenstaander misschien triviaal leek.
Hoe kwamen sommige mensen aan kaartjes voor meerdere – zelfs alle – Australische shows? Mijn hersenen trokken een parallel met de mensen die klaagden hoe gemakkelijk ze zwanger konden worden. 'Mijn man hoeft me maar aan te kijken en ik ben zwanger!' 'Je mag mijn kinderen hebben – neem ze maar!' Ik stond versteld van de zonnige gezinsbloggers op het internet met hun eindeloze kroost van tandenlachende, mollige peuters. Hoe kun je zeven van die engeltjes hebben? Ik wil er maar één! Dacht ik dan.
Mijn verwarde dierbaren troostten me met de belofte van andere concerten. Het irriteerde me meer dan dat ik te horen kreeg dat ik 'gewoon moest relaxen, dan gebeurt het wel'. 'Ik dacht dat Taylor Swift alleen voor kinderen was,' zei mijn verbijsterde moeder. Dit was een reactie op mijn botte opmerking dat ik door het missen van de Eras Tour mijn levensverwachtingen aan het heroverwegen was.
In werkelijkheid voelde ik de holle pijn van verloren tijd en ervaring. Elk jaar dat ik niet zwanger ben, wordt mijn gezin ouder en gaat het leven verder. Ik verlies het zicht op een realiteit waarin mijn kinderen opgroeien naast die van mijn vrienden.
Ik worstelde ook met het verlies van mijn girlhood, een thema waar Swifts verhalen bekend om staan. Onvruchtbaarheid houdt je in het ongewisse tussen het losse en vrije meisje en de volwassen, moederlijke vrouw. De bijwerkingen van IVF, de veranderingen in mijn levensstijl en de verandering van identiteit voelden aan als het afscheid aan girlhood die een zwangere vrouw ervaart – en dat allemaal zonder baby.
Ik probeerde mezelf niet te verlagen door me af te vragen of degenen die het geluk hadden om kaartjes te krijgen, ze wel verdienden. Zouden ze goede kaartjeshouders zijn? Verantwoordelijke concertbezoekers? Wilden ze de kaartjes wel net zo graag als ik? Is die persoon wel oud genoeg om een kaartje te hebben!? Grapje (soort van).
's Avonds laat keek ik naar clips van Swifties met hun prachtige outfits en bekeek ik korrelige livestreams van verrassingsnummers. Verslagen van de tournee werden herhaaldelijk uitgezonden op de ochtendtelevisie in het vruchtbaarheidscentrum. Ik probeerde niet verbitterd te zijn. Ik probeerde er niet te veel over te praten of het mijn hele persoonlijkheid te laten worden.
Mensen zeggen dat over onvruchtbaarheid – wees niet bitter en laat het je niet tegenhouden jezelf te zijn. Dus je gaat naar de babyshowers – je organiseert ze zelfs. Je doet overdreven blij verrast bij de aankondiging van een ander. En soms verontschuldig je je discreet om op adem te komen in een toilet als iemands geweldige nieuws als een stomp in je maag voelt.
Ben ik naar de Eras Tour geweest? Nee. Ik heb de concertfilm thuis op de bank bekeken met een behoorlijk indrukwekkend kaasplankje. Ik droeg mijn pyjama over mijn gekneusde buik in plaats van een pailletten-outfit en UGG-laarzen in plaats van cowgirl-laarzen.
Mijn man, moeder en stiefvader keken ook. Ze hadden de teksten, verhalen en geschiedenis geleerd, net zoals ze de namen van mijn vruchtbaarheidsmedicijnen en de ins en outs van het IVF-proces hadden geleerd.
'We houden niet van Jake Gyllenhaal omdat hij bijzonder wreed was,' zei mijn lieve moeder ernstig tegen mijn stiefvader toen All Too Well (10 Minute Version) begon. Ik zou al naar het concert willen gaan, zelfs als ze alleen dit ene nummer zou spelen.
'Het is camp, maar het is zo bedoeld. Er zijn veel glitters,' had ik mijn stiefvader zelfbewust gewaarschuwd vlak voordat ik op play drukte. Ik had me geen zorgen hoeven maken. 'Wist je dat ze vroeger een countryzangeres was?' vroeg hij oprecht.
We zongen, juichten, lachten en dansten in onze stoelen. Mijn man was de luidste. Hij kende zelfs enkele concertgezangen, een hoeksteen van de Eras Tour-deelname. Ik huilde een beetje. Ik huilde om de oneerlijkheid en FOMO, maar ik huilde vooral om de schoonheid en verbondenheid van het gevoel zo begrepen te worden.
Het was niet de MCG of het Accor Stadium, maar drie uur lang was mijn bank een meer perfecte, warme, fuzzy bubbel van fandom dan ik me had kunnen wensen. Het was zeldzaam. Ik was er.
Ik weet niet of Taylor Swift weer op tournee zal gaan in Australië en of ik het geluk zal hebben om haar live te zien als ze dat doet. Ik weet niet of ik kinderen zal kunnen krijgen. Ik weet niet of alle injecties, bloedtests en wachttijden van twee weken genoeg zullen zijn, maar ik weet dat verbinding mijn reddingslijn is. Het is mijn Noorderster, of het nu in de vorm is van mijn dierbaren die vals zingen op de bank, het heilige geduld van het verpleegteam in mijn vruchtbaarheidscentrum of de bedwelmende menselijkheid van een uitverkocht stadionpubliek.
Het leven is niet altijd eerlijk – en ticketverkoopsites ook niet. Het missen van de Eras Tour onderstreept hoe belangrijk het is om vreugde te vinden in onzekerheid. Kinderen of geen kinderen, tickets of geen tickets, het leven zal prachtig zijn. En het zal altijd een soundtrack van Taylor Swift hebben.
