Karlijn Brinkman geeft zichzelf iedere week een nieuwe uitdaging, en schrijft daarover voor ELLE.nl. Zoals een week lang in lange rijen wachten, al je haar afscheren, proberen de Kardashians oprecht interessant te vinden en niet-productieve dingen doen. Vandaag in een nieuwe Karlijn test: Ik vluchtte weg voor december.
'December. Ik hoor vaak dat mensen verliefd zijn op december. Ik heb er meer een haat-liefdeverhouding mee. Aan de ene kant houd ik van de verlichte grachten, bomen en huizen. Ik hou van de kou, het wegkruipen in acht lagen warme kleding. Aan de andere kant wil ik vluchten voor de manier waarop ik in de donkere maand automatisch mijn jaar evalueer (en dan vooral de minder goede dingen van dat jaar). Ik wil vluchten voor de gedwongen gezelligheid waarin ik continu beland. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van gezelligheid. Maar niet als ik gezellig MOET doen, zoals dat in december aan de orde is.
Daarom besloot ik dit jaar weg te gaan. Ik vluchtte weg voor de ongewilde evaluatie en gedwongen gezelligheid. Ik had het eerste betaalbare ticket naar een warm land gekocht dat ik tegenkwam en was in het vliegtuig gestapt, vloog weg. Na vijf dagen zou ik weer terugvliegen. Ik hoefde namelijk niet lang weg, een paar dagen zou genoeg zijn. Maar weg, dat moest ik. En voor ik het wist, zat ik in Marokko. Marrakesh om precies te zijn.
In Marrakesh scheen de zon en groeiden er sinaasappels aan de bomen. In Marrakesh werd het 's avonds pas om acht uur donker en niet om vijf uur. In Marrakesh voelde het niet als december, maar als begin juni. Als de lente. Ik kon zonder jas door de stad wandelen en over de eindeloze marktjes struinen. En terwijl ik daar de kraampjes verkende en overdadige hoeveelheden tajine at, kreeg ik foto's doorgestuurd van het thuisfront. Foto's van sneeuw. Veel sneeuw. Ha, dacht ik. Daar sneeuwt het en hier lekker niet, en ik stuurde foto's van mijn tajine-op-terras en van een heel schattig babypoesje dat ik tegenkwam. Babypoesjes zijn toch echt ultiem jaloersmakend, vond ik. Op de markt kocht ik een veel te dure Marokkaanse lamp die te mooi was om te laten hangen en dronk ik kopjes te sterke thee die ik aangeboden kreeg en uit fatsoen niet kon weigeren. En terwijl ik dat deed, kon ik niet gelukkiger zijn. In Nederland was het december en ik was 'm gepeerd. Vlucht geslaagd.
Toen ik na vijf dagen weer op Nederlandse bodem stapte, was ik weer een blij mens. Ik liep langs de verlichte grachten en stopte mijn zongebruinde huid weg onder acht lagen warme kleding. Ik dronk kopjes warme chocolademelk (die ik echter wel had kunnen weigeren, maar dat wilde ik gewoon niet) en was stiekem best blij dat ik nog een beetje sneeuw kon zien. Het was heerlijk om weer in het land te zijn. Het beste aan reizen is en blijft uiteindelijk het thuiskomen. Ook als het thuiskomen in december is. Juist als het thuiskomen in december is. Want december, december is eigenlijk gewoon best gezellig.'
