Bij ons thuis zijn vrouwen in de meerderheid: ik en dochter versus één jongen, mijn zoon. Ik ben een vrouwen-vrouw. Ik hou van vrouwen, vind vrouwen waardevol, leuk, slim, knap, spannend, belangrijk, interessant. Ik werk in een door vrouwen gedomineerde omgeving, schrijf over en voor vrouwen. Onnodig toe te voegen dat ik vrouwenrechten hoog op mijn prioriteitenlijstje heb staan.
Om mijn dochter klaar te stomen voor een toekomst in een wereld die zogezegd nog niet helemaal is ingericht in haar voordeel, ben ik behoorlijk streng als het gaat om haar rol als vrouw. Ik verwacht van haar al van jongs af aan een bepaalde verantwoordelijkheid en zelfstandigheid, die ik niet van mijn zoon verwacht. Ik hecht enorme waarde aan haar schoolprestaties en vind het fijn dat zij zich interesseert voor de wereldpolitiek en het -nieuws.
Mijn dochter draagt geen typische meisjesnaam. Tijdens mijn zwangerschap wilde ik niet weten of ik een jongen of een meisje verwachte: de gekochte spullen waren genderneutraal. Ik meed stigmatiserend speelgoed en net als allerlei andere ouders las ik haar Bedtijdverhalen voor rebelse meisjes voor. Haar eerste werkstuk ging over Aletta Jacobs, waar ze overigens een negen voor haalde (sprak de trotse moeder). Uit deze informatie kun je opmaken dat ik mij nogal bezig heb gehouden en bezighoud met wat ik mijn dochter bijbreng.
Erg is dat, realiseer ik mij pas sinds kort. In mijn missie mijn dochter over emancipatie te leren en haar klaar te stomen voor de toekomst, zie ik mijn zoon volledig over het hoofd. Ik weet niet wat hij denkt als ik keihard 'Who run the world' bler als ik blij ben dat Kamala Harris een gooi doet naar het Amerikaanse presidentschap. Wat voor invloed heeft zijn moeders vrouwenpropaganda op hem? In hoeverre is mijn opvoeding genderneutraal als ik hem tijdens tafelgesprekken over vrouw-zijn met dochter volledig buitenspel zet? Bevestig ik de stereotype rolverdeling tussen man en vrouw niet júíst door zoveel nadruk te leggen op de verwachtingen die ik van mijn dochter heb en niet van hem?
'We love our boys and we raise our girls', zei Michelle Obama in 2017 tijdens de Obama Foundation International Summit in een gesprek over de opvoeding van kinderen en het belang om meisjes te leren hun stem te gebruiken. 'We raise them [meisjes, red.] to be strong, and sometimes we take care not to hurt men, and I think we pay for that a little bit', zei Obama, zelf moeder van twee tienerdochters. 'That same strength we use to raise girls, Obama suggested, needs to be defined in a way that doesn’t aid misogyny, but upholds positive values when it comes to boys.'
Ze vervolgde: 'It’s powerful to have strong men but what does that strength mean? Does it mean respect? Does it mean responsibility? Does it mean compassion? Or are we protecting our men too much so that they feel a little entitled and a little, you know, self-righteous sometimes?'
Obama geeft tijdens het gesprek toe dat zij net als ik haar meisjes heeft gedwongen 'perfect' te zijn, iets waar zij nu van inziet dat we hierdoor jongens vrijuit laten gaan. 'We moeten alle kinderen opvoeden tot onafhankelijke, gemanierde, vriendelijke en meelevende mensen.'
Die dochter, die weet het nu wel, misschien moet ik haar juist een beetje gaan loslaten. Zoals we onze jongens met vertrouwen de wereld insturen en ze niet straffen voor iedere fout die ze maken. Het is tijd om mijn zoon iets bij te brengen. Hij is nu zeven. Ik zal hem vertellen zijn verantwoordelijkheid te nemen, leren wat compassie is, wat men bedoelt met samen. Dat het misschien tot op heden een 'mens world' is geweest, maar dat de wereld niets is zonder vrouwelijk- én mannelijkheid.
Als we ons willen voorbereiden op een toekomst waarin man en vrouw gelijkwaardig zijn aan elkaar, moeten we ons misschien niet richten op onze meisjes, maar beginnen met het opvoeden van onze jongens.
