Gisteren werd de eerste collectie gepresenteerd die Raf Simons samen met Miuccia Prada ontwierp voor haar modehuis, Prada. Dat is sowieso al heel bijzonder, dat deze twee grootheden nu samenwerken, maar wat het ook anders dan anders maakte: er was geen publiek bij de show aanwezig - fysiek dan, want digitaal was heel de wereld erbij. Dit is wat mij opviel.
Prada: Raf Simons en Miuccia Prada presenteren eerste collectie digitaal
Via Instagram was de show, die eigenlijk meer een film dan showregistratie was, virtueel bij te wonen - gevolgd door een vraaggesprek met de twee ontwerpers (onderaan dit artikel of hier nog terug te kijken). De 'show' bestond uit modellen kriskras lopend door een afgesloten ruimte, in totaal veertig looks, terwijl in de kamer een soort robotische drones met camera's en schermen rondvlogen. Misschien kwam het doordat we naar een film keken met onheilspellende muziek eronder, maar het geheel deed denken aan een soort science fiction-film. Ik moest denken aan Her, waarin Theodore (Joaquin Phoenix) verliefd wordt op de computerstem van Scarlett Johansson. Theodore draagt outfits die heel klassiek zijn, een beetje fifties, maar door het futuristische verhaal - of eigenlijk een soort parallel universum - is dat allemaal behoorlijk verwarrend.
Hetzelfde gold een beetje voor deze Prada-show: door die afgesloten ruimte en verwijzingen naar allerlei decennia in de kleding leek de film een soort tijdcapsule. En dat strookt weer enorm met de verwarrende tijd waarin we nu leven, met velen van ons thuis in een lockdown terwijl om je heen de wereld een beetje koekoek is. Goed, een heel relevante Prada-show dus, perfect passend bij de zeitgeist, die ons ook weer veel zin gaf in mooie mode. Dit waren de vijf opvallendste punten uit de ontwerpen en styling:
De tassen en schoenen
Om met de styling te beginnen: de accessoires waren heel klassiek maar wel opvallend. We zagen kitten heels, van die typische jarenvijftigmuiltjes met kleine hak, die vooral onder de midi-rokken (waarover zo meer) heel fifties stonden. De schoenen hadden een Prada-embleem en snoepkleuren als lila, knalgeel, lichtblauw en oranje, maar ook wit en zwart. Dan bungelden aan de armen van modellen ook nog eens heel klassieke Prada-tassen, en soms een rugtas, eveneens uitgevoerd in fijne kleurtjes als mosgroen en vervaagd oranje.
Polkadots en gaten
Ook opvallend: er zaten behoorlijk wat polkadots in de show (ook hallo jaren vijftig). Allereerst als zwarte print op een beige pak, maar vervolgens kwamen er ook (col)truien voorbij met gaten erin: van een afstand leek het een polkadot, maar als de camera inzoomt zie je dat het uitsparingen in het breisel zijn. Dat is dus het goede aan een opgenomen show: je kunt alle details zien. In het vraaggesprek dat Raf Simons en Miuccia Prada uitzonden na de show, zegt laatstgenoemde dat ook letterlijk: 'We willen de kleding echt goed laten zien, en dat kan nu.'
Artikel loopt door onder de afbeelding.
Gestroomlijnde snit/uniform
Dan inderdaad waar het echt om gaat: de kleding. Wat sowieso opvalt maar geen verrassing is, is het geweldigde vakmanschap waarmee de kleding ontworpen en gemaakt is. Niet zo gek als twee van de beste ontwerpers ter wereld samenwerken natuurlijk, toch heel fijn. Veel outfits lijken simpel, met simpele lijnen, maar alles zit heel ingenieus in elkaar: van de hooggesloten tops tot simpele pantalons en midi-rokken. Daarover gesproken: de klokkende rokken in zwart en grijs waren zoals gezegd erg jaren vijftig, maar er waren uit uitvoeringen met sixties-achtige psychedelische print. Zoals gezegd: veel verwijzingen naar eerdere decennia, waardoor de kleding niet in één hokje te plaatsen was. Behalve in die van vakmanschap.
Verder zijn de ontwerpen van zowel Simons als Prada, die aangeven dat samenwerken 'eigenlijk heel natuurlijk en makkelijk verloopt', altijd zowel vrouwelijk als uniform-achtig. Zoals Simons in het nagesprek desgevraagd uitlegt: 'We houden van uniformen. Niet op een specifieke manier zoals soldaten, maar een metaforisch uniform: een persoonlijk uniform dat je zelf uitkiest, zoals dat ik nu altijd zwarte Prada-broeken draag en een bloes, maar dat uniform kan ook veranderen door de jaren heen.'
De clutch coat
Een hoofdrol was weggelegd voor outerwear, in de vorm van grote jassen en truien. We zagen cape-achtige jassen die de modellen vasthouden op borsthoogte, zogenoemde clutch coats: dit soort beschermende slaapzak-achtige jassen zagen we ook bij 16Arlington in Londen. Dan waren er ook nog grote capuchontruien, gedragen op beprinte midi-rokken, met daarop prints zoals 'continuation': dit was een duidelijk verwijzing naar de opvallende prints van Prada midden jaren negentig. De eerdergenoemde coltruien, vaak als laag onder iets anders gedragen, hintten op hun beurt naar Simons' werk voor Calvin Klein.
De kapsels
Dan nog even over het haar. Dat was ook al zo futuristisch, of eigenlijk niet in een bepaalde tijd te plaatsen. Het haar van de modellen had gekke inknipsels, pony's en lagen: streng maar ook zacht. En misschien is dat wel precies de sfeer die Raf Simons en Miuccia Prada uit willen stralen. Het is een harde tijd, maar we kunnen de zachtheid in onszelf opzoeken.
Tot slot nog wat opvallende uitspraken uit het nagesprek met Simons en Prada. Laatstgenoemde zegt behalve op de kleding en techniek, met het merk ook vooral te willen focussen op duurzaamheid en inclusiviteit: 'Dat is zo belangrijk voor alle bedrijven en mensen nu, die thema's moeten we omarmen. Wij als Prada moeten het ook echt beter doen op die vlakken.'
