Ooit werden lapjesdekens uit nood geboren, nu lijkt de patchwork-techniek een bewuste keuze. Sterker nog: quilten wordt steeds populairder als we de modeweken en Instagram mogen geloven. Gaan we dit écht dragen? Scrollen is weten.
Patchwork bij Chloé en Loewe tijdens Fashion Week
Afgelopen tijd vonden de (virtuele) Fashion Weeks weer plaats; hier berichtten we al over de trends die ons in Milaan voor FW21/22 opvielen. Afgelopen week was het de beurt aan Parijs Fashion Week en ook daar viel ons een gemene deler op. Het aloude quilten (zo meer over de verschillende handwerktechnieken) leek namelijk weer van zolder getrokken en afgestoft. Meerdere modehuizen waren met stoffen aan het knutselen als ware het lapjesdekens, zij het op een - you guessed it - minder stoffige manier. Zo maakte Jonathan Anderson bij Loewe volumnieuze jassen en jurken bestaande uit meerdere materialen. Bij Hermès, dat de collectie als drieluik presenteerde in verschillende steden, zagen we in Shanghai patchwork-achtige bomberjacks voorbij dansen.
Gabriela Hearst ontwierp haar eerste collectie voor Chloé; sowieso zagen we daarin allerlei patchwork-outfits van leer en breisels. Daarnaast werkte ze samen met onder anderen de Sheltersuit Foundation. Deze - jawel - Nederlandse stichting van Bas Timmer maakt normaliter jassen voor vluchtelingen en daklozen, voor het Franse modehuizen werden nieuwe jassen en tassen gemaakt van stoffen uit vorige collecties. Stevig staaltje duurzaam hergebruik én ook mooi: nu kunnen er weer meer Sheltersuits voor echt hulpbehoevenden worden gemaakt. Marine Serre, die altijd al hergebruikt, maakte leren patchworkjassen en outfits van bestaande shawls: opnieuw upcycling op een toffe manier.
(Artikel gaat door onder de afbeeldingen.)
Quilten en lapjesdekens-mode vroeger en nu, op Instagram
Dat brengt me op die verschillende handwerktechnieken: een quilt is eigenlijk een deken of jas van meerdere lagen stof die worden doorgestikt, zodat je de naden ziet. Dat kan gedaan worden met een heel stuk stof, maar ook door verschillende lapjes aan elkaar te maken. Dat laatste heet dan een lapjesdeken, of in het Engels: patchwork. Deze verschillende technieken werden vanuit praktische overwegingen geboren. Het quilten ontstond waarschijnlijk bij Romeinen en werd later door soldaten geadopteerd: die meerdere lagen stof hielden een uniform of tent namelijk lekker warm.
Lapjesdekens ontstonden ooit uit materiaalschaarste: door stukken stof van bestaande kledingstukken, gordijnen of dekens aan elkaar te naaien, ontstond een nieuw item. Tegelijkertijd was deze praktische oplossing ook gewoon mooi. Een soortgelijke herkomst heeft patchwork, wat soms enkel een nieuw stukje stof tegen een bestaand stuk is: je kan met patches bijvoorbeeld gaten in jeans dichten. De Japanse Boro-techniek is bijvoorbeeld een traditionele methode om kapot denim te repareren op een stevige én esthetische manier, een beetje zoals Ashley Roberts hierboven draagt. Hoe dan ook: al deze oude technieken gaan nu een nieuw leven leiden, dankzij eerdergenoemde designers én door kleinere merken die we op Instagram spotten, zoals Farewell Frances en Rachel Antonoff, die dan weer patchwork - verwarrend genoeg - als print gebruikt.
Gaan we dit écht dragen?
Het interessante aan al deze technieken is dat ze ooit uit nood zijn geboren, toen ook mooi werden gevonden, vervolgens als ouderwets of tuttig werden gezien en nu juist weer door vernieuwende ontwerpers met een duurzame inborst worden geherintroduceerd. Alleen is het dit keer niet vanuit materiaalschaarste, maar omdat er juist te véél materialen op de wereld zijn. We kunnen niet ontkennen dat er ongelofelijk veel mode werd en nog steeds wordt geproduceerd, dus dat bepaalde modehuizen nu (eventueel uit eigen collectie) gaan upcyclen, lijkt me een zeer goede ontwikkeling. Dat dat patchwork ook nog eens mooi is, is mooi meegenomen. Dus, gaan we die moderne lapjesdekens-achtige items echt dragen? Ja. Volmondig ja.
