VRIJHEID BLIJHEID
Gisteren was ik met A. We daten nu al zo'n zes maanden, soms denken we verliefd te zijn. Zelfs als we niks doen, maar gewoon in bed liggen en naar elkaar kijken, is het leuk. Als hij langer dan drie dagen weg is, dan mis ik hem. We zijn allebei onrustig, maar bij elkaar lijken we kalm te worden, waar we dan soms van schrikken, want vastigheid willen we geen van beiden. Ik ken zijn ouders, we komen uit dezelfde stad en we begrijpen elkaar met een paar woorden. Op papier een perfect dateverhaal, kortom, regelrecht afstuivend op een relatie.
Toch ben ik morgen met F., een vrije geest die alleen maar dan ook echt alleen in het moment leeft. Met hem word ik (altijd ongemerkt) dronken en vaar ik 's nachts over de grachten, neem ik vier keer het pontje heen en weer naar Amsterdam-Noord omdat we het leuk vinden daarop te zoenen en crashen we huisfeesten waar we niemand kennen. Waar hij vandaan komt, wie zijn ouders zijn, hoe hij emotioneel werkt, geen idee. We voeren alleen scherpe gesprekken die lekker klinker, waarin we met plezier een opgepoetste versie van onszelf spelen. We geven elkaar precies wat we nodig hebben, en dat gaat niet verder dan avontuur en spanning.
Ondertussen ligt er nog iets op de loer met T., zo'n beetje het tegenovergestelde van F. Een prater, zwaar op de hand, zeer gevoelig, maar ook een bron van nieuwe inzichten. Alle drie weten ze van elkaars bestaan, want casual daten werkt alleen als je vanaf het allereerste moment eerlijk tegen elkaar bent. Ze vinden het oké: A. heeft soms moeilijke momenten, maar is net als ik nog even te dol op daten. F. is zo'n beetje de uitvinder van casual daten en T. kan überhaupt enige vorm van commitment niet aan. We zijn het allemaal over één ding eens: het hoeft niets structureels te worden.
'Juist in het vrijlaten van de ander schuilt enorm veel liefde en vertrouwen'
Doorgaans koppelt men het woord 'daten' meteen aan verkering, het is het voorstadium van een gezonde, liefst levenslange relatie, en zodra een aantal maanden daten niet uitmondt in zoiets, voelen we dat daten eigenlijk als verspilde tijd. Al helemaal lullig: als je dater tegelijkertijd anderen ziet, want ben jij in je eentje niet leuk genoeg?
Ook ik dacht op die manier. Voorheen stapte ik heel bedachtzaam ergens in en zag ik een tweede of derde date al als een potentiële relatie. Als de ander niet alleen met mij datete, was ik gekwetst en nam ik de benen. De fase tussen iemand leren kennen en een relatie hoefde van mij niet zo lang te duren: onnodig gedoe. Tot ik A. ontmoette. We gingen daten toen hij net in een losbandige periode zat, en ons gescharrel veranderde daar niets aan, hoe speciaal het ook voor ons beiden begon te voelen. A. voelde zich te jong voor het altijd-bij-elkaar-idee. Toch kon ik bij A. niet zomaar weglopen, ondanks de momenten dat ik nagelbijtend op de bank zat als hij bij een ander was. Ik ging graven in mijn eigen gevoelens: waarom voel ik me gekwetst? Het antwoord bleek veel met mijn ijdelheid te maken te hebben. Ik was namelijk niet bang hem te verliezen; zijn samenzijn met anderen deed niets af aan ons, dat hadden we wel bewezen door die keren dat we met anderen waren geweest en altijd weer bij elkaar terugkwamen. Het was mijn ego dat het slecht trok: was ze leuker, specialer, knapper? Nee, vaak niet, net zo min als dat ze mínder leuk, speciaal en knap was: ze was gewoon anders. Ik besloot zelf ook frivoler met de liefde om te gaan en casual te gaan daten, en wat een vrijheid ontdekte ik daar!
Ik ging daten als iets op zichzelf staands zien. Als je dat doet, dan zie je niet een rechtlijnige aanloop naar iets wat een relatie 'moet' worden, maar kleine avonturen. Met ieder nieuw persoon ontdek je nieuwe dingen over jezelf, maak je nieuwe dingen mee, voer je andere gesprekken. A. en ik laten elkaar vrij en we komen samen om alles te delen. Anderen zien ons wellicht als egoïstisch, maar juist in dat vrijlaten schuilt enorm veel liefde en vertrouwen. Makkelijk is het niet: door alles open te houden, word je ook continu geconfronteerd met je eigen gevoelens. Maar juist in die storm van ervaringen leer je het meest. Daten is, zo bezien, als een soort keuken, waarin je eerst van alles probeert met allerlei ingrediënten, tot je erachter komt wat je lievelingsmaaltijd is, en de kunst is plezier te krijgen in het proeven en niet alleen in het eten. Voor wie dat kan, is casual daten helemaal zo gek nog niet.
> Lees ook het eerste deel van Trouwe hond of scharrelkip?: Casual daten: 'Nee bedankt, doe mij maar gewoon ouderwets verkering'
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in ELLE
