Ze is een slet. Een homewrecker. Ze is simpel. Ze is een jongensmeisje, damaged goods... Oh, ze vraagt erom, zo gekleed. Zij is gek; een eenzame vrijster; een drama queen. Een boze zwarte vrouw, een vervelende vrouw. Een domme teef.
De lijst van alledaagse beledigingen die naar en tussen vrouwen en meisjes worden geslingerd is enorm; het is bijna onmogelijk om precies te berekenen in hoeverre onze culturele volkstaal is vergiftigd met vrouwenhaat. Maar het afgelopen jaar begon er onder meisjes een geheel nieuwe belediging vorm te krijgen, die viraal ging op internet. Het komt overal tot uiting, van de publieke opinie die bepaalde vrouwelijke homewreckers beschouwt zonder inzicht in de innerlijke werking van hun relatie, tot zelfs de kruisverwijzing in het lied van Tate McRae: 'We zijn niet hetzelfde.'
De belediging? 'Ze is geen meisjes-meisje.'
Vrijwel unaniem werd 2023 uitgeroepen tot het jaar van het meisje. Of in ieder geval het jaar waarin de meisjes aan ons werden verkocht. Voeg hier kortstondige esthetische en trendy culturele fenomenen in, en geef het dan een grafsteen. Zet er strikken op, maak het Barbie-roze, stop het in een Stanley Cup en voeg dan nog meer lint en kant toe. Heb je het niet gehoord? Meisjes zijn kassa. Ze vormen een economie van 31 biljoen dollar. Meisjes zijn nu over het algemeen universitair, of sowieso hoger, opgeleid, en in de regel bezitten alleenstaande vrouwen meer huizen dan hun mannelijke tegenhangers. Jonge vrouwen en meisjes zijn verantwoordelijk voor de best verdienende tournees, films en recordverkopen in schoonheidsproducten. Terwijl we in een dissociatief post-Roe-tijdperk leven.
Girlhood wordt opgevat als een persoonlijke bildungsroman, die juridisch eindigt zodra een meisje achttien wordt, maar de laatste tijd wordt de meisjesjaren steeds meer aangepast tot iets dat conceptueel uitgebreider en financieel krachtiger is, vooral voor jonge vrouwen online die tussen de twintig en dertig jaar oud zijn en zelfs voorbij de tijd van de menopauze. De meisjesjaren wordt door jonge vrouwen collectief gevierd en vervolgens gerouwd als een levensfase waarover we met nostalgie chronisch over onszelf mythologiseren. Vooral als we vrouwen meisjes noemen.
Dus, wat is een 'meisjesmeisje'? En zou deze belediging een andere vorm van girl-shaming kunnen zijn?
'Een "meisjesmeisje" is een meisje dat prioriteit geeft aan haar vrouwelijke vriendschappen, of ze is meer op meisjes gericht – het is eerder een prioriteit dan een "jongensmeisje" of een "pick-me-meisje," het meisje is dat niet is zoals andere meisjes,' zegt dr. Kate Phelps, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, en auteur van een binnenkort te verschijnen boek waarin onderzoek wordt gedaan naar digitale meisjesjaren. De problematische 'pick-me girl'-verhaallijn (ook wel de coole meidenmonoloog van Gone Girl genoemd) is een label dat riekt naar geïnternaliseerde vrouwenhaat. De belediging 'ze is geen meisjesmeisje' is de nieuwste vorm van slut-shaming,' vertelt Dr. Phelps aan ELLE.com.
Het valt niet te ontkennen hoe de belediging het genoemde meisje onderscheidt als 'anti-meisje,' terwijl het zichzelf ook versluiert als een allesomvattende term die girl power en zusterschap als geheel omvat. De belediging is een stijlfiguur voor de manier waarop het de eiser de macht geeft als een puur pro-meisje, terwijl het de gedaagde ontkracht als een partij die al schuldig is bevonden als een vuile anti-meisje. Alsof er een volkomen moreel meisje bestaat dat eigenaar is van intersectioneel feminisme voor iedereen. Op TikTok is #girlsgirl al meer dan 1,2 miljard keer bekeken en het is het ultieme compliment van een geperfectioneerde vrouwelijke bondgenoot. Er is niets mis mee dat meisjes meisjes steunen, maar er zit een component in deze specifieke belediging die griezelig buitensluitend aanvoelt, door te bepalen welk soort meisje toegang krijgt tot het zusterschap, afhankelijk van wat voor soort meisje ze is.
Het culturele fenomeen 'meisjes-meisje' en 'jongens-meisje' is niet nieuw, en als we teruggaan naar de lagere school, waren dit vaak identiteitslabels die we gebruikten om te beschrijven of een meisje een 'meisjes-meisje' of een 'tomboy' was. Maar het wordt problematisch als stereotiepe genderuitdrukkingen een rigide sociaal binair getal worden dat het ethische karakter en de persoonlijkheid van een individu definieert, omdat het de genuanceerde complexiteiten buiten beschouwing laat die eigen zijn aan de meisjesjaren.
'Meisjes zijn behoorlijk gevaarlijk. Als ze dat niet waren zouden we niet proberen ze zo veel te controleren als we doen via al deze verschillende mechanismen. We zouden niet proberen hun lichaam, hun gedrag, het idee dat hun reputatie op het spel staat, of jouw waarde afhangt van je lichaam en hoe je eruit ziet, proberen te controleren. Meisjes zijn voortdurend bezig met het navigeren en doorzoeken van deze concurrerende eisen, en proberen erachter te komen wie ze zijn,' zegt Dr. Phelps.
Wanneer 'ze is geen girls girl' wordt rondgeslingerd, wordt daarmee verwezen naar een vrouw of meisje die prioriteit lijkt te geven aan mannelijke validatie ten koste van andere vrouwen en meisjes. Vaak bestendigt de belediging het idee dat het meisje 'anti-meisje' is, omdat ze je vriendje zal stelen, ze geen grenzen respecteert, en ze met je wil concurreren. En in sommige gevallen zijn er echt meisjes die andere meisjes neerhalen voor mannelijke aandacht; ikzelf maak mij schuldig aan deelname, en hoop dat er berouw is voor mijn veel jongere zelf, die niet beter wist.
Maar zouden we ooit gezamenlijk hetzelfde sociale label aan jonge mannen en jongens toekennen, en vaststellen dat 'hij geen jongensjongen is' als maatstaf voor individuele deugd en als maatstaf voor gendergerelateerde loyaliteit?
Recentelijk werd Nicki Minaj in de virale rapvete met Megan Thee Stallion bestempeld als 'geen meisjes-meisje' en als 'gemeen meisje,' terwijl ze haar broer bepleit en verdedigt, die is veroordeeld voor seksueel geweld tegen vrouwen, en echtgenoot, een geregistreerde zedendelinquent, terwijl ze tegelijkertijd Megan belachelijk maakte omdat ze het slachtoffer was van huiselijk geweld.
Er is een opvallend verschil wanneer de uitdrukking iemand bestempelt die gedrag vergoelijkt en aanmoedigt dat vrouwen en meisjes in gevaar brengt binnen het patriarchaat, versus iemand die simpelweg zijn meisjesjaren niet in de stereotiepe vrouwelijke zin uitdrukt.
Het probleem is dat dit verschil verloren gaat in het culturele context, vooral in de tijdsgeest van sociale media, wanneer er dagelijks nieuwe meisjes-gerelateerde taal viraal gaat. In dit schijnbaar post-#MeToo-tijdperk zijn meisjes de voorhoede van de onlinecultuur.
In het 'digitale tijdperk waarin we leven, kunnen onze betekenissen rond wie een meisje is en wat een meisje is niet los worden gezien van de digitale cultuur – ze zijn met elkaar verweven en vormen elkaar,' zegt Dr. Phelps. In een essay voor Vox herkende Rebecca Jennings deze zeer online 'meisjes'-trends als de herverpakking van vrouwelijkheid. Ze stelt dat dit geen trends zijn, maar marketingcampagnes, waarbij 'vrouwen op TikTok… de gegevens analyseren en bepalen welke schattige naam voor een anderszins oninteressante gewoonte of esthetiek de grootste kans heeft om viraal te gaan.' En wat als het zeggen van 'ze is geen meisje van een meisje' slechts een herverpakking is van geïnternaliseerde vrouwenhaat in het ergste geval, en lukrake hashtag vrouwelijke solidariteit op zijn best?
Vorig jaar schreef Sara Youngblood Gregory voor Jezebel over The Unsettling Rise of the Anti-Pick Me Girl, en schreef over de ingrijpende online kritiek op de 'pick-me girl': 'De kritiek is zo sterk veranderd dat het heeft geleid tot de vreemde, meta-opkomst van de "anti-pick-me": een meisje dat volhoudt dat ze beslist niet is zoals andere 'pick-me's', maar nog steeds geniet van dezelfde minachtingen tegen andere vrouwen. Alleen is het deze keer in naam van feministische empowerment, en niet in de naam van mannelijke aandacht.'
Het lijkt erop dat de pijplijn van 'pick-me' naar 'anti-pick-me' een bekende parallel is met de anti-meisjeskritiek in de stratosfeer van het 'meisjesmeisje.' Het is zojuist aangepast en gerestyled in de manier waarop we elkaar de naam van meisjes geven met #empowerment, terwijl we tegelijkertijd andere meisjes onderuit halen.
'Zij is geen meisjes-meisje' is een waarschuwend verhaal dat de paradoxen van het meisjesleven terugbrengt tot een beperkende morele code. Hoezeer het ook een waarschuwing is en een uiting van steun tussen bepaalde meisjes (vooral in gevallen waarin meisjes de dupe worden van geïnternaliseerde vrouwenhaat en vernedering), het is de ergste belediging geworden omdat het ook ongebreidelde girl-shaming mogelijk kan maken tijdens de behandeling van meisje als tweedimensionale en/of karikaturen.
Misschien is dat de reden waarom de monoloog van Greta Gerwig ons tot tranen roert, terwijl America Fererra de onmogelijke en tegenstrijdige taak die van vrouwen en meisjes wordt gevraagd in Barbie stelt: 'Ik ben het gewoon zo beu om mezelf en elke andere vrouw zichzelf in bochten te zien wringen zodat mensen ons aardig zullen vinden. En of dat allemaal ook geldt voor een pop die alleen maar vrouwen voorstelt, dan weet ik het ook niet.' De belediging 'ze is geen meisjesmeisje' is een andere ingewikkelde moment in de meisjesjaren, die ons ineendraait en verwart, maar ons ook uit elkaar trekt.
