'Kom we gaan,' zeg ik, terwijl ik de portier van zijn auto open en ga zitten.
'Ik heb plannen gemaakt,' antwoord hij.
Ik draai mijn hoofd naar hem om en kijk hem vol ongeloof aan. Hij begint te lachen.
'Ik ga met jou mee naar huis,' zeg ik tegen hem.
Hij rijdt weg uit de parkeergarage hoe wij gisteren ook wegreden. Alleen nu niet de stad in, maar de stad uit. Zijn hand rust op mijn bovenbeen. Hij stelt vragen, ik geef antwoord. We praten, iets dat we de afgelopen twee weken ook aan een stuk hebben gedaan, maar nooit met zijn tweeën zonder anderen. Hij vraagt naar mijn ouders, mijn leven, mijn familie. Ik ben verassend eerlijk en open. Ik praat niet graag over mijzelf wanneer het verder gaat dan welke haarkleur het beste bij mijn gelaat past. Oppervlakkigheid is makkelijk, betekent niets en kan je niet kwetsen. Mijn muren lijken niet eens te bestaan als ik met hem praat. Hij vraagt naar mijn littekens en ik antwoord eerlijk waar ze van zijn. Mijn littekens, gekerfd in mijn vlees van een verleden dat ver weg lijkt, maar nog altijd vers is.
De weg waar wij overheen rijden voert ons naar een avond die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt.
Zijn armen grijpen mij vast, ik zet mijn nagels in zijn huid en ik voel hoe hij mij tegen de muur aan duwt.
De auto stopt en hij opent mijn deur. Ik stap uit en wij vervolgen onze weg naar binnen. Eenmaal binnen duwt hij mij tegen de voordeur aan, hij zoent mij met een bepaalde overgave. Ik grijp me vast aan hem, ik laat me zoenen en ik zoen hem terug. De zoen komt tot een einde. Ik loop zijn huis in. Ik kijk rond, opper dat ik wil douchen, waarop hij de douche aanzet en zijn kleren uitrekt.
Ik bestudeer zijn lichaam schaamteloos met mijn ogen. Zijn benen zijn gespierd en eerlijk gezegd verrassend mooi. Zijn lichaam is precies waar ik van hou. Niet super afgetraind, maar wel sterk en mannelijk. Ik stap onder de douche en ik kijk naar hem. Ik moet lachen. Hij kust mij, zijn kus verandert in een zoen. Hij voelt als thuiskomen. Zijn lippen, zijn tong, alles aan hem voelt vertrouwd.
Zijn armen grijpen mij vast, ik zet mijn nagels in zijn huid en ik voel hoe hij mij tegen de muur aan duwt. Hij zoent en bijt in mijn nek, ik gooi mijn hoofd naar achter. Zijn adem verwarmt mijn oor, waardoor alle haren in mijn nek omhoog gaan staan. Hij draait me om, met mijn rug naar hem toe. Mijn billen tegen hem aan. Hij aait ze, knijpt er in, zoent mijn nek en mijn rug. Zijn handen gaan over mijn buik, heupen, bovenbenen om vervolgens terug naar boven te gaan. Ik voel hem tegen mij aan. Ik wil hem smeken om meer, om verder te gaan, maar ik wacht het af. Ik hap naar adem en net wanneer ik denk dat hij net zo lang wil wachten totdat ik niet meer kan, voel ik hem in mij. Ik kreun, ik voel hoe mijn spieren zich aanspannen. Ik hoor en voel hem. Zijn greep wordt steviger, zijn adem harder. Ik kan alleen maar denken aan dat ik dit nog niet eerder heb gevoeld, het is meer dan onze lichamen tegen elkaar. Vlees tegen vlees, dierlijkheid dat zich mengt met een nog onzekere vorm van genegenheid.
Zijn kreunen worden harder, ik hoor hem mijn naam noemen. Zijn vingers laten een afdruk achter in mijn huid. Hij ontspant zich, draait mij om en zoent mij.
//
#NSFW
'Langzamer raakt hij mij aan. Ik kreun, voel de spanning in mijn spieren terwijl een beginnend gevoel van ontlading ontstaat...'
//
Hannah Swart (23) blogt op piepeloi.wordpress.com en leest regelmatig voor bij Verhaaltje voor de Dorst, een initiatief van Joey van Koningsbruggen en een literaire tegenhanger voor wanstaltige sites en ordinaire letterporno. Verhaaltjevoordedorst.nl
