Al dagen verkeer ik in lichte staat van opwinding en zenuwen, want dinsdagavond was de eerste halve finale van het Songfestival. Wie zo’n aanstellerige Songfestival-hater is (vaak hetero-mannen die heel opstandig roepen het zooooo stom te vinden want ik ben super mannig enzo) mogen nu stoppen met lezen, hier is geen plek voor jullie negatieve gezeur.
Allereerst, Douwe Bob, de nieuwe held des vaderland. Hij stond op het podium, keek zwoel de zaal in, gaf het publiek een knipoog en, niet geheel onbelangrijk, zong een geweldig nummer. Hij stond al hoog in de peilingen en maakte het uiteindelijk waar: de finale is van hem. Van óns. En my god wat is hij sexy.
Journalist en ex-ELLE's Ilonka Leenheer wees me erop dat hij eigenlijk ontzettend op Gossip Girl's Chuck Bass lijkt, en verdomd, dat is hartstikke waar.
En daarmee is ook meteen verklaard waarom ik als een blok op hem val, want al jaren val ik volledig in katzwijm voor Chuck. Douwe heeft de rock ’n roll-look, zeker met die bijzondere tattoo, maar tegelijkertijd is het een lief jongetje van 23 dat het ook allemaal niet zo goed weet. Die volle wenkbrauwen, die enorm stoute en ondeugende ogen en die flinke bos Goed Haar – ik snap met de beste wil van de wereld hoe niet hoe je hem niet leuk kunt vinden. Bovendien heeft hij een enorme fuck it-mentaliteit en dat is best verfrissend bij zo’n zichzelf serieus nemend evenement als het Songfestival.
Dat het een serieuze aangelegenheid is, is iets wat je zomaar nog wel een beetje zou kunnen vergeten. Want ja, ik ben fan, maar zie heus wel dat het vooral een opeenstapeling is van wansmaak. Al is dat ook precies wat het zo leuk maakt. Hoe meer rookmachines, wapperende haren, glimmende pakken, vreemde kostuums en verwarrende mensen in afwijkende vormen er op het podium staan, hoe beter. Vindt de rest van de wereld ook trouwens, vorig jaar keken wereldwijd een dikke 195 MILJOEN mensen naar de finale. Best serieus, niet waar?
Wie dinsdagavond niet heeft gekeken krijgt douze strafpunten, maar kan die punten in mindering brengen door donderdag naar de tweede halve finale te kijken, en zaterdag natuurlijk naar De Grande Finale. Of je stort je even op YouTube en kijkt alsnog alle deelnemers van gisteren terug. Dan zie je de blóedmooie Hongaar (en Zayn-look-a-like!) Freddie, bijvoorbeeld.
Of de inzending van Kroatië, die geheel volgens Songfestival-gebruik de jurk als voornaamste decorstuk gebruikte. En verder een afschuwelijk nummer deed, maar ook dat hoort erbij.
En San Marino, die een oudere man in paars pak lieten zingen met blonde dames in het achtergrondkoortje die keurig gekleed waren in zilveren minuscule pakjes.
Niet te vergeten, mijn persoonlijke favoriet Rusland. Daar heeft Putin eigenhandig wat spaarcentjes in geduwd, dat het dáár in ieder geval niet aan zal liggen, met als resultaat een enorm indrukwekkend decor waarbij alle Eurovision-registers werden opengetrokken.
Wil ik ook nog even aandacht voor Bosnië en Herzegovina. Ik weet niet precies waar het liedje over gaat maar volgens mij willen ze een point maken over de vluchtelingencrisis. Het orkestje is gehuld in goudkleurige onderkoelingsdekens, waar de vouwen van de verpakking nog in zitten.
Trouwens, side note, wist je dat al die muzikanten altijd voor de sier op het podium staan? Er mag namelijk geen livemuziek worden gespeeld en alles moet op de band staan. Maar goed, verder staat er een hek met prikkeldraad op het podium en zingen de twee zangers heel dramatisch aan weerszijden ervan. Er komt ook nog een boze rapper op het toneel en dan stroomt er van pure ellende bloed uit je oren, maar ook dát is allemaal onderdeel van de lol.
Tot slot graag nog even aandacht voor Estland. Zij zetten ene Jüri op het podium, een 21-jarige knul die eerder Idols won in zijn land. Wat er dán gebeurt laat zich niet beschrijven, maar het is knap om al op je 21e een uitstekende gelijkenis met een kinderlokker neer te zetten. Die ogen, die handbewegingen – er gebeurt iets met een kaarttruc – en het feit dat Jüri het ritmegevoel van een hoekbank heeft zorgen ervoor dat dit nummer nu al hoog in de cultlijstjes zou moeten staan. Als ik het optreden terugkijk en die handjes weer zie doen wat ze doen, kan ik niet anders concluderen dan dit mijn favoriet moet zijn. Voor altijd.
Sorry, Douwe.
