Op zaterdag 7 november werd door nieuwsomroepen aangekondigd dat Joe Biden en Kamala Harris de presidentsverkiezingen van 2020 hadden gewonnen. Het moet nog officieel worden, maar de kans is dus heel erg groot dat Senator Harris officieel de volgende vicepresident van de Verenigde Staten wordt. Ze schrijft daarmee geschiedenis als de eerste vrouw, de eerste zwarte vrouw, de eerste Indiaas-Amerikaanse, Zuid-Aziatische én Aziatisch-Amerikaanse vrouw ooit die deze functie bekleedt. Wie is Kamala Harris precies en waar staat ze voor? We delen het grote interview van ELLE US-collega Ashley C. Ford met Kamala Harris voorafgaand aan de verkiezingen, waarin het je allemaal duidelijk wordt.
Senator Kamala Harris begon al jong aan haar levenswerk. Ze lacht hardop, zoals je met familie zou doen, als ze terugdenkt aan de dagen dat ze door haar ouders en oom door de straten van Oakland, Californië werd geduwd in een kinderwagen zonder riempjes tijdens een protestmars voor mensenrechten. Op een gegeven moment valt ze uit de kinderwagen (toentertijd was er weinig regelgeving over de veiligheid van kinderzitjes) terwijl de volwassenen opgaan in het gedruis van een protestmars, en doorlopen. Toen ze doorhadden dat kleine Kamala weg was en terugliepen, was ze duidelijk overstuur. 'Mijn moeder vertelt het verhaal over hoe onrustig ik was,' vertelt Harris. 'En over hoe ze tegen me zei: "Schatje, wat is er? Wat wil je?" En ik haar aankeek en zei: "Fweedom."'
Afgelopen augustus stond datzelfde vroegrijpe kind, nu een lid van het Amerikaanse Senaat, op een podium in een bijna lege aula omringd door Amerikaanse vlaggen en accepteerde de nominatie voor vicepresident, waarmee ze geschiedenis schreef als de eerste zwarte en Indiaas-Amerikaanse vrouw die dit ooit deed. Een week later, omringd door dezelfde vlaggen, levert ze een toespraak ontworpen om de aandacht weg te leiden van President Donald Trumps toespraak later die avond tijdens de Republican National Convention. 'Gerechtigheid,' zei ze dwingend, doorborend in de ogen van de kijkers terwijl ze het opneemt voor de rechten van de vredige protestanten die de straten op zijn gegaan na de recente schietpartij op Jacob Blake door een politieagent in Kenosha, Wisconsin. 'Laten we daarover praten. Want de realiteit is dat een zwart persoon in Amerika nooit behandeld is als volwaardig mens. En we hebben dus nog de belofte te vervullen van gelijkheid volgens de wet.'
Ik bekijk de toespraak nogmaals ter voorbereiding op dit interview, en vraag me af of haar woorden genoeg zijn om hoop aan te wakkeren bij diegenen die dit het meest nodig hebben. Afhankelijk van wie je het vraagt is hoop het territorium van de naïevelingen of het tegengif tegen onze gedeelde pijn, maar de afgelopen vier jaar is hoop steeds ongrijpbaarder geworden voor de kwetsbaarste mensen in de Verenigde Staten. Dus, wanneer de senator en ik inloggen voor ons Zoomgesprek, heb ik een lange lijst aan vragen - en een aantal vertrouwensproblemen. Ik sugarcoat mijn woorden niet: ik trap af door haar te vragen wat velen van ons van haar willen weten: hoe kunnen mensen die alleen de onderkant van Amerika's schoen hebben gezien haar, of andere politici, erop vertrouwen dat ze het juiste doen? Hoe zullen de mensen die moeilijk zichtbaar zijn weten dat zij ze wel ziet?
Harris leunt richting het scherm en vertelt me over haar favoriete manier om mensen te groeten, geleerd van diverse Afrikaanse culturen. 'Wanneer jij jezelf voor het eerst introduceert, is de groet niet "Fijn je te ontmoeten." De groet is "Ik zie je." Ik zie je als een compleet mens. Op dit moment is het van kritiek belang in ons land voor alle mensen om gezien te worden als hun volledige zelf, op een manier die ze de waardigheid geeft die ze verdienen.'
Waardigheid is een woord dat ze vaak gebruikt. Ze zegt dat ze persoonsrecht op waardigheid vanaf haar eerste dag in Washington verdedigt. 'Ik kwam naar DC voor oriëntatie [in november 2016]. En toen was er de inauguratie, en de volgende dag was de Women's March, waar ik sprak. En toen werd ik onderdeel van comités. En allerlei bevestigingshoorzittingen van mensen als generaal [John F.] Kelly. En direct daarna kwam de Muslim ban,' zegt ze.
De reisrestricties geïmplementeerd door het kantoor van Trump liet families en bezoekers verward achter, gevangen op vliegvelden, en onzeker over de status van hun huwelijken en adopties. Het was chaotisch, en terwijl we allemaal toekeken hoe het zich ontvouwde op diverse schermen, zat senator Harris in een D.C.-appartement gevuld met onuitgepakte verhuisdozen belletjes af te handelen van diverse mensenrechtenadvocaten waar ze jaren lang mee werkte. Zij vertelden haar over cliënten die gevangen waren genomen door ICE-medewerkers [red. U.S. Immigration and Customs Enforcement] en dat ze geen informatie konden ontvangen of delen. Ze beeldt de stroom aan telefoontjes uit: 'Kamala, ze laten ons niet met onze cliënten praten.' Dit ging er bij haar niet in. 'Ik ben gewend aan de uitvoerende kant te zitten en dingen voor elkaar te krijgen,' spreekt Harris over haar tijd als procureur-generaal van Californië. 'En geen toestemming te hoeven vragen. Sterker nog, dat is de manier waarop ik op verschillende plekken terecht ben gekomen, omdat ik niet altijd even goed ben in het vragen van toestemming.'
Ze is nieuw in het Senaat, maar nieuw zijn heeft haar nooit eerder tegengehouden om dingen gedaan te krijgen. Op de een of andere manier lukte het haar om het huistelefoonnummer van generaal Kelly te krijgen, die toentertijd de secretaris van Homeland Security was, en belde hem op. 'Het eerste wat hij tegen me zei was: "Hoe kom je aan mijn nummer? Waarom bel je me thuis op?"' De blik die ze me geeft – opgetrokken wenkbrauw en lichtelijk gekrulde lip – toont aan dat ook zijn begroeting niet door de beugel kon. 'Omdat ik een senator van de Verenigde Staten ben die 1 op de 11 Amerikanen vertegenwoordigt, en jij momenteel een situatie hebt die aan mij uitgelegd moet worden, waarom weerhouden jouw mensen deze Amerikanen ervan hun advocaten te zien?'
Met de wetenschap van de politieke corruptie en politie-brutaliteit van vandaag de dag, zou je er nog wel eens een hard hoofd in kunnen hebben dat er een krachtige verdediger klaarstaat om de strijd aan te gaan, voor alle Amerikaanse burgers tegelijk. Ik vraag wat gerechtigheid betekent voor de aanklager die onze burgerrechten verdedigt. De senator zegt, lachend: 'Het gaat om vrijheid, het gaat om gelijkheid, het gaat om waardigheid. Wanneer je gelijkheid, en vrijheid, en eerlijkheid bereikt is dat niet omdat ik het je toereik. Het is omdat jij ervoor vocht omdat het je recht is. Het gaat niet om welwillendheid of liefdadigheid; het gaat om ieder mens' God gegeven recht. Wat doen we collectief om hiervoor te vechten? Dat is wat gerechtigheid voor mij inhoudt– het gaat om het in staat stellen van mensen.'
Ze herhaalt het idee van 'de mensen' meerdere keren. Het is geen verrassende woordkeuze van een kind van twee burgerrechtenactivisten die haar hebben opgevoed te geloven dat eenheid bestaat en bereikt kan worden nog binnen haar levensloop. Het is geen hoop, of wens, bij haar thuis– het is een agendapunt op hun collectieve to-do lijst. 'Eenheid is niet wat de meeste mensen denken. Eenheid is wanneer iedereen gerespecteerd wordt en een gelijke stem heeft. We moeten heel duidelijk voor ogen houden wat we bedoelen, en dat wat we bedoelen niet om een Hallmark-kaart gaat.'
Soms lijkt het alsof Harris is opgegroeid in de ideale wereld. Als kind bezocht ze regelmatig The Rainbow Sign, een buurthuis in Berkeley, Californië, voor zwarte families die vaak een bezoekje kregen van grootheden als Nina Simone, Ruby Dee en Maya Angelou. Haar peetmoeder, Mary Lewis, was de medeoprichter van de zwarte studies-afdeling op San Francisco State University. Ik vraag haar hoe het haar heeft gevormd op te groeien in een omgeving met zulke sterke persoonlijkheden en waardes. 'Het was geen vraag of je je moest inzetten om te vechten voor gerechtigheid op welk level dan ook,' zegt ze. 'Dat het zo veel groter is dan jij bent; het is de impact die je maakt, het is wat je doet in dienst van anderen. En dat is hoe ik ben opgevoed. Ik ben opgevoed met het idee dat het niet gaat om liefdadigheid of welwillendheid, het gaat om je taak. Niemand gaat je ervoor feliciteren – het is wat je hoort te doen.'
Bij haar thuis werd verwacht dat Harris altijd haar woordje klaar zou hebben op basis van haar overtuigingen, en dat is een standaard waar ze zich nog altijd aan houdt. 'Als je aan de eettafel zit en iets wil zeggen, moet je er op voorbereid zijn dit te verdedigen, ongeacht je leeftijd,' zegt ze. Ze werd bekritiseerd om de grootte van haar ambities, maar misschien zouden meer mensen hoge doelen voor zichzelf stellen als ze aangeleerd waren te weten waar ze in geloven en hoe ze daarvoor moeten vechten toen ze nog maar net leerden praten.
Hoe zullen de aankomende maanden tot de verkiezingen eruit zien voor de senator? Drukker dan ik me durf voor te stellen. Terwijl ze nog altijd campagne blijft voeren met Joe Biden, zal ze ook doorgaan met haar ondersteuning van 'de prachtige Black Lives Matter movement,' en mengt ze zich in diverse gesprekken over het beëindigen van brutaliteit door politieagenten. Op dit moment is ze helemaal voor aanpassing van politiegedrag en hervorming van het strafrecht, terwijl ze al experimenteert met de implementatie hiervan als de San Francisco officier van justitie en procureur-generaal van Californië. Haar ideeën over de beste manier om gerechtigheid te eisen en bereiken zijn met de tijd progressiever geworden, maar ze ontvangt nog altijd kritiek over haar verleden als aanklager. Ze schaamt zich niet voor de evolutie van haar perspectief en hoop dat het huidige moment het begin is van iets, niet het eind. 'Wat ik hoop en waar ik voor bid is dat we tot een punt komen, door wat zonder twijfel moeilijke conversaties zullen zijn, de echte geschiedenis van Amerika te confronteren,' zegt Harris. 'Op een manier die geleid wordt door liefde, maar ook volledig eerlijk is.'
Ze gelooft dat als meer witte mensen zouden begrijpen hoe racisme ook hen schaadt, ze harder zouden vechten tegen racistische systemen en acties. En ze heeft vragen voor witte mensen die niet kunnen inbeelden hoe discriminatie ook hun levens beïnvloedt, met name diegene die socio-economisch worstelen. 'Wat heeft het karakteriseren van arme zwarte vrouwen en ze bestempelen als uitkeringstrekkers nou precies bijgedragen aan de overheidshulp die er kwam op het gebied van het voeden van hongerige kinderen– alle hongerige kinderen– ongeacht hun ras?' vraagt ze. Ik geef haar wat tegengas. Er was een tijd waarin ik met haar in zou stemmen, maar nu ben ik sceptisch. Ik heb mensen gezien bij protesten tegen de coronamaatregelen zoals mondkapjes, vechtend voor hun recht om te overlijden aan covid-19. Ik weet niet of die mensen er iets voor voelen om te lijden als bijproduct van racisme. Ik vraag haar of ze echt gelooft dat witte mensen doen begrijpen hoe racisme ook hen pijn doet, sommigen van gedachten zal doen veranderen. Ze kijkt een moment bedroefd, en zegt, 'Ja, dat geloof ik.' En voegt toe: 'Maar het is niet de enige manier, toch?'
Ik weet zeker dat ik niet de enige persoon ben die het gevoel heeft dat er een grote vraag, maar een laag aanbod voor hoop is dezer dagen, maar we zoeken er nog altijd naar. Elke dag is er een nieuwsverhaal dat erop hamert dat er eigenlijk niemand echt aan de leiding is, dat de meest gemarginaliseerden onder ons er alleen voor staan. Zelfs de superhelden uit films overlijden. Maar wat als 'de mensen' geen redders nodig hebben? Wat als de kinderen geen helden nodig hebben? Wat als wat we nodig hebben meer mensen zijn die vechten voor de waarheid– meer mensen die zich inzetten om de echte mensenrechten in stand te houden, en die bereid zijn onze waardigheid te verdedigen tegenover de overheid? Volgens velen is de rol van vicepresident voor senator Harris een goede stap vooruit, maar er zullen nog vele andere stappen genomen moeten worden. Zij mag dan wel op het goede pad zijn, er is altijd meer dan één manier om de wereld te redden. Dat is wat de senator hoop geeft.
'Optimisme is de brandstof van elk gevecht dat ik ooit ben aangegaan,' laat Harris weten. Ze wil dat we het verleden eren en onze heldere visie voor de toekomst vasthouden. Ik wil weten hoe ze hier is gekomen – hoe ze de persoon is geworden die toegewijd is tot het omtoveren van niet-gastvrije plekken tot haar eigen thuis. 'De motivatie komt van het geloof dat we ons kunnen ontlasten van wat is geweest,' zegt ze. 'Wijlen John Lewis heeft gestreden omdat hij geloofde in wat kon gebeuren. Het zal vaak voelen alsof we alleen maar ergens tegen zijn, maar de motivatie die ons hier langdurig doorheen sleept, is weten waar we voor vechten.'
Wat betekent dat voor ons? Ze vertelt het verhaal over de avond dat ze de tweede zwarte vrouw in de geschiedenis werd die toegelaten werd tot het Amerikaanse senaat. 'In elk van mijn verkiezingen organiseren we, als onderdeel van onze routine, een kleinschalig vrienden-en-familie-diner voor we naar de campagne-avond-viering gaan.' Ze legt uit dat het erop leek dat de verkiezingen naar Donald Trump zouden gaan. 'Mijn peetkind, Alexander, die toen zeven jaar oud was, kwam huilend naar me toe en zei: "Tante Kamala, ze gaan die man niet laten winnen, toch?"' Ze sluit haar ogen en slikt. 'Ik hield hem vast. Het doet me nog altijd pijn om eraan te denken hoe hij zich toen voelde, en hoe dat mij liet voelen; dat ik dit kind moest beschermen. In mijn gedachten was er maar een manier waarop die avond kon verlopen. En toen was er de manier waarop het uiteindelijk ging. Dus tegen de tijd dat ik het podium bereikte had ik mijn notities verscheurd en alleen Alexander in mijn hart. Ik stapte op het podium en zei: 'Ik ben van plan te vechten. Ik ben van plan te vechten.' Als er iets is wat wij weten over Senator Harris is dat het. Wanneer het op vrijheid aankomt, is zij bereid te vechten.
Harris werd op 9 september gefotografeerd in Washington, D.C. Fashion director, Alex White. Geproduceerd door Tucker Birbilis van VLM Productions.
Dit verhaal verscheen eerder in het november 2020-nummer van ELLE US.
