* Nieuwe rubriek *

Op deze plek schrijft ELLE’s Lisa Goudsmit elke week over hoe het echt is een tweeling te hebben. Over nooit meer slapen, twijfelen aan alles, pogingen jezelf te blijven, realiseren dat je een andere zelf bent nu, (gebrek aan) fesjun, veel lachen en huilen maar vooral over hoe je je leven met dit alles toch nog een beetje spic, span en spang houdt. En daar genadeloos in faalt. #tiredbutnotsexy

De Surpriseshow

‘Niet. Houd op. Je maakt een grap toch? Echt niet. Rot op. Houd op met me. Dat kan niet. Is niet zo toch? Gaat heen. Gaat heen en vermenigvuldig ja. Rot op. Houd oooop. Geen leuk grapje. Waar dan? Hoe dan?! Niet. Kan gewoon niet. Het zit niet in de familie. Dat kan niet. Rot op. Waar moet ik ze laten? Kijk hoe klein ik ben. Hoe dan? Kijk. Hoe zie je dat? Waar? O ik zie het ja. Jeminee. Pff. Ik krijg het hier warm van. Maak je echt geen grap? We wonen twee hoog. Jeetje. Nondeju. Hahahaha. Poe. Hahahahahaha. Hmm. Hahahahahahaha. Ok.’

Dit. Gelardeerd met allerlei hier niet te herhalen ziektes en scheldwoorden. Omlijst met veel hysterisch gelach, wilde armbewegingen en exorbitant gezweet. Aangestaard door een jubelende man en gynaecoloog. En dat dan minutenlang. Zo reageerde ik toen de gynaecoloog blij zei ‘ik heb een verrassing voor jullie.’

instagramView full post on Instagram

‘Ik. Heb. Een. Verrassing. Voor. Jullie.’

Die zin ga ik echt nevernooitniet vergeten. Dat kan ook niet, want mijn blakende tweelingzoons herinneren me elke dag weer aan die surpriseshow. Want een verrassing, dat waren en zijn ze.

Vijf benen, drie hoofden

Eerst even een stapje terug. Dit verhaal begint heel klassiek: vrouw wordt verliefd op man, ze trouwen, vrouw stopt met pil, vrouw blijkt na een paar maanden zwanger. Die vrouw, ikke dus, voelt zich eigenlijk meteen al raar. Niet dat ik wist hoe het hoorde te voelen, een kind in je buik, maar ik had onmiddellijk het gevoel dat er iets anders was. Echt. (De vader des huizes noemt dit trouwens achteraf toekomst voorspellen en dus lariekoek, maar oké, dit is mijn column en zo is het gegaan.)

Goed, of niet goed eigenlijk, want ik dacht dat er iets mis was. Het kindmens had vast vijf benen of drie hoofden. Al heel vroeg in de zwangerschap vroeg ik daarom om een echo: nog geen zeven weken zwanger lag ik met koude gel op mijn toen al wat opbollende buik. Dat had een waarschuwing moeten zijn dat er een freakshow aan ging komen, maar wist ik veel?

‘Ik. Heb. Een. Verrassing. Voor. Jullie.’

Ze zag het meteen. In die buik zaten twee baby’s. Of eigenlijk embryo’s of vruchtjes, het waren toen amper nog druifjes. Ze zouden uiteindelijk uitgroeien tot mandarijnen, bananen, granaatappels en meloenen – wat van mij een waggelende fruitstal maakte – maar op dat moment waren het nog ieniemienie-druifjes.

Hamsterweken

Het was dus echt een verrassing want het zit niet in de familie en ik heb ook geen IVF-behandeling gehad – om meteen maar die brutale vraag die vaak gesteld wordt te beantwoorden. Het was een lucky shot, van manlief dan. Een voltreffer, een dubbele bonus, een homerun, twee-voor-de-prijs-van-een, Hamsterweken.

‘Ik. Heb. Een. Verrassing. Voor. Jullie.’

En nu hebben we thuis dus twee gezonde hamstertjes. Ik kan alvast verklappen dat het allemaal goed gekomen is, sort of, het zijn in ieder geval geen banaantjes met drie hoofden maar lieve, kleine, knappe jongetjes met hamsterwangen. Hoe ik me zeven maanden lang een fruitstal voelde, hoe ik de gynaecoloog vaker zag dan mijn eigen moeder, hoe die hamsters zich een weg naar buiten knaagden, hoe ik sinds mei 2017 al niet heb geslapen, hoe mijn man en ik sindsdien wisselen tussen jubelstemmingen en godsgruwelijke chagrijnigheid, hoe de vragen van wildvreemden steeds brutaler worden, hoe ik in godsnaam mijn leven op de rails probeer te houden en meer zal ik de komende columns gaan bespreken. Verwacht geen mooimakerij maar de keiharde ongevraagde werkelijkheid. Ik ben nou eenmaal geen superwoman; ik ben toch zeker Beyoncé niet.