Op deze plek schrijft ELLE’s Lisa Goudsmit elke week over hoe het echt is een tweeling te hebben. Over nooit meer slapen, twijfelen aan alles, pogingen jezelf te blijven, realiseren dat je een andere zelf bent nu, (gebrek aan) fesjun, veel lachen en huilen maar vooral over hoe je je leven met dit alles toch nog een beetje spic, span en spang houdt. En daar genadeloos in faalt. #tiredbutnotsexy

Fluitje van een cent

‘Het is een fluitje van een cent. Echt. De ruggenprik gaat erin, je voelt niks, we snijden je open, halen er een kind uit, halen er nog een kind uit, naaien je weer dicht en dat is dat. Het is een routineklus voor de artsen, die doen dat een paar keer per dag, joh. No biggie.’

Ik was een half jaar zwanger en we hadden een gesprek over de aanstaande keizersnee, met een zuster die als baan heeft het geruststellen van toekomstige moeders hierover. Geruststellen ja. Als baan. Een professional dus, hiervoor opgeleid. En dat is wat ze zei. Nou is bovenstaande wellicht een ietwat overdreven samenvatting van het gesprek, maar dat ‘fluitje van een cent’ is daadwerkelijk gevallen en de strekking van haar peptalk was echt ‘voor ons is een keizersnee niet bijzonder dus waar maak jij je zorgen om, hysterisch vrouwmens’.

Nu moet je weten dat ik behoorlijk nerveus was voor de keizersnee. Ik wist al maanden van te voren dat ik niet ‘natuurlijk’, oftewel via het ‘onderkantje’ (rollende ogen hier) zoals het in de wereld van verloskundigen heet, zou bevallen. Mijn jongens waren (en zijn) dwarsliggers die zich in stuit in mijn buik hadden genesteld, ‘gewoon bevallen’ was geen optie. Onder het mes dus.

Wel een ‘gentle’ keizersnee, zoals dat dan misleidend heet: gepland, bij kennis en alleen verdoofd met een ruggenprik, met op mijn buik een soort scherm met plastic doorkijkraampjes waardoor we onze jongens meteen konden bewonderen. Zie je het voor je? Er stond dus tussen mijn hoofd en onderkantje een halve tent waardoor ik en mijn geliefde het slagveld down south niet konden zien. Klinkt als een zomerse picknick op een camping, toch was ik nerveus, want een keizersnee betekent nul controle en laat dat nou net niet mijn hobby zijn.

Verschrompelde Lion Kings

De weken voor de operatie probeerde ik daarom op allerlei manieren mezelf, misschien wel tegen beter weten in, gerust te stellen. Ik zeg tegen beter weten in, omdat ik ergens al aanvoelde dat me iets angstaanjagends stond te wachten. Dus deed ik eindeloos yoga- en ademhalingsoefeningen, kreeg elke week shiatsu (aanrader sowieso) en las alles over keizersnedes wat ik kon vinden. Ondertussen zei ik tegen iedereen stoer: ‘Nou ik heb er toch geen controle over dus ik probeer rust te vinden in mijn onrust en controle in het gebrek aan controle.’ Dat soort dooddoeners. Ze klonken heel volwassen, maar van binnen werd ik opgegeten door spanning en machteloosheid.

Spoiler alert: mijn zenuwen bleken terecht. De keizersnee was verre van gentle. De details zal ik je besparen, maar ik kan wel vertellen dat ik naar mijn idee van alles voelde wat ik niet hoorde te voelen, niet serieus genomen werd hierover door de anesthesist, in blinde paniek raakte en uiteindelijk platgespoten moest worden met lachgas. Niet het jolige soort ballonnetjes dat je op technofeestjes gebruikt, maar het paardenmiddel dat je gaten in je geheugen bezorgt. Een noodmiddel, ook voor de artsen.

Knettertjestoned beviel ik zo van twee ieniemienie hamstertjes die via dat gekke plastic raampje als verschrompelde, bebloede Lion Kings aan ons werden gepresenteerd. Weet je wel, als Rafiki op de berg Simba aan de wereld introduceert, met die prachtige muziek met onverstaanbare tekst eronder? (Ik zocht de songtekst trouwens op en dacht altijd dat ze zongen ‘Ah daar ben je, tikibad ben je welkom’ maar het is ‘Nants ingonyama bagithi Baba. Sithi uhm ingonyama. Siyo Nqoba. Ingonyama nengw' enamabala.’)

youtubeView full post on Youtube

Overigens heb ik er tot de dag van vandaag lol in de jongens op die Lion King-manier aan de wereld te presenteren, maar daar geef ik Cameron van Modern Family de schuld van. Bekijk zijn dramatische introductie van Lily hieronder.

In de woorden van Beyoncé

Goed, de jongens waren er dus. Gezond en wel. Net als dat ze een aardverschuiving in mijn leven teweeg zouden brengen, deden ze dat ook in mijn buik. Ik ben Beyoncé niet, maar ik wil toch graag haar woorden gebruiken hier:

‘After the C-section, my core felt different. It had been major surgery. Some of your organs are shifted temporarily, and in rare cases, removed temporarily during delivery. I am not sure everyone understands that. I needed time to heal, to recover.’

Nou zeg dat. Ik ben nog aan het herstellen, bijna een jaar later. Weet je nog hoe tijdens mijn zwangerschap ontelbaar veel mensen zeiden dat het fijn was dat het er twee waren, want dan zou ik er 'in een keer vanaf zijn'? In de aanloop naar mijn bevalling werd soms hetzelfde gezegd over die toch grote operatie: 'Fijn een keizersnee, ben je er meteen vanaf'. Dat klonk me toen naïef in de oren, maar achteraf gezien vind ik het ronduit beledigend.

Natuurlijk is een 'natuurlijke' bevalling ook altijd onwijs pijnlijk (lijkt me), maar een keizersnee is heus geen fluitje van een cent, geen easy way out. Voor de moeder niet en ook niet voor de baby's. Mocht je dat dus denken, dan hoop ik dat je met mijn verhaal van gedachten bent veranderd. De ingreep heet dan wel een KEIZERsnee, maar ik stel voor dat we vrouwen die dit hebben ondergaan (net als iedereen die bevallen is trouwens, of alle vrouwen eigenlijk) als koninginnen behandelen. Kunnen we de operatie trouwens sowieso geen koninginnensnee gaan noemen? (Lees hier trouwens over de ware herkomst van het woord.)

Nou. Is dat ook weer gezegd. Volgende keer een gezelligere column, want de jongens zijn bijna een jaar oud dus dat betekent FEEST, TAART, SLAGROOM, SLINGERS, GLITTERS, LION KING-MUZIEK, ALLES.

Pssst, neem 3 x ELLE + luxe make-upset van Rimmel voor slechts € 15,-