We introduceren: Karlijn Brinkman, die vanaf nu een column schrijft voor ELLE.nl. Of nouja - dat introduceren kan Karlijn zelf eigenlijk als de beste, net als uitleggen waarom ze een column verdient. Dat deed ze vorige week hier, in het eerste deel van haar columnreeks.
Tijd voor deel twee.
'Een paar maanden nadat we elkaar hadden ontmoet, vond de gemeente het tijd dat de te dikke huisvrouwen met kortpittige kapsels weer hun rondjes door het park konden snelwandelen. Omran moest naar een andere plek. Zijn kamp ging dicht. De te dikke huisvrouwen sprongen een gat in de lucht en konden niet wachten tot ze eindelijk verder konden gaan met het najagen van hun surrealistische hardloopdromen. Maar ik was niet zo blij. Ik keek namelijk toe terwijl Omran zijn drie T-shirts, één broek en onmisbare gitaar inpakte. Ik keek toe hoe zijn naam een paar uur later werd afgestreept van een lijst terwijl hij achter zijn tweelingbroer aan een touringcar in stapte. Ik keek toe hoe ze op de achterste rij van de bus gingen zitten. Hoe ze begonnen te zwaaien als twee ondeugende jongetjes die totaal geen zin hadden in het schoolreisje en nog even lief naar de moeders zwaaiden terwijl ze bedachten hoe ze straks gingen ontsnappen van juf. De bus reed snel weg. De chauffeur had haast. Hij moest een paar uur later nog wat klassen vrolijke kleuters inladen om naar de huttenbouw te rijden.
En ik stond daar. Lichtelijk verlaten op de metalen platen die maandenlang een weg door de modder hadden moeten voorstellen. Het zou niet de laatste keer zijn dat ik lichtelijk verlaten stond toe te kijken hoe Omran naar een onbekende bestemming werd afgevoerd. De jongen die zo had gehouden van de grote steden belandde steeds verder van de stad. Bij elke kilometer die hij in de verkeerde richting aflegde, werd zijn aanstekelijke glimlach een stukje minder groot. En omdat ik niet kon aanzien hoe de altijd lachende jongen steeds serieuzer werd, treinde ik achter hem aan. Gratis. Is studeren toch nog ergens goed voor.
Als ik langskwam op zo'n tentenkamp, liep ik langs de metalen bouwhekken die als ingang dienden. Ze waren de poorten naar het koninkrijk der nieuwkomers. De poortwachter vroeg mij met een vriendelijke glimlach of ik mijn identiteitskaart wilde laten zien. Omran kwam aangelopen. Zijn zwarte krullen veerden vrolijk op en neer en hij lachte het spleetje tussen zijn voortanden bloot. Hij was de koning van het koninkrijk der nieuwkomers. Samen zaten we op een picknicktafel die als een troon in het midden van de tenten stond. Ik vertelde de koning hoe ik eindeloos had gereisd om zijn koninkrijk te bereiken en hij vertelde me hoe hij helemaal niet de koning van dit koninkrijk wilde zijn. Hoe hij ervan droomde om gewoon een simpele burger te zijn in de buitenwereld. En terwijl hij dat vertelde, kwam de glimlachende poortwachter aangelopen. Ik begon te vermoeden dat zij het hier in het koninkrijk vol verdriet best naar haar zin had. Ze zei dat mensen haar hadden verteld dat ze het vanuit religieus oogpunt niet leuk vonden dat we zo dicht bij elkaar zaten. Omran was woedend. Ik vooral verward. Het geloof was de reden waarom hij uit Syrië was gevlucht en waarom hij niet de koning van dit nieuwe koninkrijk wilde zijn. De koning verliet zijn troon en vluchtte zijn koninkrijk uit. Hij stapte in de trein op weg naar de vrijheid van de grote stad.'
