Een date kan verrassen, vermoeien, plots escaleren, zich ongemerkt over een heel weekend uitspreiden, verliefd maken, empoweren of juist gedesillusioneerd achterlaten. Hoe dan ook, een date wordt áltijd een verhaal - op z'n minst voor je vrienden. En op ELLE; want zeg eerlijk, hoe zonde is het als we de verhalen voor onszelf houden?

Na deel 1 en deel 2, nu deel 3: de date met de foute kunstenaar.

Oorsprong: Bar/dancing Savoy.

Duur (daadwerkelijk): Een nacht.

Verloren: Mijn beoordelingsvermogen.

Gewonnen: Een leuk verhaal dat het altijd goed doet op feesten en partijen.

Aantal (stiekeme) foto's genomen: 0, helaas.

'Ik was met een groep vriendinnen in bar/dancing Savoy achter het Rembrandtplein en had er zin in. We waren aan het dansen en ik keek even rond wat voor mannen er waren. Normaal is het in de Savoy qua aanbod niet veel soeps, want het zijn of criminelen of travestieten. Maar deze keer stond er een jongen en ik herkende hem: hij was die bekende kunstenaar!

Een jaar ervoor organiseerde een vriendin van me namelijk een expositie waar ik hem even had ontmoet. We hadden toen niet echt gepraat en het viel me toen ook totaal niet op dat hij zo knap was, maar hier in het discolicht van de Savoy was ik op slag verliefd. Kortom: ik liep naar hem toe en legde kort uit dat ik vorig jaar op zijn expositie was en dat ik het zo tof vond. Hij keek me lang aan en zei toen met een dik Amsterdams accent: "Maar wie ben jij dan?"

Ik smolt. Zijn gouden ketting, de Rolex, het accent, een staartje. Ik dacht: hij is net als ik. We houden allebei van een soort "kitsch" – een gouden ketting en een dik horloge, hangen in foute tenten – maar zijn stiekem totaal niet fout, eerder intellectueel/artistiek. Voor ik het wist stonden we te zoenen. Hij vroeg: "Naar jouw huis of het mijne?" Mijn vriendinnen gaven me de thumbs up en ik liep niet veel later hand in hand met hem over de grachten naar mijn huis. Thuis op mijn bank stelde ik hem nog wat vragen over zijn expositie. Na een net te lange stilte, keek hij me verward aan en zei: "Waar heb je het eigenlijk over?"

Mijn maag draaide om. Opeens werd het duidelijk: dit is niet de kunstenaar. Hij is echt fout. De gouden ketting, de Rolex, de twee telefoons. Ik herinnerde me opeens dat we stonden te dansen en dat hij zei: "Ik ben Nick," en dat ik zei: haha ja, en mijn naam is Samantha!

Maar zijn naam was wél echt Nick, en ik zat thuis met iemand die waarschijnlijk een dealer was. Doorvragen over zijn werk durfde ik niet, omdat ik bang was om nog meer teleurgesteld te worden.

Hij is nog blijven slapen, maar de volgende ochtend heb ik hem heel vroeg weggestuurd. Hij schreef nog tevergeefs zijn nummer in mijn telefoon. Ik heb hem nooit meer gezien.

Een maand later zat ik op Tinder en had ik een match met de ECHTE kunstenaar. Ik wilde zó graag dit verhaal met hem delen.

Het werd me door iedereen sterk afgeraden.'