Het is niet eens feministisch bedoeld, als ik op een eerste date ga, betaal ik. Een van de levenslessen die mijn vader mij leerde, samen met dat ik niet moet huilen in het bijzijn van mannen. De achterliggende gedachte laat zich raden: toon nooit je zwakte en laat 'ze' nooit denken dat je te koop bent. Veel mensen denken zoals mijn vader.

Ik huil wél in het bijzijn van mannen. Ik ben sowieso best een jankerd. En ik laat mannen, op de eerste date na, ook wel eens de rekening betalen. Ik denk niet dat ik te koop ben. En ik weet niet of het mij minder geëmancipeerd maakt. Die rekening dan, huilen is sowieso prima.

Diepgewortelde lessen

Ik lieg. Ik betaalde altijd op de eerste date, totdat ik iemand leerde kennen die dit totaal ongepast vond. En omdat de rekening van onze eerste afspraak exorbitant hoog was, kon ik niet anders dan gegeneerd instemmen toen hij zijn portemonnee trok. Ik vind dat je anderen nooit iets voor je moet laten doen wat je niet voor jezelf zou kunnen doen, diepgeworteld zitten de lessen uit mijn jeugd, maar deed het toch.

Met die iemand ben ik nog steeds en hoewel ik mijn best doe om de restaurantrekening te betalen, betaal ik veel minder vaak dan hij en ook minder hoge bedragen. Ik geloof in gelijkheid in een relatie, dat je deelt. Maar ik weet ook dat als ik zijn levensstijl over zou nemen, ik binnen een maand geen huis meer zou hebben.

Kreeft versus garnaal

Nu zeg jij: dat maakt jou afhankelijk. Dan zeg ik: tussen financiële afhankelijkheid en samen uit eten gaan en hem laten betalen zit een groot verschil. Ik ben namelijk wél financieel onafhankelijk, haard en huis zijn voor eigen rekening. Maar je hebt ook gelijk: ik ben soms bang dat er toch een vorm van afhankelijkheid ontstaat. En dat onze standaarden zo verschillen dat het misschien wel een probleem zou kunnen worden. Want eerlijk, hoe tof is het dat als hij betaalt we kreeft eten en als ik betaal ik hem een garnalenkroket serveer?

Feminisme

Toch wil ik deze gedachte parkeren. In mijn vorige relatie was ik het die betaalde als we uit eten gingen. Omdat ik toen meer verdiende en ik ook weleens aan een andere tafel wilde zitten dan die van ons. Ik ken dus ook de andere kant. Of ik dan iets van hem verwachte als wederdienst? Heb ik ooit op hem neergekeken? Nooit. Dat zette me aan het denken: waarom voelt het dan zo ongepast als een man mijn rekening betaalt?

Volgens cijfers van het CBS was in 2012 slechts 19 procent van de Nederlandse vrouwen kostwinner van het gezin, en in 2013 was 53 procent van de vrouwen economisch zelfstandig, tegenover 70 procent van de mannen. Da's karig. Ik deed een gedachte-experiment. Stel ik zou met deze man gaan samenwonen, dan zou dit hem de kostwinner maken. En dat maakt van mij een van die vrouwen uit de statistieken. Ik zou hem dan wel nodig hebben als ik het leven dat we samen hebben zou willen voortzetten. En misschien heb ik dat nu dan toch ook, als we dingen doen die ik zelf niet zou kunnen veroorloven. Lastig.

'Gewoon leuke dingen doen'

'Ik wil gewoon leuke dingen met je doen. En als jij dit vanuit een soort feministisch principe niet wil, dan zit je ons alleen maar in de weg,' reageerde mijn iemand heel simpel toen ik hem vroeg of hij het niet stom vindt als hij het merendeel van de rekeningen betaalt. Hij vindt het gewoon fijn om met me te zijn, ik hoef er niet zoveel achter te zoeken.

Is het niet veel te makkelijk om daarmee akkoord te gaan? Volgens bussinesinsider.nl behoor je in de relatie om de beurt te trakteren of je deelt de rekening. Een stelregel die ik niet naleef.

Liesbeth Rasker deed voor ELLE onderzoek naar (financiële) gelijkheid binnen relaties en sluit haar artikel af met: 'Als ik erover nadenk zit mijn waardigheid erin dat ik op eigen benen sta, en niet bij de gratie van andermans salaris leef. En als ik dat maar niet hoef los te laten, wat kan er dan eigenlijk gebeuren?'

Ik kan het idee van geld als ruilmiddel niet helemaal laten varen, maar ze heeft gelijk: 'Afhankelijkheid is een keuze, en zolang je dat wilt, kun je het prima behouden.' Ga ik nu de liefde vieren.