Een date kan verrassen, vermoeien, plots escaleren, zich ongemerkt over een heel weekend uitspreiden, verliefd maken, empoweren of juist gedesillusioneerd achterlaten. Hoe dan ook, een date wordt áltijd een verhaal - op z'n minst voor je vrienden. En op ELLE; want zeg eerlijk, hoe zonde is het als we de verhalen voor onszelf houden? Daarom, ter ere van de aanstaande Valentijnsdag, hierbij: de date die zo heet was, dat het pijn deed.

(En scrol naar onderaan de pagina voor nog veel meer date-anekdotes, als je er geen genoeg van kunt krijgen.)

Oorsprong: dertigste verjaardag van collega's in een krakerspand

Duur (daadwerkelijk): All-nighter

Duur (als het aan jou had gelegen): Tot na het ontbijt

Verloren: Angst voor dildo's.

Gewonnen: Onenightstandervaring

Aantal (stiekeme) foto's genomen: Behoorlijk veel, maar die zijn verschwunden helaas.

'Ik werkte als freelance producer bij een reclamebureau, waar ik collega-vrienden werd met F&J, een olijk duo in de categorie 'creatieve corpsbal'. De uitnodiging voor hun gezamenlijke dertigste verjaardagsfeest behelsde precies wie ze zijn. Een verkleedfeest op een kraaklokatie aan de gracht met de geniale dresscode 'Come as the artist you never became'.

De avond van het feest had ik toch meer zin in Gossip Girl. Ik stond als verse vrijgezel in de etalage, dus geheel terecht wees BFF S. mij erop dat je op freunden von freunden-festiviteiten het beste kunt scoren. Ik koos voor mijn woman crush Olivia Newton-John aka Sandy uit Grease te gaan. Zwarte hogetaillelegging, off-the-shoulder top, leren jackie, krullenbos on fleek, rode lippenstift en ordinaire peeptoes (ik denk een Koninginnedagmiskoop).

Op de feestlocatie bleek dat ik niemand kende, behalve F&J die als Andy Warhol en Freddy Mercury door de ruimte stuiterden. Ik wierp mijn peuk met een kuch en een boogje nonchalant op de grond: Sandy was my Sascha Fierce. Niet veel later viel mijn oog op het voorspelde hapje du soir. Hij introduceerde zich bij Sandy, want de beste man – een kruising tussen Jon Bon Jovi en Crocodile Dundee – herkende mijn idool in mij. Ik koos de strategie van mysterieus oogcontact zonder toenadering met subtiele heupbewegingen. Het werkte: na tien minuten lag John Dundee op zijn knieën You're the One That I Want te imiteren als ware hij John Travolta. Het startschot van wat hij noemde 'een degelijk potje snavelen'. Hierna sommeerde hij mij achterop te springen: 'Hop on Sandy!'

Eenmaal gearriveerd – op steenworp afstand van mijn eigen huis – bleek de grote onbekende een heus stadspaleis te bezitten. Veel tijd om te ontdekken hoe hij hieraan kwam had ik niet want hij sleurde me door de keuken, de living, de trap op, langs de sigarenkamer zijn slaapkamer in. Ik was verbaasd en een sloerie. Na wat mentaal tegensputteren ('wat als hij een creep is?!'), deed de Ralph Lauren Polo Sport-paardjes-overload in zijn interieur mij bedaren. Het werd een woeste allnighter met verrassende intermezzo's van de deurbel (05.00 uur: Huug die kwam logeren, 07.00 uur zijn volledige sportteam, 07.30 uur zijn zus), gevatte grappen ('Sandy, waar waren we ook alweer gebleven?') en een Fifty Shades of Grey-goocheldoos onder het bed. Na met alles leuk meegedaan te hebben, alsof ik een routinier ben, nam ik vol euforisch ongeloof afscheid, terwijl ik nog snel wat lippenstift en een plakwimper van mijn wang haalde. Ik liep de walk of shame der walk of shames, mijzelf highfivend. Na wat googelen bleek hij een zeer bekende, gevierde sporter. O Johnny Boy, een medaillewaardige prestatie it was.