Wow, dit is het ongelofelijke verhaal van journalist Christie Smythe, die viel voor de charmes van 'Pharma Bro', oftewel, Martin Shkreli. ELLE US-collega Stephanie Clifford had de eer haar verhaal op te mogen schrijven, en dat konden we je niet onthouden. Je leest het hieronder.
Bijna zes jaar lang nam Christie Smythe op werkdagen de metro vanaf haar huis naar het Brooklynse gerechtshof, waar ze kantoor hield in een persruimte ergens achteraf. Smythe, die als journalist voor Bloomberg News verslag deed van witteboordencriminaliteit, droeg voornamelijk grijs en zwart, en liet make-up meestal links liggen. In hun vrije tijd hielden Smythe en haar man, werkzaam in de financiële wereld, ervan om te koken, te wandelen met Smythe's asielhond, of naar literaire café's te gaan. 'We leidden het perfecte Brooklynse leven,' zegt Smythe.
Tot ze dat allemaal overboord gooide.
Het begon in juli 2018, en daarna veranderde haar leven leven in een tijdsbestek van negen maanden. Smythe nam ontslag, verhuisde uit haar appartement, en scheidde van haar man. Wat zorgde ervoor dat de verstandige Smythe haar leven zo radicaal omgooide? Ze werd verliefd op de verdachte waarover ze niet alleen schreef, maar wiens arrestatie ze bovendien als eerste naar buiten bracht. Het was een scoop die het internet ontvlamde, want haar love interest, nu geliefde, was niet zomaar een verdachte, maar Martin Shkreli: de zogenoemde 'Pharma Bro' die de prijs van een levensreddend medicijn van de een op de andere dag met 5.000 procent verhoogde. Niet alleen dat: Shkreli stond bekend als online provocateur, die krantenkoppen haalde nadat hij, naar verluidt, een one of a kind Wu-Tang Clan-album kocht voor 2 miljoen dollar, zonder plannen het album openbaar te maken. Shkreli, in 2017 veroordeeld voor fraude, zit momenteel een celstraf van zeven jaar uit.
'Ik viel in een rabbit hole,' vertelt Smythe me, terwijl we in haar appartement in Harlem zijn, waar ze het voor het eerst praat over haar romance met Shkreli. Door de relatie kijkt ze inmiddels met compleet andere ogen naar haar eerdere werk als rechtbankverslaggever, zegt ze, en als ze terugkijkt op alle kleine beslissingen die hebben geleid tot deze totale omwenteling in haar leven, zegt ze geen spijt te hebben. 'Ik ben gelukkig met waar ik nu ben. Ik heb het gevoel een doel te hebben.'
Vier jaar geleden, in januari 2016, stond Smythe op de stoep van de wolkenkrabber waar Martin Shkreli's bedrijf Turing Pharmaceuticals kantoor hield. Met een camera in haar hand stond ze op het punt de man zelf voor het eerst te ontmoeten. Ze was zo zenuwachtig dat ze de hele ochtend niets had gegeten. Shkreli was een maand daarvoor nog beschuldigd van investeringsfraude bij het hedgefonds dat hij eerder in zijn carrière runde, en maakte er een gewoonte van journalisten als Smythe te treiteren. Hoe ga ik om met de situatie, vroeg ze zich toentertijd af.
In haar jongere jaren groeide Smythe op in Missouri en zegt ze 'bang te zijn geweest voor haar eigen stem.' Tot ze naar de middelbare school ging, waar haar passie voor verslaggeving groter bleek dan haar verlegenheid. Smythe ging graag de barricaden op; ze protesteerde in de schoolkrant van haar katholieke school tegen de boetes voor het incorrect dragen van het schooluniform, en als haar ouders haar vroegen om haar broertjes mee te nemen naar de kerk, 'ging ze met ons naar de McDonalds,' laat haar broer Michael Smythe weten.
Smythe stuurde journalistiek op de Universiteit van Missouri en werkte bij twee kleine kranten voor ze in 2008 naar New York verhuisde. Ze werkte even bij een juridisch nieuwsbedrijf, en begon in 2012 als verslaggever van de federale rechtbank voor Bloomberg News. Het was een baan waar veel druk op lag – Bloomberg hield bij hoeveel seconden eerder z'n verslaggevers het nieuws naar buiten brachten in vergelijking met concurrenten – maar ze werd gewaardeerd, en wist jarenlang betrouwbare verhalen uit te brengen. In haar persoonlijke leven ging het ook goed; in 2014 trouwde ze de man waar ze al vijf jaar samen mee was.
Begin 2015 vernam Smythe van een bron dat er een federaal onderzoek liep naar Shkreli, voor het overtreden van het effectenrecht. Op dat moment had Smythe geen idee wie hij was – weinig mensen wisten dat –, maar na onderzoek wist ze dat hij een onbezonnen, autodidacte jonge directeur was die in zijn twintigerjaren een hedgefonds was gestart, om vervolgens farmaceutische bedrijven Retrophin en Turing op te starten. Toen Smythe hem belde, verwachtte ze een standaard 'geen commentaar', maar in plaats daarvan ging hij met haar in discussie; dat ze geen idee had waar ze 't over had. Smythe, zeker van haar bronnen, besloot het verhaal alsnog te publiceren, waarmee ze het nieuws van het lopende onderzoek als eerste naar buiten bracht. Maar Shkreli was (nog) geen bekende, en dus zorgde haar verhaal niet voor een grote impact.
Die komt pas in de herfst, als Shkreli in de slechterik verandert die velen inmiddels in hem zien. Van de een op de andere dag verhoogt hij de prijs van het medicijn Daraprim, dat gebruikt wordt bij een levensbedreigende parasitaire infectie. En niet zo'n beetje ook: hij verhoogt de prijs met 5000 procent. Een golf van woede volgde, begeleid door krantenkoppen als 'Martin Shkreli: A New Icon of Modern Greed' en 'Martin Shkreli Is Big Pharma’s Biggest A**hole.' Hillary Clinton, destijds presidentskandidate, noemde het stunten met prijzen 'belachelijk'. Haar tegenstander Donald Trump noemde Shkreli een 'verwend nest'. Shkreli reageerde met livestreams en kleine twitterruzies: 'In DC. Mocht een politicus ruzie zoeken, kom maar op,' tweette hij.
Dus toen Smythe hoorde dat het federale onderzoek naar Shkreli langzaam op het punt belandde waarop hij zou worden gearresteerd, 'had ik het idee dat er een gigantische kwaadaardige vreugde zou loskomen,' zegt ze. Shkreli werd ten lasten gelegd verkeerde inschattingen te hebben gemaakt in zijn hedgefondsen, en hij zou hebben geprobeerd verliezen te verdoezelen door tegen investeerders te liegen over hoe de fondsen (en het geld van de investeerders) er werkelijk voor stonden. Om zijn investeerders terug te betalen, zou hij zijn farmaceutische bedrijf Retrophin hebben leeggeplunderd. In december 2015 bracht Smythe uiteindelijk het verhaal van Shkreli's arrestatie, en 'het internet lichtte op,' vertelt ze.
In een volle rechtszaal keek Smythe niet veel later toe hoe Shkreli, gekleed in een grijze hoodie, onschuldig pleitte - hij betaalde de borgsom van 5 miljoen dollar, mocht naar huis, en bleef gewoon werken bij Turing. Een maand werd Smythe door hem gebeld. Ik zat naast haar in de persruimte, waar ik verslag deed van de rechtszaken en Shkreli-zaak voor de New York Times, toen ze het telefoontje opnam. Ik hoorde hoe het gesprek ging, en hoe hij toegaf dat 'hij naar haar had moeten luisteren' - waarmee hij refereerde aan de eerste keer dat hij en Smythe elkaar spraken, toen hij haar nog wijsmaakte dat ze ernaast zat met haar verhaal. Gedurende het gesprek wist ze hem een in-person afspraak te ontfutselen, en spraken ze af elkaar vier dagen later te zien. Ze hoopte een profiel van hem te kunnen schrijven en bracht, voor het geval dat, ook haar camera mee.
Toen Shkreli binnen kwam wandelen voor het gesprek, droeg hij een zwarte hoodie, zijn haar was vettig, en hij 'begon direct grote verhalen op te hangen,' zegt ze. Hij wilde off the record praten, en liet Smythe diverse spreadsheets zien van de investeringsgelden in zijn fondsen. Hij hield vol dat hij uiteindelijk alle investeerders had terugbetaald. 'Je kon zijn eerlijkheid zien,' aldus Smythe. 'Het strookte niet met het idee van een fraudeur.'
Daarna 'hield hij me een tijdje aan het lijntje,' laat Smythe weten. Zo hield hij haar een on-the-record interview voor, om deze vervolgens weg te geven aan een van haar concurrenten. Smythe bleef hartelijk; Shkreli bleef het nieuws halen, en alle verslaggeving over hem bij Bloomberg kwam op haar bordje terecht. Op een avond belde Smythe hem voor een quote, en toen begon er voor het eerst iets in hun dynamiek te veranderen. Shkreli was op zoek naar een nieuwe advocaat en vroeg Smythe plots om advies. Ze voelde zich 'vereerd,' vertelt ze, en gaf hem haar mening. Smythe: 'Het voelde alsof hij niemand had om mee te praten, om ideeën mee uit te wisselen. Dus ik dacht dat het wel oké was, dat ik dit wel kon doen.' Hij klonk 'onstabiel en fragiel, en ik maakte me zorgen dat hij zelfmoord zou plegen omdat alles tegelijkertijd gebeurde.' Toch stond haar baan op dit moment nog op de eerste plek; ze schreef alvast een necrologie, voor het geval Shkreli daadwerkelijk besloot een eind aan zijn leven te maken.
Ze bleef vissen naar een profiel, en in de lente vroeg ze Shkreli opnieuw af te spreken. Hij koos voor een wijnbar in de buurt van zijn appartement. Bij aankomst groette hij de ober in het Albanees – zijn ouders komen uit Albanië –en bestelde een cabernet; Smythe kon zich niet concentreren op het menu, en deed hetzelfde. Nadat hij bekende te overwegen haar een verhaal over hem te laten schrijven, spraken ze over zijn jeugd. De in Brooklyn geboren Shkreli was een zoon van immigranten, beiden werkend als conciërge. Hij had een paar klassen overgeslagen, en kreeg als kind te maken met serieuze angstaanvallen. Smythe was geen onbekende op het gebied van angsten, en ze voelden verwantschap in het feit dat ze beiden als Ivy League-buitenbeentjes een carrière hadden weten op te bouwen in het competitieve New York. Toen hij aangaf de wijn waarschijnlijk niet af te hoeven rekenen, gezien zijn Albanese connecties, was ze zich bewust van haar rol als journalist - waarin je nooit freebies kunt aannemen - en bedankte ze vriendelijk voor dat idee.
Gedurende de zomer die volgde bleef Shkreli het kat-en-muisspel volhouden; dan hield hij Smythe weer verleidelijke hints over bewijs voor, dan liet hij haar weer wekenlang links liggen - meestal omdat hij zich dan plots door iets beledigd voelde. In de herfst van 2016 begon Smythe aan een prestigieuze fellowship aan Colombia University. In de lente schreef ze voor een van haar lessen over Shkreli, 'over hoe manipulatief hij omging met journalisten,' aldus haar professor, Michael Shapiro. Ze schreef 'vrij openhartig over hoe hij haar wist te intrigeren.' Shapiro maakte zich zorgen dat Shkreli Smythe vooral aan het lijntje hield om ervoor te zorgen dat ze hem 'eeuwig dankbaar zou zijn voor de toegang die hij wel gaf.' En 'zodra dat aan de hand is, sta je als verslaggever al 1-0 achter,' aldus Shapiro. Nadat ze haar proefschrift had geschreven, liet Smythe het aan Shkreli zelf lezen, die haar vertelde dat ze 'een boek zou moeten schrijven'; een biografie van Shkreli. Shapiro was er inmiddels van overtuigd dat de band tussen hen niet meer zuiver was, en adviseerde Smythe geen boek te schrijven over iemand die 'zo manipulatief' was. Smythe kan zich herinneren dat Shapiro haar zei dat 'ze haar leven zou verpesten.'
'Misschien werd ik versierd door een opper-manipulator,' vertelt Smythe me, maar ze had nog steeds het gevoel de controle te hebben. Ze had altijd al een boek willen schrijven en besloot het aan te gaan. Ze vond een agent en begon te werken aan het haar boekvoorstel. In april 2017 werd ze door Shkreli uitgenodigd voor een praatje dat hij hield voor een studentenclub van Princeton University - het zou mooi materiaal zijn voor haar boek. De club stuurde een auto om hen op te halen; ze schudden handjes met de decaan. Smythe voelde een kleine kriebel toen Shkreli haar ten overstaan van zijn publiek benoemde. 'Zelfs als je een eerlijke verslagever vindt – ik ben er met een bevriend geraakt, ze is hier nu aanwezig,' vertelde hij zijn publiek. Naderhand dronk Shkreli met een aantal studenten nog een borrel in een lokale kroeg. 'Hij werd belaagd door studenten en mensen die met hem wilden praten, en hij was opgewonden,' herinnert ze zich. Toen Shkreli even naar het toilet moest, sprong Smythe in om de studenten te vermaken. 'Ik voelde me de vrouw van een politicus,' zegt ze.
Er stond een rij op de zesde verdieping van de federale rechtszaal op de eerste dag van Martin Shkreli's verhoor in juni 2017. Binnen zaten toeschouwers op de harde bankjes; links de supporters van Shkreli, rechts de journalisten. Zelfs het kiezen van de jury was een evenement op zich geweest, waarbij potentiële juryleden soms moesten afvallen omdat ze dingen riepen als dat Shkreli 'het gezicht van corporale gierigheid was', of dat 'hij geen respect had voor de Wu-Tang Clan.' Een van de aanklagers beschuldigde Shkreli ervan 'leugen na leugen' te hebben voorgeschoteld aan zijn investeerders. Shkreli reageerde met grimassen, of pende driftig notities. Toen zijn advocaat verklaarde dat hij goede bedoelingen had en uiteindelijk alle investeerders terug had betaald, stond Shkreli op om hem een schouderklopje te geven.
Smythe deed op dit moment geen verslag meer van de zaak voor Bloomberg (ze was op verlof voor het schrijven van haar boek), maar toch was ze dagelijks in de rechtszaal te vinden. Soms schaarde ze zich bij Shkreli supporters – vrienden die hij op het internet had gevonden, met wie hij tot dan toe weinig contact had gehad. Ze lunchten een keer met z'n allen in de cafetaria van de rechtbank; ze zijn ook weleens met z'n allen wat gaan drinken. Smythe zegt dat ze 'meer wilde weten over wie deze mensen echt waren, wie mijn bronnen zouden zijn, en wilde luisteren naar het "achtergrondverhaal" waartegen Shkreli's zaak zich afspeelde.'
Shkreli's maniertjes verdwenen niet tijdens de rechtszaak. Hij rolde met zijn ogen tijdens getuigenissen; hij noemde de aanklagers voor een zaal vol journalisten "groentjes"; hij hield livestreams vanuit huis na een dag in de rechtszaal, waarin hij naar zijn kat miauwde en online schaakspellen speelde. Toen Emily Saul, de New York Post-verslaggever toentertijd, het verslag bracht over de rechtszaak, maakte Shkreli (of een van zijn fans) een nep-Facebookaccount van haar aan, waarop stond dat zij en Shkreli een relatie hadden, zo vertelt Saul me. Hij kocht ook emilysaul.com voor minder dan 12 dollar, en bood aan het voor duizenden dollars te verkopen.
Volgens Smythe 'trollt omdat hij angstig is,' zo vertelt ze me. 'Hij wil heel graag iemand zijn.' Ze begint het publiekelijk voor hem op te nemen; bij uitgevers probeert ze haar boek te verkopen met het argument dat ze speciale toegang tot hem heeft. Gedurende de rechtszaak bezocht ze zijn appartement en luisterde ze naar hét Wu-Tang album–'voor het onderzoek,' zegt ze. Achteraf tweet Smythe een foto van haar met het album in haar handen. Ze tagde hierbij een vrouwelijke journalist die Shkreli ooit online lastig viel, en schreef: 'Ik denk niet dat hij ooit een vrouw pijn zou doen, zelfs geen journalist. Zie hier: ik en het #wutang album.' Over haar toenemende betrokkenheid met Shkreli, vertelt ze me nu: 'Het zijn stapsgewijze beslissingen, where you're like, slowly boiling yourself to death in a bath tub.'
In augustus 2017 werd Shkreli schuldig bevonden aan drie van de acht aanklachten; de strafhoorzitting zou in januari plaatsvinden. Shkreli schepte op dat vast slechts een minimale gevangenisstraf zou krijgen, als hij überhaupt al de gevangenis in moest.
'Hij gebruikt je,' vertelde Smythe's echtgenoot haar al vroeg in haar betrokkenheid, na een laat belletje met Shkreli. 'Waarvoor?' was haar reactie geweest. Het gesprek mondde uit in een ruzie. Haar man had het gevoel dat ze haar journalistieke reputatie op het spel zette door 'te betrokken te raken met een slecht persoon,' zei Smythe. Ze had het gevoel dat hij haar carrière aan het micro-managen was. Ze planden een aantal therapiesessies in.
In september 2017 bezocht Smythe een vriendin van de middelbare school, Meredith Hartley, die aan de andere kant van het land woont, een plek waar ze ook wat onderzoek moet doen voor haar boek. Hartley zei dat Smythe het hele weekend over Shkreli sprak. 'Ik vroeg haar of hij iets bij haar had geprobeerd. Ze zei van niet, en dat hij zich altijd professioneel tegenover haar gedroeg,' aldus Hartley. Hartley dacht dat Smythe slechts een kleine verliefdheid te pakken had.
Een maand later bood Shkreli zijn online volgers 5000 dollar aan voor een haarlok van Hillary Clinton, die kritiek had geuit over de prijsverhoging van zijn medicatie. Zijn advocaat zette het weg als alledaags 'onvolwassen gedrag, satire', maar aanklagers diende een motie in om hem gevangen te nemen tot de hoorzitting van zijn straf. Inmiddels was Smythes boekverlof afgelopen en was ze terug bij Bloomberg om verslag uit te brengen over Shkreli. Toen ze hoorde over het incident met Clintons haarlok, belde ze hem op. 'Hij bleef maar doorratelen over de vrijheid van meningsuiting,' zegt Smythe. Maar de rechter besloot Shkreli in hechtenis te nemen; hij liep met zijn advocaten de rechtszaal in, maar verliet die geflankeerd door politie-agenten, die hem in een cel stopten. Vanaf dat moment begon Smythe berichten en mailtjes te sturen naar Shkreli's vrienden, met vragen over zijn medicatie - of hij die wel mee had - en of iemand op zijn kat kon passen. Pas daarna diende ze vanaf de perskamer haar verslag van de dag in. 'De editors van Ms. Smythe waren niet op de hoogte van deze acties', vertelt een Bloomberg News-vertegenwoordiger me. 'Als zij hier toentertijd van op de hoogte waren geweest, al was het een minimaal vermoeden, dan was ze van de zaak af gehaald.'
Later die avond kon ze niet slapen; haar hartslag was een week lang verhoogd na de gebeurtenissen, liet haar Fitbit weten. 'Ik was nog altijd in ontkenning, maar dit kwam heel hard binnen,' zegt ze over Shkreli's plotse gevangenschap. Haar fysieke reactie maakte het moeilijk om te negeren dat er meer was tussen hen dan slechts een journalist-bron-relatie.
Smythe hamerde erop dat Shkreli haar toeliet als bezoeker in de gevangenis, en in november ging hij akkoord met een datum. In de bezoekersruimte spendeerde Smythe 30 dollar aan snacks uit automaat, omdat ze niet wist hoe Shkreli eraan toe zou zijn. Toen ze hem naar binnen brachten, omhelsden ze elkaar en namen ze plaats om te praten - wat moeilijk was, gezien de luide gesprekken van anderen om hen heen. Ze verwarmde een hamburger voor hem in de magnetron en ze spraken over de gevangenis. Na haar uur-lange bezoek, moest ze met spoed door naar de eerste therapiesessie met haar man. Hij had geweigerd de afspraak te verzetten, en zij had geweigerd een nieuwe datum met Shkreli te prikken. Ze kwam 52 minuten te laat aan bij de 60-minuten durende sessie.
Wie is 'Individu-1'? Dat was de vraag die verslaggevers stelden toen ze de inzending van de aanklagers lazen. In de vraag aan de rechter om Shkreli te veroordelen tot een celstraf van 15 jaar, citeerde aanklagers emails tussen een persoon bekend als 'Individu-1' en Shkreli, die verstuurd werden via het emailsysteem van de gevangenis, dat alle berichten bij hield. Aanklagers maakten een uittreksel van de emails om hun punt te sterken dat Shkreli geen oprechte spijt had, waarin hij aan Individu-1 vertelde dat hij 'er alles aan zou doen om een zo laag mogelijke straf opgelegd te krijgen.'
Smythe wist dat ze Individu-1 was. Dit was het eerste moment waarop ze realiseerde dat ze geen objectief verslaggever meer kon zijn voor Bloomberg. 'Ik wist toen dat ik onderdeel van het verhaal was geworden,' zei ze. Ze bracht haar editors op de hoogte en ging aan de slag voor andere zaken. In de tussentijd hadden diverse uitgevers vriendelijk bedankt voor haar voorstel; zij wilden een bijtend verhaal over Shkreli, een verhaal dat zij weigerde te schrijven. Dus richtte ze haar aandacht op het verkopen van de filmrechten van het boekvoorstel, waarbij ze inzette op de hoorzitting van Shkreli's straf in maart 2018. Zo bewoog tussen supporters, journalisten en advocaten in de rechtszaal. 'Het voelde bijna alsof ik een etentje organiseerde,' zegt Smythe. Shkreli's allesbehalve berouwvolle correspondentie met Smythe werd uiteindelijk hardop voorgelezen, en de rechter veroordeelde hem tot zeven jaar celstraf. Smythe kan zich herinneren dat Shkreli haar vertelde dat zijn advocaat ervan overtuigd was dat de emails twee jaar aan zijn straf hadden toegevoegd, iets waar Smythe zich nog altijd ziek over voelt.
Na Shkreli's gevangenschap voelde Smythe zich 'zeker zijn vertegenwoordiger,' zegt ze. Hij stuurde de brieven die hij van andere journalisten ontving naar haar door, waarna zij er beelden van op Twitter zette, inclusief spottend commentaar over de aanpak van de journalist. Ze bekritiseerde negatieve tweets over Shkreli, en liet supporters weten hoe hem te bereiken. Ze zegt dat ze dit gedeeltelijk deed om incorrecte informatie recht te trekken–nee, hij verhoogde de prijs van de EpiPen niet, en nee, hij is geen 1.70 meter, maar 1.77 meter – en gedeeltelijk uit 'professionele jaloezie.' Smythe: 'Een hoop verslaggevers tweette of schreven verhalen over interacties met Martin [Shkreli], en ik had een heel arsenaal aan informatie dat ik niet kon gebruiken in mijn boek of een artikel.' Smythe wilde een ander narratief over Shkreli vertellen: dat hij zijn eigenhandig bedrijven van de grond af heeft opgebouwd, dat hij een extreem goed fotografische geheugen heeft, dat zijn schurkerige imago een een masker was. 'Ik wilde de rest van het verhaal naar buiten brengen, maar ik kon het niet.'
In de zomer van 2018 werd ze door haar editor uitgenodigd op het hoofdkantoor van Bloomberg. Bij aankomst werd ze opgewacht door hem en iemand van HR. Ze hadden haar al eerder gewaarschuwd over de tweets betreft Shkreli, maar zij dacht nog altijd binnen de richtlijnen te vallen. Haar meerderen vonden haar gedrag bevooroordeeld en onprofessioneel. Smythe begreep hun bezorgdheid en nam ter plekke ontslag, waarna ze haar editor nog knuffelde voor ze het gebouw verliet. 'De handelswijze van Ms. Smythe ten opzichte van Mr. Shkreli voldoet niet aan de kwaliteitseisen van een Bloomberg-journalist,' aldus de Bloomberg-vertegenwoordiger. 'Het werd duidelijk dat het beter was de wegen te scheiden. Ms. Smythe diende haar ontslag in en wij accepteerden dat.'
Thuis liep de stress hoog op. Smythe was bezorgd over Shkreli, en haar inmiddels onzekere toekomst op werkgebied deed een schepje bovenop de relationele problemen,' zegt ze. 'Ik zeg niet dat hij onterecht bezorgd was,' zegt ze, maar de ruzies werden te fel, en vonden te vaak plaats. Ze beginnen een scheiding te overwegen, en zetten die later dat jaar door.
Terwijl Smythe in scheiding lag met haar man, bezocht ze maandenlang Shkreli in de gevangenis - soms nam ze zelfs al om 6.00 uur 's ochtends een gevangenisbusje om hem te kunnen zien. Toen hij overgeplaatst werd naar Pennsylvania, besloot Smythe haar rijbewijs te halen om hem te kunnen blijven bezoeken, ondanks het feit dat ze vaak paniekaanvallen kreeg tijdens het rijden. Ze spraken over Picasso, filosofie, haar hond en zijn kat, de gesprekken 'vloeiden als water.' Hij vertelde haar dat zij de enige was die hem mocht bezoeken, en grapte over een politieke carrière of het starten van een podcast na zijn vrijlating. 'Zijn geloof in zichzelf, hoe waanzinnig het soms ook was, was heel aantrekkelijk' zegt ze. 'Ik weet niet of al zijn uitspraken waar waren, maar zelfs als maar één procent ervan waar was, was het al te gek.'
Kort na haar ontslag bij Bloomberg ging Smythe wederom op bezoek bij Shkreli, woedend over de afwijzing van de boekenindustrie van hem – en haar. 'Ik was zo boos op de industrie, en de mensen die mij niet het verhaal lieten vertellen in het boek: de uitgevers, Bloomberg, iedereen,' zegt ze. Zonder haar baan of huwelijk 'was er nog weinig dat ik te verliezen had.' Voorheen probeerde ze de spanning tussen haar en Shkreli te temperen, maar nu gaf ze die ruim baan. Ze dacht terug aan de keer dat hij een oude foto van haar zag en haar plaagde dat ze een nerd was, en hoe ze zich voelde toen hij haar aan de bezoekerslijst had toegevoegd (hij was geen groot fan van bezoekers, maar wilde graag dat ze langs kwam). Ze realiseerde zich iets: in de bezoekersruimte 'vertelde ik Martin dat ik van hem hield' zegt Smythe. 'Hij zei dat hij ook van mij hield.' Ze vroeg of ze hem mocht kussen, en hij zei ja. De ruimte rook naar kippenvleugels, herinnert ze zich.
Ze mochten elkaar niet langer aanraken dan een gehaaste knuffel en kus, en zijn dus nog nooit intiem geweest. Toch vorderde de relatie, en waren er doorlopend bezoekjes, belletjes, emails. 'Ik kan me geen tijd herinneren waarin ik gelukkiger was,' zegt Smythe. 'Eerst vroeg hij "Mag ik je mijn vriendin noemen?' " zegt ze, en 'dit leidde natuurlijk naar de gedachten aan een toekomst samen.' Niet veel later bespraken ze kindernamen en huwelijksvoorwaarden. Toen Smythe haar zorgen had geuit over het feit dat ze te oud was om nog kinderen te krijgen tegen de tijd dat Shkreli uit de gevangenis zou komen, stelde hij voor haar eitjes in te laten vriezen. Dat deed ze, afgelopen lente. Rita Cushenberry, wiens vriend ook in de gevangenis zat en waarmee Smythe bevriend was geraak, observeerde de interactie tussen Smythe en Shkreli. 'Hij heeft de grootste, warmste glimlach die ik ooit heb gezien,' zegt ze. 'Het was mooi te zien hoe haar ogen glinsterden.'
Toen Smythe haar familie vertelde over de relatie, waren haar ouders en broer Michael 'stomverbaasd', maar Smythe zag er 'vele malen gelukkiger uit,' aldus Michael. 'Ze kan het wel aan,' vertelt schoolvriendin Alyssa Haak. 'Ze weet precies waar ze mee bezig is.' Smythe heeft goed nagedacht over de gevolgen van een relatie met een man zo berucht als Shkreli, en schrikt er niet van terug. 'Ik verwacht dat het moeilijk en rommelig zal zijn,' laat ze weten.
Bij elk bezoekje aan aan Shkreli raakt Smythe meer gewend aan de eigenaardigheden die horen bij het leven in gevangenschap. 'Het gaf me een kleine glimp van het emotionele trauma dat gepaard gaat bij een gevangenisstraf.' zegt ze. Smythe schreef twee verhalen, waarin ze aanvocht dat de berechting van twee gevangenen waar Shkreli bevriend mee was geraakt, Daniel Egipciaco en Charles Tanner, oneerlijk was verlopen. (Beiden werden later vrijgelaten, Egipciaco met strafvermindering en Tanner met een pardon.) Nu denkt Smythe anders over de rechtsverhalen die ze vroeger schreef. 'Je leest nooit het verhaal vanuit de aangeklaagde,' volgens haar. Door te luisteren naar Shkreli's perspectief gedurende de rechtszaak en te zien hoe zijn ervaring in de gevangenis is, 'is mijn perspectief drastisch veranderd,' zegt ze. 'Ik klink als een advocaat voor de verdediging, als ik praat.'
Ze verkocht de filmrechten van haar boekvoorstel vorig jaar, alhoewel het boek zelf nog niet is aangekocht en ze maar een klein bedrag ontvangt. Ze werkt nu op freelancebasis voor een kleine journalistieke start-up, waar haar baas op de hoogte is van haar relatie met Shkreli. Door de coronamaatregelen zijn de meeste gevangenisbezoeken niet meer toegestaan, en om die reden hebben Smythe en Shkreli elkaar sinds februari 2020 niet meer gezien. In april deed hij nog een aanvraag voor vervroegde vrijlating in verband met de verspreiding van het virus in de gevangenissen. Smythe schreef een brief (die hij accordeerde) waarin ze hun verbinding aan elkaar uitspraken en voorstelde dat hij bij haar kwam wonen. (Hoewel zijn advocaten haar zijn verloofde noemen in hun eigen aanvraag voor vervroegde vrijlating, zegt Smythe zelf dat zij en Shkreli eigenlijk 'levenspartners' zijn.)
Maar toen Shkreli op de hoogte werd gesteld van dit artikel, stopte hij alle communicatie met Smythe. Hij wilde niet dat zij haar verhaal zou vertellen, zegt ze. Smythe denkt dat hij bezorgd is over de kritiek die ze zal ontvangen. Terwijl ze wacht op contact van zijn kant, houdt ze Google Alerts in de gaten voor nieuwe artikelen met zijn naam, plaatst ze berichten in steungroepen voor geliefden van gevangenen, en – omdat gevangenen uitgaande belletjes moeten plegen en geen inkomende telefoontjes kunnen accepteren–hoopt ze op een dag van hem te horen, via de telefoon of als reactie op haar emails. 'Het ligt volledig buiten haar controle,' zegt Haak; het enige wat zij kan doen is 'zitten en wachten en hopen.'
Smythe heeft slechts één foto van hen samen, naast haar bed. Shkreli heeft daarop zijn arm om haar heen en lacht zijn tanden bloot. 'Lijkt hij niet menselijk hier?' zegt Smythe lachend. Rita Cushenberry maakte een deken voor Smythe met de foto erop, met een bijschrift dat leest: 'Al mijn beste dagen zijn die ik met jou doorbracht.' Ik vertel Smythe dat ik Shkreli om een reactie zal moeten vragen. 'Misschien is dat een reden voor hem om contact met me op te nemen,' zegt ze. Later rapporteer ik haar Shkreli's verklaring middels een videochat–'Mr. Shkreli wenst haar veel geluk in toekomstige ondernemingen'.
'Da's aardig,' reageert ze, al is het niet erg overtuigend.
Ik kan Shkreli's motief niet goed peilen, en vraag Smythe wat zij ervan denkt. 'Hij zegt, in feite: jij gaat je leven leiden, waarin wij simpelweg niet samen zullen zijn. Dat ik misschien alsnog mijn boekendeal krijg en dat onze wegen', – ze zucht – 'zullen scheiden.' Haar tranen wellen op, en ik denk terug aan wat haar docent zei; dat iedereen er een eigen agenda op nahoudt. Terwijl ik naar Smythe kijk, realiseer ik me eigenlijk wat haar agenda is voor het vertellen van dit verhaal. Zij wil Shkreli, en door hun liefde te laten opschrijven, herwint ze op zijn minst weer wat regie in de relatie. 'Hij schommelt tussen fantaseren over een gezamenlijke toekomst en een soort fatalistisch denken dat dit nooit zal werken,' zegt Smythe. 'Ik val in de laatste categorie op het moment.' Hier, in haar appartement, met betraande ogen en trillende stem, zegt ze tegen me dat ze op hem zal wachten terwijl hij de rest van zijn straf uitzit. 'Ik ga het proberen,' zegt ze. 'Ik zal hier zijn.'
Dit verhaal zal in 2021 in het maartnummer van ELLE US verschijnen.
