Het zal je maar overkomen dat je een feestje geeft en hierbij iemand overlijdt. Een anonieme vrouw doet haar verhaal aan onze ELLE UK-collega's over haar beste vriendin, die na een rave in de buurt waar ze opgroeiden, niet meer thuis kwam. De vrouw is er dan ook heilig van overtuigd dat dit haar schuld is. In het verhaal hieronder lees je waarom.
Niemand wist waarom Scarlett in haar auto stapte om alleen weg te rijden van het feest en dronken was die avond. Nou, niemand behalve ik. We waren al forever vrienden, we groeiden op als buurmeisjes in een provinciale stad aan de zuidkust. Onze ouders deelden de schooltripjes, lokale roddels en Kerstavonden. Onze deuren stonden altijd open voor elkaar en onze beider families wisten dat waar ze de een vonden, de ander ook zou zijn.
Ik was een enig kind. Maar met Scarlett naast me, zei ik altijd dat ik was opgegroeid met een zus. We waren wel heel verschillend trouwens, en ik had vaak het gevoel in Scarlett's schaduw te staan. Mensen lichtten op in haar nabijheid; ze straalden op een manier dat niet gebeurde wanneer ik een kamer betrad. Ze was knap en charmant, een echte vrije geest. Toen we ouder werden, veranderde ze van het geliefde kind in het meisje waar alle jongens een oogje op hadden. Waar de meesten door het leven liepen, danste Scarlett.
Onze verschillen hebben nooit in de weg van onze vriendschap gestaan – we complimenteerden elkaar perfect. Maar wanneer er anderen bij betrokken waren, werd ik onzichtbaar.
Na jaren heel close met elkaar opgegroeid te zijn, gingen we onze eigen wegen om te studeren. Ik kreeg een plekje aangeboden in Leeds en Scarlett bleef in het zuiden. in Bournemouth.
Mijn leven veranderde toen heel snel. Waarom? Ik vond drugs. Of misschien vonden zij mij. LSD, ketamine, valium, paddestoelen... voor de eerste keer ooit, wanneer ik high was, aan het trippen of dronken, voelde ik me goed over mezelf. XTC, in het bijzonder, deed me versteld staan. Wanneer ik up was, voelde ik me als Scarlett – een van de mooiste mensen die er bestaan.
Met de drugs kwam een andere groep vrienden en uitgaan was de lijm van onze vriendschap. Maar terwijl ik dook in de reis naar zelfontdekking en verwondering, had Scarlett het zwaar.
Haar vader was heel ziek, hij had kanker, en ze bracht de meeste weekenden thuis door; ze liep het cruciale moment van vriendschappen sluiten tijdens de introductieweek volledig mis. Plus, Bournemouth was niet zo wild als Leeds, dus ze voerde geen hedonistische experimenten uit. Ze had wel een vriendje trouwens.
Ik leerde hem in het eerste jaar kennen tijdens de kerstvakantie en we kletsen onophoudelijk met elkaar. Het was duidelijk waarom ze zo veel van hem hield: Nate was knap – denk aan een waterval van blonde krullen, groene ogen en perfect geplaatste sproeten. Hij was ook lief en heel verlegen, niets zoals Scarlett.
Scarlett gebruikte de volgende zes maanden om me bij te kletsen over de nieuwe liefde in haar leven met eindeloze screenshots van haar gesprekken en ik stuurde haar op mijn beurt gekke video's van raves en huisfeestjes. Ze had nooit eerder drugs geprobeerd; ik voelde dat mijn nieuwe identiteit haar ongemakkelijk maakte, maar het deed me niets. Het voelde goed om voor een keer de pionier te zijn, de persoon in de spotlights met verhalen om te vertellen.
Toen de zomervakantie zich aandiende, besloten een paar van mijn studiegenoten en ik een weekendje naar het zuiden te gaan en een feestje gegeven in een niet meer gebruikte steengroeve, niet ver van waar mijn ouders woonden. Scarlett en ik gingen er vroeger heen om spelletjes te spelen en onze toekomst uit te stippelen.
Deze keer zou het anders zijn. Niet alleen nam ik elk excuus aan om high te worden, ik had ook een aantal vrienden van de middelbare school uitgenodigd en kon niet wachten ze aan mijn nieuwe zelf te introduceren, de ene met DJ-vrienden en een voorraad aan klasse producten.
Scarlett en Nate hadden ook zin in het feestje. Inmiddels was het duidelijk geworden dat Scarletts vader zou overlijden, na alle zorg die ze hem had verleend, had ze behoefte aan een goede ontlading.
Het nieuws over de rave kwam naar buiten; het was vol. Meer dan honderd lichamen dansten samen, een kloppende baslijn schalde uit een paar gigantische speakers.
Ik kwam voorbereid. In mijn heuptasje zaten veertig pillen, coke ter waarde van een paar honderd pond en eindeloze verpakkingen met ketamine. Achter de draaitafels had ik honderden lachgas-patronen verstopt – voor de after party. Ik had ze in grote hoeveelheid gekocht, zodat er genoeg was om te delen, maar eerlijk gezegd was mijn drugsgebruik inmiddels uit de hand gelopen. Ik gebruikte in mijn eentje, verdoofde mezelf om het oncomfortabele gevoel van ontoereikendheid te verbergen.
Ik spotte Nate en Scarlett bij de bar: beiden zagen er behoorlijk dronken uit. Toen Nate naar het toilet ging, overviel ik hem. Ik kon aan hem aflezen dat hij benieuwd was naar drugs en ik wilde hem imponeren. Ja, oké, ik vond hem leuk, en ik hoopte dat we konden bouwen aan de connectie die we hadden – er is geen betere manier om dat te doen dan samen high te worden. Achterin mijn hoofd wist ik dat als Nate drugs zou proberen, het spanning tussen hem en Scarlett zou opleveren.
Ik bood Nate een pil aan en hij was dronken genoeg om het zonder vragen te accepteren. Toen kwam Scarlett terug en wat er daarna gebeurde is wazig. Het ene moment waren we met een groepje – waaronder Nate en Scarlett – aan het dansen, het volgende moment waren Nate ik afgezonderd van de rest. Hij tripte hard. Ik nam hem mee naar buiten voor wat frisse licht. Hij lag in het gras en sloot zijn ogen, waarbij hij steeds half in slaap viel.
Op dat moment voelde ik dat het ons lot was om samen te zijn, dus klom ik bovenop hem en kuste zijn lippen. Plots was ik niet meer onzichtbaar, ik was dat meisje. Heel eventjes was ik Scarlett.
Een gil verbrak het magische moment. Toen de echte wereld mijn fantasiewereld binnendrong, kwam Scarlett in mijn gezichtsveld. Ze keek me vol walging aan, ik probeerde de situatie helder voor me te krijgen. Ik probeerde te praten, maar er kwam niets uit (dat is ketamine voor je). Nate was buiten bewustzijn.
Scarlett reikte in haar tas, haalde haar autosleutels eruit voordat ze de inhoud – en haar drankje – over me heen gooide. Ik zat te diep in mijn K-hole om er iets om te geven. Toen ik weer bij kwam, was Nate weg en patrouilleerde de politie op het terrein.
Niemand had de impact kunnen overleven, zeiden de autoriteiten. Scarlett was een paar kilometer van het feestje tegen een boom aan gereden. Ze was ter plekke overleden. Onze families waren er kapot van. Herenigd in verdriet, rouwden ze als een. De pijn die erbij kwam kijken toen haar ouders mij vasthielden en huilden, is in mijn hart gegrift. Haar vader overleed niet veel later.
Toen de initiële shock was afgedreven, kwamen de vragen. 'Waarom verliet ze het feestje?' ... 'Heeft iemand haar zien vertrekken?' ... 'Waarom was ze niet met Nate?' Ik hield me van de domme. Ik droeg zelfs bij aan het stellen van de vragen, op die manier leek het alsof ik ook op zoek was naar antwoorden. Nate en ik hielden afstand. Ondanks het feit dat hij buiten bewustzijn was toen Scarlett vertrok, weet ik zeker dat hij kon vertellen wat er tussen ons was gebeurd. De begrafenis was verschrikkelijk. Ik was paranoia dat mensen konden zien dat we elkaar vermeden. Daarna heb ik hem nooit meer gezien.
Wat was ik aan het doen? Ik was dronken en high, maar ik zag Scarlett haar sleutels pakken. Ik probeerde niet eens mijn excuses aan te bieden, laat staan haar te stoppen.
Deze zomer was het vijf jaar geleden dat die nacht zich voordeed, maar ik heb nooit meer echt geleefd nadat Scarlett overleed. Mijn hoofd is een puinhoop van 'wat als' en 'waarom' en ik krijg haar gezicht niet uit mijn gedachten. Een jaar na het ongeval stopte ik met school en leef nu een grijs, geïsoleerd bestaan in Londen – het is makkelijker om anoniem te blijven in de stad. Het is me gelukt een baan als receptionist bij een tandartspraktijk vast te houden: ironisch eigenlijk, omdat ik het moeilijk vind om te lachen. Maar ik denk dat ik inmiddels goed ben geworden in doen alsof.
Ik zit aan een cocktail van drugs (dit keer voorgeschreven door de arts) voor angst en depressie, en, voordat je het vraagt, ja, ik heb therapie geprobeerd. Ze zeiden allemaal dat het niet mijn schuld was, maar dat is precies wat ze zouden zeggen, of niet? Ik haat wat ik heb gedaan, en ik zal mezelf nooit vergeven voor wat ik niet heb gedaan. Ik heb nagedacht er een einde aan te maken, maar ik verdien het om te lijden. Schuld is mijn enige echte vriend, en ik zal het nooit teleurstellen.
Dit verhaal verscheen eerder op de site van ELLE UK.
