Op deze plek schrijft ELLE’s Lisa Goudsmit elke week over hoe het echt is een tweeling te hebben. Over nooit meer slapen, twijfelen aan alles, pogingen jezelf te blijven, realiseren dat je een andere zelf bent nu, (gebrek aan) fesjun, veel lachen en huilen maar vooral over hoe je je leven met dit alles toch nog een beetje spic, span en spang houdt. En daar genadeloos in faalt. #tiredbutnotsexy

Ode aan Jay-Z

Overmorgen precies een jaar geleden werden onze zoons J. en Z. geboren. J. en Z., dat zijn hun voorletters ja. Nu denk je vast: wil deze meid zo graag op Beyoncé lijken dat ze en een tweeling krijgt en ook nog eens met hun voorletters naar Bey's man verwijst? Ja, precies, natuurlijk joh, we hebben onze zonen naar Jay-Z vernoemd (hier rollende ogen).

Maar goed, J. en Z. zijn dus bijna jarig. Ze worden 1 en zijn dan officieel geen baby's meer. Mijn moppies, mijn schatjes, mijn allusies worden dreumessen. (Dat is namelijk het meervoud van dreumes, wat een raar woord eigenlijk. Klinkt als drumstel of dromedaris. Goed, ik dwaal af.) Overmorgen is De Grote Dag en ik ben daar al de hele week emo over. Van andere moeders hoor ik hetzelfde: zodra de eerste verjaardag nadert, evalueer je het afgelopen jaar. Een beetje net als dat je je met oud & nieuw realiseert wat de hoogte- en dieptepunten waren en wat je komend jaar anders wil doen. Dat gevoel, van achter- en vooruit kijken, maakt een mens melancholisch en vol verwachting tegelijkertijd. Kortom: emotioneel.

Als jonge moeder, of vader, komt daar dan nog eens bij dat de bevalling niet altijd een pretje was en dat ouders die soms nog aan het verwerken zijn. Onlangs schreef ik hier al over mijn keizersnede, geen lolletje. Tel daar slaapgebrek bij op (hier kon je lezen hoe koekieloerie ik daar soms van word) en je begrijpt: deze week was emo to the max. In mijn hoofd maakte ik lijstjes met de mooiste, moeilijkste en makkelijkste momenten en grootste bevindingen.

De realisaties van het jaar

Er is nogal veel gebeurd, dus om de boel voor jou en mij wat over- en inzichtelijker te maken, hier de zeven grootste realisaties aan de hand van songteksen van, wie anders, ma gurl Beyoncé. De vrouw die in haar liedjes schaamteloos laveert tussen gebrabbel ('You ready? Uh oh, uh oh, uh oh, oh, no, no') en filosofische hoogstandjes ('When you play me, you play yourself') en tussen vrouwelijke kracht ('I'm a survivor, I'm not gon' give up') en nederigheid ('Let me cater to you (...) Do anything for my man'). Net zo afwisselend (en bij vlagen schizofreen) als het moederschap is dus.

'It's just emotion taken me over' (Uit: Emotion van Destiny's Child).

Ik zou mezelf tot vorig jaar nou niet per se als heel emotioneel mens hebben omschreven. Gevoelig: misschien. Maar iemand die dat snel toont: mwah. Sinds mijn zwangerschap zitten de tranen echter veel hoger en stroomt het emmertje dat mijn hoofd is bij het minste of geringste via mijn ogen over. Janken dus, met de pet op. Om verschrikkelijke nieuwsberichten (die ik nu maar gewoon helemaal niet meer lees), zielige reclames, tranentrekkende films, om een zoon die opeens lacht als je een slechte dag hebt, om de vader die onverwacht een heel lief Sinterklaasgedicht schreef, om een vriendin die een hartje appt, om wat niet. En nou niet hormonen de schuld geven, dit is gewoon mooie menselijkheid.

youtubeView full post on Youtube

'Baby, I love you, you are my life My happiest moments weren't complete if you weren't by my side (...) 'Cause I'm dangerously in love with you' (Uit: Dangerously in Love)

Eigenlijk zingt Beyoncé over romantische liefde, maar ik ben sinds vorig jaar verliefd op drie mannen: de vader des huizes en J. en Z. Dit is hartstikke cliché maar nou en. Toen de jongens er net waren kon ik uren naar ze kijken en dan steeds opnieuw voelde ik zo'n zwerm vlinders in mijn buik. (Scheikundig trouwens te verklaren als een golf oxytocine, oftewel gelukshormoon, dat voor binding zorgt tussen moeder en kind.) Nieuw moederschap is als een alles omvattende verliefdheid die je hebt als je iemand net kent. Nu voel ik die vlinders trouwens nog, al staar ik niet meer uren naar ze. Simpelweg omdat ze nooit meer stilliggen en als hysterische Duracell-konijnen of opgefokte soldaten het hele huis door banjeren, alles verwoestend wat op hun pad komt.

'Baby boy, you stay on my mind (...) I think about you all the time' (Uit: Baby Boy van Beyoncé en Sean Paul)

Dit gaat ook op voor mijn zonen. Ik denk namelijk echt constant aan ze. Soms, tijdens werk of boodschappen, verdwijnen ze even naar de achtergrond van mijn gedachtes, maar ze zijn er altijd bij. Fijn, want het relativeert alles; wat er ook gebeurt, thuis zijn er liefies die me sowieso fantastisch vinden. Stress om 'onbenullige' zaken raakt me daarom minder. Deadline in zicht: ik lig er niet meer wakker van. Geen eten in huis: dan bestellen we toch wat. Een onaardige, zure vrouw in de tram: boeien, ik hoef jouw goedkeuring niet. Kiek mij eens lekker zen wezen.

You wake up, flawless (uit: Flawless)

Verdergaand op bovenstaande: ook mijn uiterlijk boeit me ietsiepietsie minder. Ik geniet nog steeds enorm van mode en make-up, maar 's ochtends is het wat sneller 'I woke up like this, I woke up like this' en dat is prima zo. Weer dat relativeringsvermogen, echt een zegen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er 's ochtends ook weinig tijd is voor het samenstellen van nieuwe outfitjes of het aanbrengen van maquillage. Echt, ik ben allang blij als ik er fatsoenlijk uit zie zonder poep-, plas- en kotsvlekken op mijn kleding. Bah, weer een cliché dat waar blijkt te zijn.

'I'mma keep runnin' because a winner don't quit on themselves' (Uit: Freedom).

Deze geldt voor alle moeders (vaders / vrouwen / andere drukke mensen - ik wil niemand voortrekken): we gaan maar door en door en door en door. Je moet ook wel, je kunt je kinderen niet even laten voor wat ze zijn. Dus ook na een nacht (of maand of jaar) zonder slaap sta je er 's ochtends weer. Met een lach. Want zoals dit lied verder gaat met een quote van Beyoncé's oma: 'I had my ups and downs / But I always find the inner strength to cool myself off / I was served lemons, but I made lemonade'. Limonade, iemand?

'Okay ladies, now let's get in formation' (Uit: Formation)

De songtekst van Formation gaat alle kanten op (Uhm I got a hot sauce in my bag, swag, o ja Beyoncé?) en is multi-interpretabel, naar mijn idee. Dat ladies, now let's get in formation kun je op twee manieren uitleggen. Ten eerste: laat je goed informeren (get information); iets dat als moeder zeker belangrijk is. Zelf lees ik alles wat los en vast zit over kinderen. En beslis vervolgens vanuit intuïtie, wat ik met die informatie doe. De tweede uitleg: als vrouwen moeten we zij aan zij staan en elkaar steunen. Moeders begrijpen elkaar vaak goed. Ook al heb je een andere achtergrond, opleiding, beroep, woonplaats: je hebt iets gigantisch belangrijks gemeen. Van een klein knikje op straat van een vrouw achter een kinderwagen die me normaal geen blik waardig zou gunnen, tot diepgaande gesprekken met 'vreemden' in de supermarkt: ik geniet enorm van die nieuwe, grote verbondenheid.

'We're smart enough / To make these millions / Strong enough to bare the children / Then get back to business' (Uit: Run the World, Girls)

Zoals ik hier al schreef is Run the World echt mijn favo plaat, elke zin is raak. Bovenstaande is ook helemaal waar. Na een bevalling en die zwarte eerste weken gaan we gewoon door: of dat nou op werk is (lees hier collega Gigi's goede column over het combineren van een carrière en moederschap) of thuis als fulltime-moeder. We go back to business.

Concluderend. Het was een pittig jaar vol emoties en slapeloze nachten, maar alle clichés blijken waar: het moederschap heeft me tot nu toe ook veel relativeringsvermogen, kracht en veel liefde gebracht. Ik ben klaar voor die verjaardag. Lekken janken met een verjaardagspet op.

Auteursbio, auteur, Lisa Goudsmit
.


    ELLE TV

    preview for ELLE TV