De onverwachte zorgen van een tweelingmoeder: 'Raak ik nu door het moederschap mijn vriendinnen kwijt?'

Op deze plek schrijft ELLE’s Lisa Goudsmit elke week over hoe het echt is een tweeling te hebben. Over nooit meer slapen, twijfelen aan alles, pogingen jezelf te blijven, realiseren dat je een andere zelf bent nu, (gebrek aan) fesjun, veel lachen en huilen maar vooral over hoe je je leven met dit alles toch nog een beetje spic, span en spang houdt. En daar genadeloos in faalt. #tiredbutnotsexy

Waarschuwing: deze column bevat geklaag en clichés. Sorry alvast daarvoor. En sorry voor mijn sorry.

Balanceren kun je leren

Balans. Tot vorig jaar was het een woord dat ik alleen bezigde in combinatie met 'dag'. Als in: dag balansdag, doei Sonja-Bakker-appels. Sinds een paar maanden hoor ik mezelf heel vaak dit zeggen: 'Tsja, het is zoeken naar een balans hè.' Net zoals veel jonge moeders (en vaders) ben ik als een ware koorddanser constant aan het balanceren tussen mijn werk- en privéleven. Soms gaat dat goed, op andere momenten val ik keihard op mijn snoet. Om er nog een circusmetafoor in te gooien: dit clowntje heeft nogal wat ballen in de lucht te houden.

Al die ballen staan voor iets anders dat 'moet': de kinderen verzorgen, het huis schoonmaken, boodschappen doen, werken, tijd doorbrengen met familie, vrienden en mijn geliefde. Spoiler alert: dat lukt nooit allemaal. Sommige van die ballen kun je gelukkig naar een ander overgooien. Boodschappen laten we bezorgen, het huis wordt schoongemaakt, lieve grootouders en de crèche vangen de kinderen wekelijks op. De andere ballen - werken en tijd doorbrengen met anderen en mezelf - vind ik zelf belangrijk, maar eigenlijk 'moeten' ze natuurlijk niet van iemand.

Mijn werk vind ik vooral leuk en voelt - grappig genoeg - sinds ik moeder ben als 'tijd voor mezelf'. En o ja we hebben geld nodig, maar als je minder werkt, hoef je ook minder kinderopvang te betalen, dus soms is de balans (is-ie weer) tussen inkomsten en uitgaven op een dag gelijk. (Ik ben nou eenmaal journalist, geen dure advocaat.) Dan tijd doorbrengen met anderen: dat 'moet' natuurlijk niet, maar ik wil het zo graag. Met familie lukt het wel, die helpen namelijk ook veel met de kinderen en komen naar jou als je niet naar hen kunt komen, maar afspreken met vrienden... Die bal belandt regelmatig keihard vanuit de lucht op mijn neus. Oftewel: het lukt me niet altijd. Hoe graag ik het ook zou willen.

Sorry voor mijn sorry

De meeste vrienden, zowel met als zonder kinderen, begrijpen dat gelukkig. Toch heb ik altijd het gevoel dat ik me moet excuseren voor mijn gebrek aan een sociaal leven. 'Sorry, ik heb al 378 nachten niet geslapen, werk bijna elke dag en ben de hele avond bezig de jongens in slaap te krijgen, dus vrees dat die borrel vanavond niet gaat lukken.' Als ik het zo opschrijf klinkt het logisch, maar op het moment dat ik een afspraak weiger of afzeg, voel ik me enorm schuldig. En suf ook. Sorry, sorry, sorry. 's Avonds in bed denk ik soms echt: raak ik nu door het moederschap mijn vriendinnen kwijt? Is natuurlijk niet zo, hoop ik, maar mijn relativeringsvermogen zakt zodra de zon zakt ook weg.

Omdat ik mijn vriendinnen nooit het gevoel wil geven dat ik ze verwaarloos en omdat ik na een jaar cocoonen in ons nestje wel zin heb 's avonds een keer op pad te gaan, probeer ik nu af en toe constructies te bedenken waardoor ik soms een paar uur weg kan. Inmiddels hebben we een paar leuke, betrouwbare oppassen gevonden die een tweeling aankunnen (vind ze maar eens!) en de vader des huizes en ik durven de ander steeds vaker een avondje alleen te laten met de jongens. Dat klinkt misschien niet zo spannend, maar als ze allebei om de beurt of tegelijk wakker zijn, is dat echt wel een kluif na een dag hard werken.

Afgelopen week zou ik maar liefst twee avonden weg zijn. Twee! Wauw. In beide gevallen ging het om Sinterklaasvieringen met vriendengroepen, avondjes die na eindeloos gedatumprik, heen en weer geapp en bakkeleien maanden geleden waren afgesproken. Je raadt het al: beide afspraken werden kort van te voren afgezegd. Overmacht, ziektes et cetera: dingen waar ik uiteraard als geen ander begrip voor heb. 'Nee joh, hoef je geen sorry voor te zeggen, begrijp ik toch.' Maar stiekem vond ik het toch heel jammer. Ook omdat het voor mij lastig is even een nieuwe afspraak in te plannen. En daar zeg ik dan meteen weer sorry voor.

Zaterdagavond aan de YOLO / yoga

Ik zat ook meteen met een luxeprobleem: want wat doet een mens op een vrije zaterdagavond? De oppas was al geregeld, die wilde ik niet afzeggen op de dag zelf, dus whoehoe, party, slingers, glitterjurk aan, vuurwerk, #YOLO. Enige probleem: niemand anders kon op de dag zelf nog afspreken. Wat doe je dan? Alleen naar een kroeg? Naar de film? Rondjes lopen in de buurt? In een andere kamer dan de oppas gaan zitten Netflixen? Dat is wel heel treurig. Ik besloot, voor het eerst in een half jaar, naar yoga te gaan. Abonnement afgesloten, les geboekt, legging aan, hoppakee. Vervolgens zei de oppas zelf af ('ziekte is overmacht, alle begrip voor, je hoeft geen sorry te zeggen') waardoor ik alsnog een andere oppas moest regelen. True story.

En zo lag ik opeens onverwacht in mijn eentje op zaterdagavond op een yogamat. Terwijl ik me langzaam steeds meer ontspande, en de yogajuf rake dingen hoorde zeggen als 'je kan alleen dingen loslaten waarvan je weet dat je ze onnodig vasthoudt' (ik parafraseer, had geen opschrijfboekje bij me) bedacht ik me opeens: dit is wat het universum al die tijd met me van plan was. Niks geen dolle meidenavonden, niks geen YOLO in de kroeg. Want tijdens het krampachtig proberen vast te houden aan het sociale leven dat ik ooit leidde, en het sorry zeggen voor falen daarin, was ik nog een bal in de lucht vergeten: mezelf. Die had ik de afgelopen tijd misschien wel het meest verwaarloosd. En zo werd het weerzien met mijn oude vriend yoga, een weerzien met mijn beste vriend: ikke. En voor die behoefte ga ik nooit meer sorry te zeggen. #sorrynotsorry. Hit it Beyoncé.