Het krijgen van een kind is al een hele taak op zich. Gooi daar een pandemie bovenop en het kan een vervreemdende tijd worden. Hier weet ELLE UK-collga Hannah Nathanson alles vanaf. Zij heeft drie lockdowns in diverse stadia van moederschap meegemaakt en deelt haar verhaal met jou.
Als we het hebben over kosten per keer dragen, is mijn 'Baby on Board'-badge - iets wat zwangere vrouwen in Engeland in het ov dragen - waarschijnlijk het duurste wat ik in mijn bezit heb. Ik wilde nooit zo'n plastic badge (waarom zou ik mijn outfit verpesten?), en dus na een aantal niet zo subtiele hints kocht mijn man een prachtige messing broche waarop te lezen was 'Baby on Board'.
Ik was dol op het ritueel van nieuwe sieraden omdoen; hoe het eruit zag bij mijn zomerse jurken, die over mijn groeiende buik heen tuimelden. Maar toen het aan mijn borst vastgepind was, werd ik geplaagd door de glinstering: er mag dan een baby op komst zijn, maar ik ging de komende tijd nergens heen.
Voor velen kwam het leven tot stilstand toen de pandemie elk greintje van normaliteit tot een halt riep. Voor mij veranderde het drastisch. Elke lockdown kwam met een eigen grote mijlpaal: ik werd zwanger in de eerste; had een kind in de tweede; en groeide in mijn rol als nieuwe moeder in de derde (ik trouwde ook nog ergens tussendoor).
De laatste lockdown zal me veranderen in een heel ander persoon dan ik was toen het voor onze levens binnendrong. Begin vorig jaar reisde ik voor werk, maakte ik het meeste van mijn leven in Londen en was ik volkomen egoïstisch over hoe ik mijn weekenden doorbracht. Dit jaar ben ik vastgegroeid aan een met melkvlekken bedekte bank, heb ik slaapgebrek maar ben ik gelukkig verbonden aan een pasgeboren baby. Maar het ding dat deze verandering in identiteit zo gedenkwaardig maakte is dat het gebeurde achter gesloten deuren.
Het was paasweekend vorig jaar toen mijn verloofde en ik erachter kwamen zwanger te zijn. We probeerden een kindje te krijgen, maar het was nog altijd een grote verrassing toen we zwangerschapstest na zwangerschapstest positief terug zagen komen. We wisten niet wat we met onszelf moesten, dus we deden wat iedereen in de lockdown deed – we gingen wandelen en lieten het nieuws bezinken.
De eerste drie maanden
Ik weet niet hoe het is om het eerste trimester in 'normale tijden' door te maken, maar het moeten uitzitten van de eerste precaire drie maanden in de lockdown voelde als een voordeel. Niemand kon het tweede ontbijt zien dat ik elke ochtend at, een stapel geroosterd brood waarvan de kruimels op mijn laptop vielen. Of de dutjes die ik deed tijdens de lunch terwijl The O.C. op de achtergrond speelde. En toen ik het bovenste knoopje van mijn broek niet meer dicht deed, had ik Zoom om mijn kleine geheim verborgen te houden.
Maar ik voelde ook ongecontroleerde angst, in het bijzonder over de ochtendafspraken die belletjes werden (wat als ik iets zou missen?) en de echo's waarvan ik wist dat ik daar alleen heen moest. Het was moeilijk onderscheid te maken tussen zwangerschapszorgen en de golf aan angst voor het coronavirus waar wij allemaal mee kampten; de vrees voor de wereld waar ons kind in geboren zou worden.
Toen we de eerste drie maanden achter de rug hadden, was het fantastisch om het aan mensen te vertellen, zelfs al moesten we het doen via een scherm in plaats van in het echt. Ik herinner me dat ik FaceTimede met mijn broer terwijl we in het park waren; de verbinding was slecht, dus we brachten het nieuws en de verbinding werd onmiddellijk verbroken. Het voelde bitterzoet dat we vrienden en familie niet konden knuffelen na het delen van zulk bijzonder nieuws, zeker in een tijd waarbij het echte nieuws zo somber was.
Geen H.I.I.T.-klasjes meer voor mij
Terwijl de weken voorbij kropen was ik er dol op om mijn buik te zien groeien en nam regelmatig selfies van mijn zijprofiel in de slaapkamerspiegel. Ik ben me altijd bewust geweest van mijn fitheid met straffende H.I.I.T.-klasjes en lange runs, ik genoot ervan wat minder streng voor mezelf te zijn. Er was een innerlijke stem die me vertelde dat ik er beter uit kon zien en sterker kon zijn; maar ik koos ervoor het rustig aan te doen en stopte om de volheid van mijn zwangere lijf te bewonderen. Ik weet niet of ik mezelf had toegestaan zo zacht voor mezelf te zijn als er geen lockdown was geweest waardoor de tijd leek stil te staan. Ik weet zeker dat nog altijd het snelle leventje in Londen had doorgezet: waarbij ik een miljoen dingen in een dag propte en toch wat prenataal-vriendelijke cardio zou doen na werk.
Maar ik vind het verdrietig dat ik er geen echte kans was om mijn zwangere lichaam te laten zien. Ik heb er spijt van niet meer buiten te zijn geweest, zwanger en trots. Ik had dan een uitweg gevonden van het ongevraagde commentaar van mensen over de grootte/vorm van mijn buik en de zwervende handen na een 'Mag ik het aanraken?' (het antwoord is altijd NEE!), maar voor dezelfde mensen bleef ik hetzelfde gezicht op Zoom, terwijl ik mijn nieuwe status misschien iets te goed verborgen hield.
Ik weet dat voor sommigen de onzichtbaarheid bevrijdend was: niet hoeven dealen met de voordelen of speciale behandelingen van anderen. Een vriendin die in het stad werkt vertelde me dat de meeste van haar collega's niet eens realiseerden dat ze zwanger was geweest. 'Toen ik terugkeerde naar kantoor na het zwangerschapsverlof zeiden mensen, "Oh, goed je te zien, heb je vanuit huis gewerkt?" Het was eigenlijk heel fijn omdat het betekende dat mensen niet zo bezig waren met mijn verlof. En ik had weinig gemist omdat collega's elkaar niet zagen in de tijd dat ik thuis zat.'
Je moet alles alleen doen
Het coronavirus had ook effect op alle zwangerschapsservices, waardoor partners niet bij alle scans en de fases van de bevalling aanwezig konden zijn. Ik vond solidariteit online in campagnes als ButNotMaternity, die er bij de Britse Nationale Gezondheidsorganisatie op aandrong de restricties te versoepelen, zodat vrouwen niet zoveel in hun eentje hoefden te doen. Het was belangrijk voor mij om te helpen het nieuws van deze campagne te verspreiden en dus schreef ik erover, nam ik interviews af met verloskundigen en de mensen achter de beweging.
Toen het op mijn bevalling aan kwam, deed ik het meeste in mijn eentje. 's Nachts ijsberen over een lege afdeling en me vastgrijpen aan muren tijdens elke wee, nadat mijn man naar huis was gestuurd. Maar ik voel me er niet door beledigd, op een of andere manier droeg het bij aan het supermens-gevoel dat door mijn lichaam raasde zoals de energie na de bevalling.
Hoewel onze zoon nu pas drie maanden oud is, kijk ik soms naar die slaapkamerspiegel-selfies en voel ik me niet verbonden met de zwangere vrouw die terug staart. Misschien gebeurt dit alle moeders: die negen maanden worden een verre herinnering in de waas van het verzorgen van een pasgeboren baby die het perspectief vertroebelt. Maar zoals mijn zwangerschap hebben de eerste drie maanden van het moederschap achter gesloten deuren plaatsgevonden.
Het maken van selfies heb ik overigens doorgezet. Wanneer ik buitenloop met de kinderwagen (ik had nooit gedacht dat ik zou verlangen naar het binnenzitten in een café zoals andere nieuwe moeders), stop ik vaak midden in het pad en leg het moment vast met een selfie. Niet omdat ik het wil posten, maar omdat ik wil herinneren dat ja, dit echt is gebeurd en ja, ik nu een moeder ben.
Het is een kleine bevestiging in plaats van vrienden en familie die mij aanschouwen in mijn nieuwe rol. Mijn identiteit als moeder is zo zelfstandig gevormd dat het nog niet teruggekoppeld is door anderen mensen – al keek iemand onlangs in een winkel in de kinderwagen en begon te oeh-en over de baby wat me verraste omdat die interactie nog niet had plaatsgevonden.
Ons leventje in een bubbel
Zoals een van mijn vriendinnen het stelt, het is alsof we toneelspelen moeder te zijn omdat ons vorige, pre-lockdown levens ons huidige bestaan nog niet heeft gekruist: er hebben geen lunchafspraken op zondag met vrienden plaatsgevonden of een bezoekje bij iemand thuis voor een kopje thee waar de bank gebruikt wordt om borstvoeding te geven.
En hoewel het moeilijk is geweest om ons pasgeboren baby'tje niet te delen met vrienden en familie (en misschien nog wel moeilijker om geen fysieke hulp te hebben wanneer je radeloos en uitgeput bent), is het een fantastische tijd om met z'n drietjes door te brengen. We zijn het gezinsleven begonnen in onze eigen kleine bubbel, zonder de druk om te veel te doen.
Op een kromme manier heeft de afzondering me meer zelfvertrouwen gegeven als moeder: ik ben niet gevormd door de meningen of denkbeelden van anderen, ik doe wat goed voelt voor mij en mijn kleine gezin. Misschien ben ik momenteel onzichtbaar voor de wereld, maar ik ben niet onzichtbaar voor de persoon die er het meest toe doet, mijn zoon.
