Ik had nooit gedacht dat ik mijn kont zou schudden op een nummer genaamd Church Girl. Maar daar was ik, in mijn slaapkamer, mijn kont aan het schudden op Church Girl, het zevende nummer op Beyoncé's Grammy-winnende album, Renaissance. Het nummer is een sample van Center of Thy Will van de Afro-Amerikaanse gospellegendes The Clark Sisters en begint met de volgende woorden geschreven door Elbernita "Twinkie" Clark: 'Lord, place me...I want to be centre in thy will.' Terwijl The Clark Sisters zingen, zingt ook Beyoncé harmonieus, alsof ze in een gospelkoor zit. Maar dan valt de beat weg, en Church Girl gaat snel van religieus naar ordinair.
Hoewel het nummer afwisselt, blijft het spiritueel. 'I’ve been up, I’ve been down. Felt like I moved mountains. Got friends that cried fountains,' zingt Beyoncé over de uitdagingen van het leven. Maar wat krachtig is, is dat ze ons vertelt dat ze niet voor altijd op die donkere plek blijft. Beyoncé onthult dat ze zichzelf bevrijdt door van haar lichaam te houden en zich losjes te gedragen, en door teksten als 'Twirl that ass like you came up out the South, girl,' moedigt ze zwarte vrouwen aan hetzelfde te doen. Beyoncé weet dat twerken precies het tegenovergestelde is van wat mensen van een kerkmeisje verwachten, maar dat doet er niet toe voor haar; ze besluit het kerkmeisje te zijn dat ze wil zijn.
Tekst loopt door onder de video.
Als een zwarte – en meer specifiek Afro-Amerikaanse – christelijke vrouw met zuidelijke roots, kan ik me inleven in de kerkmeisjeservaring waar Beyoncé over zingt. Toen ik opgroeide, leerden mijn ouders hoe belangrijk het was om te bidden voor het eten en slapen gaan, elke zondag naar de kerk te gaan en de Bijbel te lezen. En ook al ben ik geboren en getogen in New York, het Zuid-Afrikaans-Amerikaanse christendom heeft onvermijdelijk mijn opvoeding beïnvloed. Mijn moeder, die Afro-Amerikaans is, voedde me op op basis van de leringen die ze leerde van haar moeder, die een Afro-Amerikaans is en uit North Carolina komt. Dit waren dezelfde leringen die mijn grootmoeder leerde van generaties Zuid-Afrikaans-Amerikaanse vrouwen die haar ook voorgingen. Mij werd geleerd hoe ik me 'respectvol' moest kleden, spreken en gedragen, omdat dit een onderdeel was van het eren van God.
Maar naarmate ik ouder werd, ontwikkelde ik mijn eigen relatie met God, een relatie die minder orthodox was dan die van mijn ouders. In God vond ik vrijheid, en het was deze vrijheid die me inspireerde om de verwachtingen van andere mensen te negeren en het kerkmeisje te zijn dat ik wilde zijn. Net als Beyoncé begon ik van mezelf te houden, ongeacht wat andere christenen ervan vonden. Tijdens mijn universitaire studie begon ik me vrijer te kleden. Ik droeg outfits die mijn mooie, volle lichaamsvorm accentueerden, ook al waren dit dezelfde outfits die de ouderen in mijn familie en gemeenschap doorgaans als 'te onthullend' beschouwden. Andere keren droeg ik kleding die niet 'meisjesachtig' was. Ik omarmde ook mijn seksualiteit meer en verloste mezelf van de schande die de kerk me probeerde op te leggen om dat te doen. Terwijl Church Girl bij mij blijft resoneren, realiseer ik me dat Beyoncé niet alleen zingt over een persoonlijke ervaring, ze houdt ook een preek. Met evenveel passie en vurigheid waarmee ik voorgangers op zondagochtend heb horen prediken, herinnert Beyoncé zwarte vrouwen eraan dat onze lichamelijke autonomie goddelijk is. Ze schijnt licht op een waarheid die de samenleving eeuwenlang heeft geprobeerd te voorkomen dat zwarte vrouwen deze omarmen, vooral op plaatsen zoals de kerk, school, de werkplek, de media en zelfs bij ons thuis.
De poging van de samenleving om zwarte vrouwen onze lichamelijke autonomie te ontzeggen, komt voort uit de wereldwijde instelling van roerende slavernij. Witte en Indiaanse slavendrijvers verkochten, mishandelden, verkrachtten en bezwangerden zwarte vrouwen. Door zwarte vrouwen fysiek te mishandelen, hoopten slavendrijvers niet alleen controle te krijgen over ons lichaam, maar ook over onze geest. Hun doel was om zwarte vrouwen in slavernij te houden door ons – en de rest van de wereld – te laten geloven dat zwarte vrouwen niet het recht hadden om beslissingen te nemen over ons eigen lichaam. Dus zelfs nadat de slavernij was “afgeschaft”, ging de aanval op de lichamelijke autonomie van zwarte vrouwen door omdat slavendrijvers hun leugens in elke instelling hadden ingebakken, zelfs die in onze eigen gemeenschappen. Specifiek in de Verenigde Staten bijvoorbeeld, werd de Zwarte Kerk gesticht door vrije en tot slaaf gemaakte Afrikanen die hun toevlucht zochten te midden van onbeschrijflijk lijden. Tot slaaf gemaakte Afrikanen kwamen samen om te zingen, te schreeuwen en te bidden – hun kreten bereikten de hemel en hun hart ging ervan uit dat God hen zou bevrijden van slavernij. Het was op deze momenten dat mijn voorouders spirituele bevrijding ervoeren.
De Zwarte Kerk diende ook als katalysator voor fysieke bevrijding. Hoewel witte mensen het christendom gebruikten als onderdrukkingsmiddel, ontwikkelden tot slaaf gemaakte Afrikanen zoals Harriet Tubman, Sojourner Truth en Nat Turner hun eigen relatie met God en werden ze door het evangelie geïnspireerd om opstanden te organiseren en voor hun vrijheid te vechten. Later, tijdens de burgerrechtenbeweging, kwamen Afro-Amerikanen bijeen in kerken om marsen, sit-ins en andere protesten te organiseren. Een instelling die aanvankelijk een toevluchtsoord was, werd echter ook een plaats van onderwerping voor velen, vooral voor zwarte vrouwen. Leden van de Zwarte Kerk begonnen het vrouwenhaat van de onderdrukkers te bestendigen, en opnieuw werd zwarte vrouwen de leugen verteld dat we niet het recht hadden om beslissingen te nemen over ons eigen lichaam. Er werd ons verteld wat we moesten dragen, wanneer we seks moesten hebben, met wie we seks moesten hebben en hoe we ons lichaam moesten gebruiken. Toen ik opgroeide, werd mij door volwassenen binnen de Afro-Amerikaanse christelijke gemeenschap verteld dat 'mijn lichaam een tempel is'. Maar ze verwezen niet naar deze Bijbeltekst om mij kracht te geven. Ze probeerden me te waarschuwen, alsof één verkeerde beweging me zou kunnen besmetten of onzuiveren.
In Church Girl verwerpt Beyoncé deze zuiverheidscultuur. Wanneer ze stoutmoedig verklaart: 'Nobody can judge me but me. I was born free,' herinnert ze zwarte vrouwen eraan dat onze lichamelijke autonomie door God is gegeven; niemand kan iets zeggen of doen om het van ons af te pakken. Beyoncé houdt vol dat we niet zondig zijn door ons los te gedragen en onze kont rond te draaien – we doen "Gods werk". En hoewel deze tekst voor sommigen misschien heiligschennend klinkt, is het eigenlijk precies het tegenovergestelde. Als mijn lichaam een tempel is (en dat is het), dan is er geen betere manier om God te verheerlijken dan door te genieten van de vrijheid die altijd voor mij bedoeld was.
Ik ben zo trots dat ik uit een lange lijn van Zuid-Afrikaans-Amerikaanse vrouwen aan mijn moeders kant van de familie kom. Ze hebben zoveel heilige dingen aan mij doorgegeven, zoals hymnes en spirituals, recepten voor soulfood, vakantietradities, woorden van wijsheid en meer. Als ik echter denk aan de generatietrauma's die ik wil loslaten, staat zuiverheidscultuur bijna bovenaan de lijst. Dit trauma – deze leugen – was nooit onze last om te dragen.
In het tweede couplet van Church Girl zingt Beyoncé: 'Ik ben eindelijk aan de andere kant. Ik vond eindelijk de drang om te glimlachen.” Ik kan me helemaal vinden in deze tekst. Ik ben op een punt in mijn leven waar ik een spirituele wedergeboorte ervaar. Ik zie het licht. Ik ken de waarheid, en de waarheid is dat mijn lichamelijke autonomie goddelijk is. Niemand kan mij kruisigen; ik ben vrij geboren en de verwachtingen van andere mensen zijn niet mijn kruis om te dragen. Tegenwoordig proberen mensen nog steeds zwarte vrouwen onze lichamelijke autonomie te ontzeggen door onze reproductieve rechten aan te vallen, onze seksualiteit en genderexpressie te controleren en seksueel geweld toe te dienen. Maar één ding blijft waar: zwarte vrouwen hebben het recht om beslissingen te nemen over ons eigen lichaam. En er is geen predikant, politicus, ouder of partner die de autoriteit heeft om deze beslissingen voor ons te nemen. Ik bid dat elke zwarte vrouw zich deze waarheid eigen maakt, want de waarheid zal je bevrijden.
