ELLE's tweelingmoeder Lisa volgde een EHBO-cursus voor kinderen en ziet nu overal gevaar. Ook in Artis.

Op deze plek schrijft ELLE’s Lisa Goudsmit om de week over hoe het écht is om een tweeling te hebben. Over nooit meer slapen, twijfelen aan alles, pogingen jezelf te blijven, realiseren dat je een andere zelf bent nu, (gebrek aan) fesjun, veel lachen en huilen maar vooral over hoe je je leven met dit alles toch nog een beetje spic, span en spang houdt. En daar genadeloos in faalt. #tiredbutnotsexy.

Ontspannen moeder?

Wat voor ouder ben je? En wat voor ouder wil je zijn? Iemand die ontspannen zijn of haar kind vrij laat, met het risico dat hij zich soms pijn doet? Of een overbezorgde ouder die het kind constant in de gaten houdt en misschien zelfs wel het liefst aanlijnt? Met zulke vragen opende de EHBO-cursus van Drs. Mama die ik laatst volgde. Natuurlijk wilden de meeste aanwezige (groot)ouders de eerste soort zijn. Ik ook. I am not like a regular mom. I am a cool mom. Wat ik er niet bij vertelde is dat ik eigenlijk doodsbang ben dat mijn jongens iets overkomt en inderdaad al op internet heb gezocht naar tuigjes om ze aan me vast te binden.

Even wat context. Die EHBO-cursus is echt heel fijn: de kundige vrouwen van de cursus, beiden zowel arts als moeder, geven deelnemers inzicht in reëele gevaren waaraan kinderen blootgesteld kunnen worden. Het doel is juist niet je overbezorgd te maken, maar om te leren hoe je een ontspannen én verantwoordelijke ouder kan zijn. Voor allerlei scenario's wordt eerst uitgelegd hoe je ze voorkomt (snijd die druif in kleine stukjes dan stikt het niet en kies een veilig kinderzitje en een helm voor op de fiets, zoiets) en vervolgens hoe je - als er toch iets gebeurt - je kind kunt helpen.

Een gegeven, waar gebeurd voorbeeld: je kind valt in het nieuwe huis uit het raam, op de eerste dag na de verhuizing. Hij springt op het bed, komt tegen een dakraam aan dat hij nog niet kende uit het vorige huis, en valt van twee hoog omlaag. Het ligt in de kreukels op straat maar ademt nog wel. Wat doe je? Het antwoord daarop bespaar ik je, maar ik kan wel vertellen wat de cursus met mij deed.

EHBO-cursus maakt (niet) bang

Want ook al drukte Drs. Mama ons op het hart dat het niet de bedoeling was dat wij bange ouders zouden worden - ik werd het toch een beetje. Zelfs al stelden ze ons gerust dat noodgevallen weinig voorkomen en onderbouwden ze dat met allerlei cijfers. En ook al gaven ze ons tips over wat we moesten doen in noodgevallen en leerden we zelfs reanimeren op allerlei gezellige poppen. Toch moet ik sinds de cursus steeds aan dat kind dat uit het dakraam sprong denken.

Dat ligt aan mij. Echt.

Misschien komt het doordat de tweeling zo klein geboren is en we de eerste tien dagen bezorgd in het ziekenhuis doorbrachten. Misschien komt het omdat ik van nature ietwat angstig en neurotisch ben. Misschien is het een combinatie. Wat het ook is: ik zie op veel plekken gevaar. Het is niet zo dat ik 'kijk uit' roepend door het leven banjer. Maar de ramen hou ik wel dicht in ons huis op twee hoog, ook als het warm is. De hoeken van de tafels heb ik afgeplakt, druiven gaan in vier partjes, dat veilige kinderzitje gaat er komen en het kastje met schoonmaakmiddelen heeft een kinderslot.

Geen overdreven acties, maar ik hoop toch dat ik straks als de kinderen oud genoeg zijn om alleen buiten te spelen of naar school gaan fietsen, iets relaxter word. Zelf werd ik ook best vrij gelaten om de wereld te ontdekken; dat gun ik mijn jongens ook. En dus heb ik me van de week voorgenomen om die ontspannen moeder die ik wil zijn, te worden.

Naar Artis met een tweeling

De eerste test was afgelopen weekend in Artis. We hebben een kind dat net loopt en dit het liefst parmantig de hele dag doet. Erg lief, maar hij valt wel om de vier stappen op zijn bips. Huilen, opstaan, doorgaan. Het andere kind loopt nog niet, maar is zijn kinderwagen zat. De draagzak is ook niet altijd meer een succes. Dat omringd door allerlei dagjesmensen, hysterische kinderen, wilde dieren, ander loslopend wild in de vorm van stonede toeristen en als toetje een kakofonie van geluiden. O en een vader die het gehuil zat is en een ik-ben-heus-niet-meer-overbezorgde moeder.

Net vijf seconden in Artis en de kinderen willen uit de wagen. Kind 1 loopt weg. Ik erachter aan. 'Nee niet je nek door die tralies steken, tropische vogels bijten ook!' O jee wat vertelde ze op de EHBO-cursus ook weer over beten? Dat kind moet weg bij de kooien. Nu! Dan maar zo'n trekfietsje huren in Artis, dat zit hij tenminste stil. (Moet hij eigenlijk een helm op hierin? Geen idee, maar die hebben we even niet.) Kind 1 gelukkig. Tijdelijk. Kind 2 krijst. Wil niet gedragen worden, niet zitten en kan niet lopen. Ook een trekfietsje dan? Trekfietsjes op. Kind 2 in trekfietsje van kind 1. Kind 1 krijst en rent weg. 'Pas op!' Hij valt. Zonder helm.

Lang verhaal kort: er liepen eens twee ouders met een lege kinderwagen en een leeg trekfietsje door Artis. Kind 1 liep aan het handje, kind 2 werd gedragen. Wat voor ouders we willen zijn, vraag je? Het ontspannen soort dat zijn kind vrij laat natuurlijk. Maar voor nu lijkt me ouders zijn van kinderen die zichzelf niet te pletter laten vallen of een vogelkooi in rennen, het belangrijkste. Ik ga misschien toch maar zo'n tuigje bestellen. Very cool.