Wat gebeurt er wanneer je zielsveel van je toekomstige echtgenoot houdt, maar seks met hem je niet aan staat? Die vraag stelde een Britse vrouw zich, die anoniem haar verhaal doet aan ELLE UK. Namen zijn omwille van privacy gefingeerd.
'Dat ik niet van daten hield in mijn twintiger en dertiger jaren in Londen, is een understatement. Ik was de eeuwige single, liep snel een gebroken hart op en bleef plakken bij mannen die me slecht behandelden. Ik had toen nooit kunnen bevroeden dat ik me nog ongelukkiger en gestresster zou voelen door, jaren later, naast de 'perfecte man' te liggen.
Ik was een hopeloze romanticus in de zeven jaar voor ik K. leerde kennen. Ik had accounts op alle dating-apps die er bestonden, in de hoop de ware tegen te komen. Ik ontmoette Jack; een wetenschapper, type aardige man die je gezicht streelt. We hadden maandenlang fantastische seks, en hij maakte altijd ontbijt voor me klaar. Ik vertelde hem al mijn geheimen, omdat ik dacht dat hij het voor me was, mijn persoon. Tot hij op een dag plots was verdwenen. Ik was geghost. Toen hij uiteindelijk weer iets liet horen, was het middels een foto van zijn hond en de tekst: 'Het was leuk je te leren kennen :)'.
Na hem kwam 'sorry-mijn-ex-vriendin-komt-weer-om-de-hoek-kijken'-architect Ed, en een Chris die uitgebreide dates plande. We gingen naar restaurants, naar cocktailbarretjes en naar zijn favoriete botanische tuin, waar hij mijn hand vasthield en alles vertelde over de ingewikkelde relatie met zijn vader. Ook hij verdween van de een op de andere dag. Ik wist pas dat het voorbij was toen ik hem op een datingapp tegenkwam met een nieuwe profielfoto.
Misschien heb ik in mijn tienerjaren te veel romantische komedies gekeken en de verkeerde indruk gekregen over hoe vanzelfsprekend liefde is, maar begin dertig werd het afstandelijke karakter van de moordende Londense dating scene mij te veel.
Ik ben van Zuid-Aziatische komaf en hoewel mijn familie relatief progressief is ingesteld, heb ik altijd een druk gevoeld om te trouwen. Ook al ben ik een succesvolle, financieel onafhankelijke advocate, onbewust zag ik een toekomst voor me met 2,4 kinderen. Elke crash in de liefde zag ik als falen, als iets wat me afdreef van mijn 'plan'.
Ik ben eigenlijk te feministisch om het openlijk toe te geven, maar vorig jaar, op 34-jarige leeftijd, raakte ik in paniek over hoe ver dat 'plan' leek af te drijven. Mijn grootste angst was dat ik alleen zou eindigen, en ik niet het gezin zou kunnen hebben waar ik van droomde; zowel de kans op liefde als op vruchtbaarheid daalden in mijn ogen drastisch na de 35-jarige leeftijdsgrens.
Dat is moment waarop ik K. ontmoette. We namen beiden deel aan een driedaagse netwerkconferentie en belandden samen in een zeer ongemakkelijk team building-opdracht, waarin we ongecontroleerd giechelden om de man die de opdracht leidde. In het begin had ik niet per se romantische gevoelens - toch trokken we de dagen erna veel op. Op de tweede dag ontbeten we samen, en ik voelde me zo comfortabel bij hem dat ik hem vermaakte met al mijn date-verhalen, die hij met schrik aanhoorde. 'Mannen kunnen verschrikkelijk zijn,' zei hij. Hij vertelde me een tragikomisch verhaal over hoe iemand zijn hart brak op een dating-app en hoe wreed zijn vrienden waren tegenover vrouwen; en terwijl hij sprak, voelde ik iets fundamenteels in me verschuiven, een soort gevoel van opluchting en dankbaarheid.
Hij was niet het type waar ik normaal op viel. Allereerst was hij een stuk korter dan de lengtevoorkeur die ik op dating-apps invulde, en was hij zo goed als kaal - voorheen een grote afknapper voor me. Maar ik vond het leuk hoe zijn ogen rimpelden wanneer hij lachte, en ik voelde me aangetrokken tot zijn warmte. Die avond, na een dag waarop we deden alsof we geïnteresseerd waren in de conferentie, dronken we te veel prosecco en ging hij mee naar mijn hotelkamer voor 'een kopje thee'. Ik begreep dat de suggestie van seks op de loer lag, en had het ook zelf niet uitgesloten. Uiteindelijk was het geen mind blowing seks, maar het viel me wel op hoe teder en liefdevol het was. K. vertelde me dat ik een godin was, en dat voelde zo geruststellend. Na jaren vol afwijzing besloot ik mijn gedachtes de vrije loop te laten, want het voelde alsof het dit keer allemaal wél op zijn plek zou vallen.
Na die avond ging alles in sneltreinvaart, en ik wilde niet dat het zou stoppen. Hij was perfect. Als ik hem belde met een probleem, liet hij alles vallen om het op te lossen. Hij is slim, betrokken en luistert. Ik voel dezelfde warme golf van dankbaarheid wanneer ik hem met kinderen zie praten of mijn moeder zijn hulp aanbiedt in de keuken. We houden er een stabiel seksleven op na. Maar - en ik schaam me om het toe te geven - het probleem is dat ik me nooit écht seksueel tot hem aangetrokken heb gevoeld - niet op de rauwe, seksuele manier zoals ik eerder heb gedaan. De seks is oké, maar het is niets in vergelijking met hoe het in het verleden is geweest, met mannen waar ik geobsedeerd door was.
We waren nog geen jaar samen toen ik bij K. introk – gedeeltelijk door de lockdown. Hij vroeg me ten huwelijk en ik zei zonder aarzeling 'ja', waarschijnlijk omdat ik het aan zag komen. We hadden al eerder besproken dat we beiden wilden trouwen en een groot gezin wilden stichten, dus ik zei 'ja' - want waarom ook niet? Hij is de ideale man - en iedereen is dat met me eens.
Maar het afgelopen jaar is het gebrek aan rauwe, seksuele aantrekkingskracht de luidste stem in mijn hoofd geworden. Ik begon foto's van mijn exen op te zoeken, en fantaseerde over seks met hen. Ik betrapte me er zelfs op dat ik tijdens de seks aan een postbezorger dacht, in plaats van aan K. die op dat moment tussen mijn benen was.
Ik kan dit, uiteraard, aan niemand vertellen - omdat zeggen dat je je niet aangetrokken voelt tot je verloofde als iets onuitspreekbaars voelt. Ik heb geprobeerd het aan mijn beste vriendin te vertellen, maar zij wimpelde het af door te zeggen dat dit in alle relaties gebeurt. Wat ik haar niet vertelde, is dat ik tijdens de seks soms zelfs een vlaag van walging voel. Laatst, toen hij zijn tanden stond te poetsen, kon ik niets anders zien dan de grote harige opgezette moedervlek op zijn schouder. En ik dacht: ga ik écht de rest van mijn leven doorbrengen met die moedervlek?
Mijn therapeut zegt dat ik mijn angst voor daadwerkelijke verbintenis in mijn relatie meeneem. Ze vermoed dat ik doelbewust gaten prik in mijn relatie omdat ik last heb van verlatingsangst. Mijn ouders zijn nog altijd getrouwd, maar mijn vader is tijdens mijn jeugd veelal afwezig geweest door zijn werk in het buitenland. Zij denkt dat ik verlang naar instabiliteit in relaties en doelbewust, zoals ik eerder deed, verkeerde mannen kies die me zullen verlaten, omdat het bekend aanvoelt.
Maar seksuele aantrekkingskracht is er of niet, en als ik eerlijk ben, zie ik die niet opeens terugkomen of verbeteren. De bruiloft is al over negen maanden, en ik begin in paniek te raken. Ik kan met K. overal over praten, maar dit is overduidelijk niet iets wat je zomaar vertelt. Soms kijk ik naar hem terwijl hij slaapt en vraag ik me af wat ik zou zeggen. Ik weet al dat er niemand is die me zou steunen in de beslissing het huwelijk af te blazen. Ik weet ook dat er belangrijkere dingen zijn dan seks, maar seks is voor mij altijd een fundamenteel deel van een romantische relatie geweest.
Mijn therapeut kan het misschien bij het juiste eind hebben betreft mijn smaak in slechte mannen, maar mijn hoofd werpt steeds weer de vraag op hoe ik met iemand kan trouwen wiens lichaam ik niet wil aanraken? En dan komt vanaf de achtergrond weer het feit naar boven dat ik 35 ben. Ik heb niet bepaald alle tijd om een soortgelijke perfecte man als K. te vinden en het gezin te starten waar ik altijd van heb gedroomd. Als ik eerlijk ben, kan ik me niets ergers inbeelden dat weer de Londense dating scene betreden. Mijn hoop is dan ook dat dit slechts een fase is - maar ondertussen voel ik me op een rare manier boos over de druk die ik voel, en de tijd die opraakt.
*Namen zijn gefingeerd.
