Dat we tijdens de pandemie anders tegen alles zijn gaan aankijken, is nog een understatement. Hoe we elkaar groeten, onze manier van werken, maar ook onze banden met familie zijn veranderd. ELLE US sprak daarom met drie vrouwen over hoe de covid-19 crisis heeft veranderd hoe ze tegen het moederschap aankijken - van iemand die op het punt staat zelf moeder te worden, tot iemand die haar eigen moeder nu in een nieuw licht ziet.
Abigail (26) - leren communiceren
'Ik kwam er eerst achter dat mijn vader ziek was. Het was tegen het einde van maart en hij zei dat hij wat milde symptomen had, zoals hoesten en pijn. Volgens mij had hij ook één dag koorts. Kort daarna vertelde mijn moeder ons dat ze zich niet goed voelde. Ze had zichzelf kunnen testen omdat ze astma had, en die test kwam positief terug. We waren allemaal enorm bezorgd; ik had het gevoel dat mijn moeder degene zou zijn die zieker zou worden.
In het begin was het de koorts. Toen ging haar koorts weg. We hoopten allemaal dat het daarmee klaar was. Maar rond dag 10 werd het alleen maar erger. Ze voelde een benauwdheid op haar borst, en haar zuurstofniveau was op het punt dat je normaal gesproken naar het ziekenhuis zou gaan. Dat deed ze niet, omdat ze in Queens, New York was, waar het erg druk was in de ziekenhuizen. Een dokter waar ze mee werkte kon haar medicijnen voorschrijven om thuis in te nemen en gelukkig werd haar situatie meer stabiel. Of ze volledig hersteld is, durf ik nog niet te zeggen, maar het gaat zeker een stuk beter met haar. Ze krijgt ademhalingstherapie en is weer in staat om te bewegen.
De reden dat ik zoveel over haar ervaring weet, is dat ze na haar herstel vroeg of ze er iets over kon schrijven voor mijn nieuwsbrief. Dat was de eerste keer dat ik zo'n eerlijke inkijk in haar leven kreeg. In de tijd dat ze ziek was, stuurde mijn vader dagelijks updates, maar die voeren nooit tot in groot detail. Mijn zus en ik hadden voortdurend zoiets van: 'Wat is er aan de hand? Hoe gaat het?' Mijn moeder probeerde zich sterk te houden om ons gerust te stellen, want ik weet dat ze ook erg bang was.
Ik ben midden twintig en ik wil dat mijn ouders eerlijk tegen me zijn, maar ik begrijp ook dat ze overweldigd waren door haar symptomen - dat ze probeerden zo veel mogelijk familieleden bij te praten, én hun verstand niet te verliezen. Ik kon me tijdens mijn moeders ergste weken moeilijk concentreren. Er waren weinig mensen aan wie ik het vertelde, want ik wilde niet dat het 't onderwerp van elk gesprek zou zijn. Op het medeleven of medelijden van mensen zat ik niet echt te wachten. Ik moest ook stoppen met het lezen van het nieuws, omdat er zoveel verhalen waren van mensen die op sterven lagen of in het ziekenhuis waren opgenomen. Ik stelde me het ergste al voor.
Mijn moeder worstelde met bepaalde gezondheidskwesties in het verleden, maar nooit had ze iets van deze ernst gehad. Ik zag nu ineens een heel kwetsbare kant van haar. Ik zie nu ook in dat mijn moeder zeker niet wil dat anderen dingen voor haar doen. Ja, ze werd goed verzorgd toen ze heel ziek was, maar zodra ze kon pakte ze zelf haar bezigheden weer op. Daarom houden ook zo veel mensen van haar, omdat ze altijd probeert haar best te doen voor anderen. Het maakte me meer bewust van het concept van geven en nemen. Ik denk ook dat het om respect gaat; ik wil kunnen respecteren hoe ze behandeld wil worden.
Sinds mijn moeder ziek is geweest, hebben mijn zus en ik veel gesprekken met onze ouders gehad over communicatie; over hoe we in deze moeilijke tijd niet gezien willen worden als jonge kinderen die afgeschermd moeten worden van dingen. We willen niet dat ze ernstige situaties voor ons sugar coaten. Dat suikerlaagje moet er juist af, zodat we kunnen helpen. Het weten van de echte informatie liet me namelijk niet slechter voelen. In tegendeel: het gaf me juist het gevoel dat ik beter geïnformeerd was, en daardoor juist weer wat controle ervoer.'
Megan (24) - de beschermer van mijn zoon
'Vorig jaar Halloween kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik heb altijd al moeder willen worden en had veel verwachtingen van de zwangerschap en het moederschap. Het was echt iets waar ik naar uitkeek. Nu zijn veel van die verwachtingen op hun kop gezet.
Het onbekende van de ziekenhuiservaring is vooral wat me bang maakt. Als ik bevallen ben, zal er maar één ondersteunend persoon bij me zijn en niemand kan ons komen bezoeken. Onze families zullen de baby niet in het ziekenhuis ontmoeten. We kunnen ook geen doula of vroedvrouw inhuren, waar ik nogal wat moeite mee heb, omdat ik nog geen beslissing heb genomen over pijnbestrijding en ik denk dat het zo nuttig zou zijn. Ons ziekenhuis heeft ook alle zwangerschapsklasjes afgezegd, dus proberen we het thuis door video's te kijken. Dat is op z'n zachtst gezegd niet hetzelfde.
Wat voor mij echt is veranderd, is dat ik het gevoel heb dat er eerst een enorme aandacht was voor de community; het hebben van een troep en het samenzijn met andere zwangere moeders of je familie voor en tijdens het herstel. De ervaring van het zwanger zijn was meer gericht op de moeder. Het vieren van een babyshower bijvoorbeeld; waar de moeder wordt verrast door haar omgeving. Maar alles draait nu om de gezondheid van de baby. Ik zou een moord doen om gewoon naar de supermarkt te gaan, gewoon iets kleins, even het huis uit. Maar ik kan nu niet meer onbaatzuchtig zijn. Zelfs al is de kans op besmetting nog zo klein, wil ik dat op het spel zetten voor de gezondheid van mijn kind?
De pandemie heeft me ook meer laten voorbereiden om meer een beschermer voor mijn zoon te zijn. Er zijn tijden geweest dat we grenzen moesten stellen. Vrienden zeiden: 'Ach, er is een lockdown, maar zo lang we anderhalve meter afstand houden is het toch prima? We moeten wel nog kunnen afspreken.' Of er was familie die ons wilde zien. Zelfs onze doktersafspraken voelen gehaast, en we moeten soms echt aandringen om antwoorden te krijgen.
Het is een overgang geweest, maar tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik de kans heb om ervoor te zorgen dat mijn zoontje veilig is. Het is echt een vuurproef.'
Katie (33) - support van andere moeders
'Mijn baby Rocco is geboren op maandag 23 maart om 5:56 uur. In het begin maakte ik me niet al te veel zorgen over de bevalling. Maar toen ik dichter bij mijn uitgerekende datum kwam, zag ik dat partners en bezoekers de toegang tot ziekenhuizen werd ontzegd. Elke dag veranderde er zoveel. Plotseling kon mijn man tijdens dokterafspraken niet eens met ons in de wachtkamer komen en droeg iedereen een masker. Ik zag dat de mensen zich ernstiger gingen gedragen. Op dat moment wilde ik gewoon de baby krijgen en zo snel mogelijk in en uit het ziekenhuis komen.
Tijdens de bevalling was mijn man zo'n goede cheerleader. Hij gaf me minutieuze updates over hoe de baby eruit zag toen hij mijn lichaam verliet: 'Hij heeft zoveel haar. Hij heeft zoveel haar.' Tien minuten nadat ik was bevallen, kwam het ziekenhuispersoneel de kamer binnen en overhandigde ons allen maskers. Ze zeiden: 'Dit is het nieuwe beleid vanaf zes uur 's ochtends.' De eerste keer dat ik Rocco vasthield, deed ik het masker af. Ik wilde niet dat dat zijn eerste oogopslag zou zijn. Zes uur nadat ik was bevallen, lieten ze ook geen bezoekers meer toe. De postpartum-afdeling was akelig stil. De verloskundige van mijn praktijk vertelde me dat zelfs patiënten met een keizersnede vroeg naar huis mochten. Ik heb nog een zoon die 21 maanden oud is, en toen ik mijn eerste kind kreeg, was het zo anders. De bevallingsafdeling en de kraamvleugel waren bomvol. Mensen waren daar met cadeaus en ballonnen. Maar deze keer was het gewoon troosteloos.
Omdat er in de middag geen bezoek mocht komen, hielp mijn man me om me te settelen voordat hij eruit werd geschopt. De hoofdverpleegster op elke verdieping kwam langs om persoonlijk te vertellen dat iedereen moest vertrekken. Je hebt net deze baby gekregen, en je wilt gewoon tijd samen kunnen doorbrengen als een familie. Daarna had ik daar 24 uur lang niemand meer, niemand die me even wat eten of iets dergelijks van buitenaf kon komen brengen. We wisten niet dat het beleid veranderde, dus we hebben niet genoeg eten ingepakt. Ik was verdrietig. Ik was bezorgd. Ik begon een kleine complicatie van mijn ruggenprik te krijgen en ik had echt een vreselijke hoofdpijn. Maar die tijd was ook heel stil; ik en mijn baby hebben gewoon 24 uur lang in bed geknuffeld. We hebben elkaar echt leren kennen. Nu hebben hij en ik een speciale band. Voor iedereen die zich nu zorgen maakt over de bevalling: de ziekenhuizen doen er alles aan om ervoor te zorgen dat je veilig bent. Het is vreselijk om nu te moeten bevallen, maar we zullen allemaal deze gedeelde ervaring hebben. Vertrouw op die mamagroepen. Voor mij was het echt leuk om de berichten van iedereen te lezen, om alle andere vrouwen te horen zeggen: 'Balen dat je dit zo meemaakt', of een simpel 'Gefeliciteerd'. Er is zoveel steun bij andere moeders die hetzelfde meemaken, met iedereen die het op haar eigen manier verwerkt. En uiteindelijk zal het een zeer kortstondige periode zijn in het grotere plaatje van jou en je baby's leven.'
Deze interviews zijn bewerkt en ingekort.
